Οι Εκδόσεις Βακχικόν και η Μαρία Στρίγκου φέρνουν στο προσκήνιο ένα υπέροχο μυθιστόρημα, βγαλμένο από τους δρόμους και τα σπίτια εκεί έξω.
Μια ιστορία που μπορεί να συνεχίσει ακόμη και όταν τελειώσει η βυσσινάδα και η νιότη.
Μια ιστορία που μπορεί και λέει, καθόλου εύκολο δεν είναι να γυρίσεις πάλι στην αρχή και από εκεί να ξεμπλέξεις το κουβάρι.
Η Μυτιληνιά Μαρία Στρίγγου μας μιλάει «έξω απ΄τα δόντια» με μια ποιητική γραφή που ανέκαθεν της ήταν ανάγκη. Της λείπει πάντα η Λέσβος και αποτελεί την κυριότερη πηγή έμπνευσής της. Από θεατρικά κείμενα, άρχισε να ξετυλίγει το δικό της κουβάρι για να βγάλει αυτά που έβλεπε αλλά κυρίως αυτά που ένιωθε μέσα στα μυθιστορήματά της.
«Έγραφα πάντα, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ήμουνα ντροπαλό κι εσωστρεφές παιδί και η μόνη μου διέξοδος ήταν να φτιάχνω ιστορίες στο μυαλό μου κι ύστερα να τις βάζω στο χαρτί.
Άργησα να καταλάβω την ανάγκη του να γράφω και μέσα απ’ αυτό να επικοινωνώ με τους άλλους. Αυτό συνέβη μετά τα πρώτα χρόνια δουλειάς στον Άγιο Σάββα, όπου όλα τα ερεθίσματα έπρεπε πια να εκτονωθούν. Δεν βρήκα άλλο τρόπο απ’ τον οικείο μου, του γραψίματος.
Ξεκίνησα με μικρά θεατρικά στο γυμνάσιο και στο λύκειο που τα παίζαμε σε γιορτές του σχολείου. Στη συνέχεια μοιραζόμουνα τα γραπτά μου με μικρές παρέες φίλων, περισσότερο για εσωτερική κατανάλωση. Κάποια στιγμή μια φίλη με πήγε στον Γκοβόστη το 1999 με το χειρόγραφο “Η Αλίκη στην χώρα των τραυμάτων” . Από εκεί ξεκίνησε η πορεία μου στον κόσμο των εκδόσεων που συνεχίζεται μέχρι σήμερα με το έβδομο πια βιβλίο μου “Σαν να μην ήμουνα εκεί” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Από το νησί μου λείπουν όλα. Ο ουρανός του, η θάλασσα, οι ελιές, το αντίκρισμα της Μ. Ασίας – οι γονείς μου ήρθαν πρόσφυγες από το Αϊβαλί – η ατμόσφαιρα, η αψάδα του, οι μυρωδιές του. Η Λέσβος είναι σταθερά πηγή έμπνευσης για μένα, στα περισσότερα βιβλία μου συναντάς την ντοπιολαλιά μας, την οποία αγαπώ πολύ, είναι ο ερωτισμός του νησιού που με εμπνέει, τα τοπία και οι εναλλαγές της. Ιδιαίτερα στο βιβλίο “Τυρκουάζ” η Λέσβος αναφέρεται σχεδόν παντού, η Εφταλού, ο Μεσότοπος, η Άγρα, η Ερεσός, ο Ταξιάρχης σαν σύμβολα μαγείας και έρωτα.
Υπάρχουν πολλές ιδέες για το επόμενο συγγραφικό βήμα. Δύο σχεδόν έτοιμα βιβλία, το ένα αφορά τη σχέση μητέρας – κόρης και το άλλο είναι ένα βιβλίο αυτογνωσίας, υπάρχει ένα θεατρικό στα σκαριά και βλέπουμε. Αυτό που επιδιώκω και περιμένω πάντα από τη συγγραφή είναι μικρές συναντήσεις με τους ανθρώπους, αλληλεπίδραση και επικοινωνία.
