Είναι σκύλος; Είναι σκουλήκι; Ή μήπως λαγός; Όταν κάποια στιγμή στο Rabbits (2002) του David Lynch τίθεται το ερώτημα ‘Τι ώρα είναι;’, ξεσπάει ένα γέλιο-κονσέρβα: αυτό δηλώνει ότι βρισκόμαστε στο ασυνείδητο, το οποίο δεν αναγνωρίζει χρόνο. Σε αυτό το πεδίο μας εισάγει η παράσταση “Το βλέμμα και το τέρας” που ανεβαίνει το Σάββατο στις 28/1 στη θεατρική σκηνή του ΦΟΜ
Οι τρεις ερμηνευτές φοράνε σκούφους οι οποίοι καλύπτουν όλο το πρόσωπο: με αυτό τον τρόπο αποκλείεται η εκφραστικότητα του προσώπου, όπως και κάθε έννοια ατομικότητας, σαν μια μουτζούρα που προκαλεί ενός είδους παραμόρφωση, παρόμοια με αυτή που αντικρίζουμε στα όνειρα.
“Μέσα σε αυτή τη συνθήκη οι ερμηνευτές μεταμορφώνονται, περνώντας από τη μια κατάσταση στην άλλη, μιμούμενοι ζώα, εικόνες ανθρώπινου πόνου ή χαράς – ή μήπως όχι; Η πλαστικότητα των μεταμορφώσεων ενισχύεται από το συχνά απειλητικό ηχοτοπίο του Ανδρέα Ράγκναρ Κασάπη.
Ρίχνοντας ένα πλάγιο βλέμμα στη φράση του Οβίδιου “In nova fert animus mutatas dicere formas/ corpora” [για νέες φόρμες θέλω να μιλήσω σχηματίζοντάς τες/ σωματικά] και στο κατά πόσο τα εισαγωγικά του αυτά λόγια μπορούν να λάβουν χώρα στον δικό μας κόσμο, η παράσταση προτείνει ένα τέρας, το οποίο, παρά τον φαινομενικά άκακο χαρακτήρα του, δύσκολα δαμάζεται”, γράφει ο Μιχάλης Βαρουξάκης
“Η βασική μου ιδέα ήταν να δω πώς κινείται ένα σώμα όταν δεν έχει πρόσωπο. Όταν δηλαδή χάνεται το βλέμμα, οι εκφράσεις του προσώπου, η πηγή της αναπνοής και της ομιλίας και συνεπώς το σώμα επωμίζεται όλο το ‘βάρος’ της έκφρασης και της επικοινωνίας. Θεωρώ πως αυτή η συνθήκη εξασφαλίζει μια ελευθερία στις μεταμορφώσεις, μιας και η ατομικότητα χάνεται μαζί με το πρόσωπο που δεν είναι πια εκεί για να ενισχύσει ή όχι αυτό που το σώμα επιτελεί. Αυτές λοιπόν οι ‘αυθαίρετες’ μεταμορφώσεις είναι ένα στοιχείο που συναντάμε στα όνειρα.
Το πιο σημαντικό όμως που πιστεύω οτι φέρνει η ‘απώλεια’ του προσώπου, είναι μια ειρωνία μεταξύ αυτού που φαίνεται να κάνει κάποιος και μεταξύ αυτού που ο ίδιος επιτελεί. Επιφέρει δηλαδή μια αποστασιοποίηση η οποία μπερδεύει τις δράσεις με τα υποκείμενά τους, όπως επίσης συμβαίνει στα όνειρα.
Τέλος, όλες αυτές οι μεταμορφώσεις είναι συχνά και αναπαραστάσεις αναμνήσεων, σαν αυτές που εμφανίζονται ξαφνικά στα όνειρα και που μπορεί να έχουν μια τρυφερή αίσθηση αλλά κάποιες φορές προκαλούν και μια δυστοπική ατμόσφαιρα”, λέει για το έργο της η Αγνή Παπαδέλη Ρωσσέτου
Ιδέα-Σύνθεση: Αγνή Παπαδέλη Ρωσσέτου
Ερμηνευτέ/τριες: Κατερίνα Λιόντου, Γιάννης Νικολαϊδης, Αγνή Παπαδέλη Ρωσσέτου
Ηχοτοπίο: Ανδρέας Ράγκναρ Κασάπης
Σχεδιασμός κοστουμιών: Ηρώ Βαγιώτη
Κατασκευή κοστουμιών: Μαίμη Βαγιώτη, Μαρία Παπαδέλη
Γενική Είσοδος 8 €
Η παράσταση είχε την υποστήριξη των MIRfestival, Κέντρο μελέτης χορού Ισιδώρας και Ραυμόνδου Ντάνκαν, Garage Performing Arts Center
