Του Άρη Σπέρκου

Κάποια στιγμή, φαντάζομαι, θα κάθησε ο Τσαρούχης να πιει τον καφέ του απέναντι από το στενό αυτό, όπως έκατσα χτες εγώ…

Ή απλά θα κοντοστάθηκε περνώντας μπροστά του, αργά ένα απόγευμα. Την ώρα που ο ουρανός απέναντι απο τον ήλιο, στο μικρό κομμάτι που φαίνεται ανάμεσα στα κτίρια, βαφόταν, ροδί και μενεξεδί…

…και θα σκέφτηκε…

“Τι όμορφο…Θα το ζωγραφίσω!”

Πείτε με ψυχαναγκαστικό, όμως η ομορφιά που είδε σε αυτό το στενό ο Τσαρούχης – ένα στενό που θα έπρεπε να είναι υποχρεωτική φωτογραφική στάση των επισκεπτών του νησιού – πνίγεται με τα δύο αυτά χοντρά καλώδια που κρέμονται από τη μια άκρη στην άλλη.

Μπορεί η συνήθεια να τα έχει καμουφλάρει στα μάτια μας, δεν παύουν ωστόσο να κακοποιούν την εικόνα.

Αν έπρεπε να υπογειοποιήσω ή έστω να διαμορφώσω τα καλώδια σε ένα σημείο μόνο της πόλης, αυτό θα ήταν το σημείο…