Το εκκλησάκι του Αγίου Φανουρίου είναι ένας λιτός προορισμός.
Αυτό που κάνει το μέρος ξεχωριστό δεν είναι μόνο η λειτουργία ή η πίστη των ανθρώπων, αλλά η παρουσία των γατών. Άλλες εμφανίζονται το πρωί, άλλες ξεπροβάλλουν αργά το απόγευμα. Όλες είναι ήσυχες, κάθονται στο κατώφλι ή στον ήλιο κοντά στον τοίχο. Άλλες έχουν σταθερή θέση μέσα στο ναό, συχνά στο ιερό — εκεί που φυλάγονται τα ιερά σκεύη και η ησυχία είναι απόλυτη.
Δεν τις διώχνει κανείς. Οι άνθρωποι που έρχονται έχουν συνηθίσει την παρουσία τους. Τις παρατηρούν, τις αποδέχονται. Οι γάτες κινούνται αργά, χωρίς φόβο, σαν να είναι κομμάτι του χώρου. Πλησιάζουν μερικές φορές εκείνους που στέκονται μόνοι ή που φαίνονται πιο σκεφτικοί. Κι είναι τότε που λες, πως ο Άγιος Φανούριος, ο φανερωτής των χαμένων, τους εμπιστεύτηκε αυτό το μικρό θαύμα, να φυλάνε την αγάπη Του, με νύχια που δεν χαράζουν και βλέμμα που αγγίζει την ψυχή.
