Κάποιες ιστορίες δεν λέγονται – απλώνονται. Όπως τα ρούχα στη μπουγάδα, που λικνίζονται απαλά στον αέρα και κουβαλούν πάνω τους τη μυρωδιά του ήλιου και της παιδικής ηλικίας. Κάπως έτσι είναι και η ιστορία της Βάσως Καζλάρη, μια σιωπηλή, ποιητική πράξη φροντίδας, ανακύκλωσης και ανάμνησης. Μια προσωπική τελετουργία που ξαναδίνει ζωή σε παλιές, ξεχασμένες κούκλες – όχι σαν απλά αντικείμενα, αλλά σαν φορείς συναισθημάτων και εποχών.
Η Βάσω τις αναζητά εκεί όπου οι άλλοι βλέπουν άχρηστα πράγματα: σε κάδους, σε παλαιοπωλεία, σε χαρίσματα από άγνωστους. Για εκείνη, κάθε κούκλα είναι μια μικρή ιστορία που αξίζει να ειπωθεί ξανά – και αυτό ακριβώς κάνει. Όχι με λέξεις, αλλά με πράξεις φροντίδας.
Το χειμώνα, όταν βρίσκεται στη Μυτιλήνη, αφιερώνει χρόνο για να τις φροντίσει μία προς μία. Τις καθαρίζει με υπομονή, τις επισκευάζει με αγάπη, τους δίνει όνομα, ρούχο, ταυτότητα. Είναι σαν να αποκαθιστά την αξιοπρέπεια ενός αντικειμένου που κάποτε αγαπήθηκε πολύ. Το καλοκαίρι, όταν μεταφέρεται στον Μόλυβο, εκεί, στις αυλές και τα στενά του όμορφου χωριού, γεννιέται η Μπουγάδα της Βάσως. Σχοινιά απλωμένα στον ήλιο, και πάνω τους κούκλες να αιωρούνται ανάμεσα στα ρούχα τους – όπως τις βλέπαμε μικροί στις σελίδες της Πολυάννας. Σαν να πρόκειται για μια παιδική φαντασία που έγινε αληθινή. Οι μπουγάδες της δεν είναι απλά ευρηματικές ή ρομαντικές· είναι συγκινητικές. Έχουν κάτι από την αθωότητα μιας άλλης εποχής, εκείνης της ανέμελης παιδικής ηλικίας, όπου το παιχνίδι και το νοιάξιμο συνυπήρχαν αυθόρμητα.
Κάθε τέτοια μπουγάδα μοιάζει με γιορτή. Μια γιορτή δεύτερης ζωής, τρυφερότητας, χειροποίητης φροντίδας, και κυρίως μνήμης. Γιατί η Βάσω δεν φτιάχνει απλώς κούκλες. Φτιάχνει αναμνήσεις. Τις απλώνει στον ήλιο και μας καλεί να σταθούμε κάτω από αυτές, να κοιτάξουμε ψηλά και να θυμηθούμε πως η ομορφιά βρίσκεται συχνά στο πιο απλό – ένα σκοινί, ένα ρούχο, ένα βλέμμα σε μια κούκλα που κάποιος κάποτε αγάπησε.
