Μέρες πονηρές διανύουμε, μοναδικέ μου αναγνώστη, μέρες ιερές και μέρες καθοριστικές, μέρες μεγαλειώδεις και …μοναδικές. Έχουμε που έχουμε κάθε χρόνο τη δυναμική των ημερών, αφ’ ενός με το χειμερινό ηλιοστάσιο, αφ’ ετέρου περιμένοντας τη Γέννα, όλα εν μέσω μάχης ανθρωπότητας και καλικαντζάρων, μας προέκυψαν και άλλοι «καλικάντζαροι». Και καλά, οι πρώτοι, όπως πάντα γίνεται, θα φύγουν τα Φώτα, να κρυφτούν στα έγκατα της Γης μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα. Με τούτους εδώ, τους δεύτερους, που ολοχρονίς πριονίζουν την υπόσταση του καθενός, τον κόσμο του καθενός, τα …νεύρα του καθενός, τι θα γίνει; Και τι θα πει «προέκυψαν τώρα» αφού τους έχουμε ολοχρονίς; Ναι, στην ουσία των γεγονότων πάντα υπάρχουν και δρουν «καλικάντζαροι», αλλά η ψείρα σαν πεινάσει βγαίνει στο γιακά, όταν φτάνει στα τελευταία της γίνεται πιο …σκανταλιάρα, λες και ζητάει τη …λύτρωσή της ανάμεσα σε δυό νύχια …κρατς… Πάλι ανατριχιάσαμε. Εμ το κακό δεν είναι ούτε η αηδία, ούτε η ανατριχίλα. Το πολύ κακό φαίνεται …με την αποχώρηση. «Φεύγουουουουννν κι αφήνουν πίσω τους συντρίμια…» καλό το τραγουδάκι, δε λέω… Τα συντρίμια ποιος θα συμμαζέψει… Μα τις Άγιες Μέρες, ρε παιδιά… Ηλιοστάσιο, Χριστούγεννα, Αλλαγή του Χρόνου, είχαμε Προεδροδιαλογή, είχαμε και το …Θρύλο… κι εσύ, μοναδικέ μου, η γριά το π’ πόνει λάλει: «πότε θα γίνουν εκλογές;» και «πότε θα γίνουν εκλογές;». Αμάν, μωρ’ αδερφάκι μου… ούτε τον αγιασμό των υδάτων δεν περιμένεις; Άσε να μεγαλώσει λίγο η μέρα, να κόψει λίγο και η βροχή… παπάρα γίναμε πια. Πώς θα βγούμε στους δρόμους; Με τα παρασόλια; Πώς θα κουνάμε τα σημαιάκια; (Μετα-μεταπολίτευση… άχαχα…) Για την ώρα… έχουν μεγαλείο οι μέρες… Ο ήλιος πήρε την απάνω βόλτα, περιμένουμε τον Χριστό, περιμένουμε την αποχώρηση του παλιού χρόνου, περιμένουμε και το …κλωτσίδι στους καλικάντζαρους και τους «καλικάντζαρους». (φαντάσου να καθότανε μέχρι τα Φώτα αυτός ο μπλούκος που μας είχανε φορτώσει οι δύο εξουσίες του λιμανιού… Θα ψάχναμε πού αλλού να βάλουμε την εξέδρα για το Σταυρό)
Σ’ αυτό το σημείο σε φαντάζομαι ν’ ανοίγεις τα μάτια, μοναδικέ μου, που επιτέλους ο Σίτυ Ινσπέκτορ σου, με αυτή την αναφορά στο βαπόρι, πέρασε στο …επιΘεωρησιακό του Άστεως… Άντε πάλι… Μα έτσι το εκλαμβάνεις εσύ; Τι νομίζεις; Η δυναμική των φυσικών κύκλων και των Εορτών, αλλά και των πολιτικών, αθλητικών και οικουμενικών συμβάντων δεν παίζει ρόλο στο χώρο; Στο νησί μας και στην πόλη μας; Στο πώς και η μικρότερη γωνιά της οικουμένης αλληλεπιδρά με το Σύμπαν; Ένα είμαστε, μοναδικέ μου; «Εν το παν και δι΄ αυτού το παν και εις αυτό το παν» ακούω τον Ελεάτη Παρμενίδη να μου ψιθυρίζει σε κάθε ινσπέξιον και να μου μειδιά με το χαμόγελο της Μόνα Λίζα ή, καλύτερα, του Βούδα. Τι νομίζεις; Αν δεν υιοθετούσα την ίδια στάση με όσα βλέπω στις επιΘεωρήσεις και με τις αγριοφωνάρες και τα μπουρίνια της Λιόστρας Ε., θα είχα διασώσει το νευρικό μου σύστημα; Και αυτά, τα τελευταία, πάλι επιΘεώρηση είναι. Το πιάνεις; Αφού κι εσύ έτσι χαμογελάς. Σε βλέπω. Σε ανταμώνω στους δρόμους της Μυτιλήνης, να περπατάς με αξιοπρέπεια, με το συγκρατημένο σου χαμόγελο που κρύβει εγκαρτέρηση, δύναμη, υπέρβαση. Κρύβει και κάποιο θυμό, βεβαίως… Τι κάποιο; Για να μην κάνουμε μπαμ, χαμογελάμε. Τελικά, πρέπει να με συνηθίσεις… Πάλι ινσπέξιον κάνω, και το κάνω …με την πάρτη σου. Είπαμε, όλα είναι ένα! Και τι αξία έχει η πόλη χωρίς τους ανθρώπους της; Τι θα ήτανε ο Κόσμος χωρίς τον κόσμο; Τι θα ήταν η Δημιουργία χωρίς τον Άνθρωπο; Έτσι κι από την ανάποδη ξεκίνησα, με τις Λιόστρες βεβαίως βεβαίως, το έργο αυτό των επιΘεωρήσεων. Τι εξέλιξη θα έχει ο άνθρωπος του άστεως, χωρίς αυτό να τον υπηρετεί; Αν τα προβλήματα στην καθημερινότητα της πόλης είναι πιο πολλά από ό,τι μια πόλη παρέχει στον άνθρωπο για την ομαλή του διαβίωση κι εξέλιξη, τι την θέλουμε; Γύρνα το ανάποδα τώρα: Αν εξελίξουμε την πόλη ώστε να υπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο τον άνθρωπο, τότε και ο άνθρωπος θα χαίρεται να ζει και να δημιουργεί σ’ αυτή την πόλη. Για να γίνει αυτό, χρειάζεσαι Εσύ. Ο καθένας από ’μας και από το πόστο του και με τις όποιες δυνάμεις του. Τα πάντα είναι ένα και μόνο όταν το …πιάνουμε ότι όποτε «μαζί είμαστε ένα», όλα τα καλά συμβαίνουν. Τωρα, θα μου πεις ότι χρησιμοποίησα ένα εμπορικό σλόγκαν. Εμ, όσο εμείς πληρώναμε χρυσάφι την τηλεφωνική μονάδα και στήσαμε έναν τηλεπικοινωνιακό κολοσό πάνω στα Βαλκάνια, δεν σκέφτηκαν εκεί στον ΟΤΕ να πλασάρουν το σύνθημα. Τώρα που τον πουλή… ξεπουλή στους Γερμανούς, «Μαζί, είμαστε ένα». Τι πικρή ειρωνεία… (δεν σχολιάζω το σλόγκαν, πικραίνομαι από το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι ιδιώτες καπηλεύονται σοφές ρήσεις, σε σημείο εξευτελισμού) Σε λίγο θα δούμε και το σύνθημα «Έλληνες, ψηλά το κεφάλι», που ποιος ξέρει τι προϊόν θα διαφημίζει.
Μια «λακούβα» είναι όλη η πόλη και για τροχοφόρα και για πεζούς, γιαυτό και δεν σου συνιστώ, μοναδικέ μου, να περπατάς με ψηλά το κεφάλι. Ό χρόνος αλλάζει, οι …τοπικοί διαχειριστές άλλαξαν και μακάρι να βελτιωθεί η κατάσταση στο σώμα του Δήμου. Δεν θα σου μιλήσω για συγκεκριμένες «λακούβες», σε αυτό μας το ινσπέξιον, αλλά κλείνοντας ακόμα έναν κύκλο επιΘεωρήσεων, θα επιχειρήσω το ινσπέξιον στα ινσπέξιον μας. Αν μετράς, πιάσαμε τον αριθμό των εκατόν έντεκα, τώρα στο κλείσιμο αυτής της χρονιάς. Για κοίτα… Τρεις άσοι στη σειρά. Και πάλι …τριαδικό άσο μας δίνει η …πυθαγόρειος αριθμοσοφία. Μεγαλείο σου λέω… Λόγω μοναδικής στιγμής και λόγω …δυναμικής.
Μη μου πεις ότι δεν είμαστε κι εμείς οι …μοναδικοί σου… Λιόστες και Λιόστρες, επιλέξαμε την …αφάνεια. Δεν επιδιώκουμε κάποια προσωπική φήμη, ούτε υστεροφημία. Είμασε Εσύ. Και για να ευλογήσουμε τα γένια μας, μέσω των «Π» (καλημέρα σας κυρία Βαρβάρα) ανεβάζουμε σε Τύπο και Ίντερνετ επιΘεωρήσεις που ούτε σε άλλη εφημερίδα θα τις βρεις τόσο εστιασμένες και αναλυτικές, ούτε διαδικτυακώς θα συναντήσεις κάτι ανάλογο. …Για ένα μεράκι ζούμε και όπως σου είχε γράψει ο Λιόστης από το πρώτο μας ινσπέξιον: (όλοι θα πρέπει) «Να απαιτήσουμε καλυτέρευση του χώρου που κινούμαστε, γιατί, μην ξεχνάμε: Όπως το έξω μας, έτσι και το μέσα μας διαμορφώνεται κι εξελίσσεται». Κάτι άλο που συμβαίνει σε κάθε μας δημοσίευση: Εισηγούμαστε πρωτότυπες, καινοτόμες λύσεις. Αν δεις κάτι που να αναφέρεται στο χώρο, μέσα σε άλλες εφημερίδες, άντε, το πολύ πολύ να ενημερωθείς για κάποια πασιφανή κακοτεχνία ή έλλειψη ή δυσλειτουργία και να εισπράξεις μόνο αισθήματα γκρίνιας. Πού αλλού διάβασες λύσεις; Πού αλλού βρήκες αναλυτική επιΘεώρηση μιας ολόκληρης περιοχής και πρωτοποριακές προτάσεις για τη βελτιωσή της; Δεν θέλουμε να το παρακάνουμε στο …αυτο… παίνεμα., αλλά να σε …παρασύρουμε να βγεις κι εσύ, να κάνεις τα δικά σου ινσπέξιον. Τα πάντα ξεκινούν από την κατανόηση της υπάρχουσας κατάστασης.
Περπατήσαμε και περπατάμε, ενώ έχω Εσένα στο νου και λογισμό μου. Πώς να σου τα γράψω όσα βλέπω και χρειάζεται να καυτηριάσω; Πώς να σου δώσω να καταλάβεις το παρακάτω και το παραμέσα της υπόθεσης, πώς να σε «μπάσω» στο ζήτημα και πώς να σε «ξεσηκώσω…». Πώς να σου μιλήσω για τα όνειρά μου; Λέμε τώρα… Εντάξει, τα λέω της νύφης για να τ’ ακούει η …πεθερά. Κι αυτή η …πεθερά άλλες φορές μου φάνηκε πολύ κουφή ή έκανε πως δεν ακούει, άλλες φορές κάποια άλλη …πεθερά αντέδρασε με φιλότιμο (δεν αναφέρομαι μόνο σε ένα πρόσωπο, ούτε σε ένα …πόστο …διαχειριστών), ενώ υπήρξαν και περιπτώσεις που κάποια (νέα) …πεθερά μάς εξέπληξε ευχάριστα. Μα, φυσικά, οι επιΘεωρήσεις δεν δημοσιεύονται για να καταδείξουν μία «λακούβα» και να υποκαταστήσουν τον ανύπαρκτο …ινσπέκτορ του κάθε διαχειριστικού πόστου. Δεν πρόκειται για βραχυχρόνιες χωρικές επισημάνσεις που ζητάνε …το μπάλωμα. Προβληματισμό πλασάρουμε, …επειδή τον έχουμε περίσσιο. Όπως θα έχεις διαπιστώσει, έχουμε περίσσια και την επιμονή, κι έτσι, λέγε-λέγε, φτάνει το …μήνυμα στο όποιο ή εκάστοτε πόστο. Με βραχυχρόνια ή μακροχρόνια και προγραμματισμένη δημιουργική αντίδραση, έχουμε χαρεί για αρκετές βελτιώσεις… Θέλεις παραδείγματα; Λάβε: Θυμάσαι τι …ντεκόρ (φτου κακά) είχε για χρόνια το αντλιοστάσιο στην Πλατεία; Αυτό που έχει σήμερα, ξεκίνησε τρεις εβδομάδες μετά το …ξεφώνημά του από τη στήλη μας. Θυμάσαι τι μπάχαλο σερνόταν στο χώρο Σένγκεν του Τελωνείου, ομοίως, ο τόπος έλαμψε. Θυμάσαι πώς τα καραβάκια της Ημισελήνου έκλειναν τη μπούκα του λιμανιού, μάλον ξεχασμένο θα το έχεις, γιατί η αντίδραση ήταν άμεση μετά τον καυτηριασμό του γεγονότος. Μπορεί να μάλλιασε η γλώσσα μας ή μάλλον μαράθηκαν τα χέρια μας να το πληκτρολογούν, αλλά τελικώς, η νέα Δημοτική Αρχή απομάκρυνε τους κάδους που μας εξευτέλιζαν μπροστά στο μνημείο των Ιερολοχιτών. Είναι όμως και πράγματα που ωριμάζουν σιγά-σιγά, η δημοσιοποίηση ενός προβλήματος ευαισθητοποιεί τον κόσμο και, φυσικά, τους εκλεγμένους αντιπροσώπους του. Θυμάσαι το …χωματερό μεϊντάνι μεταξύ Μαρίνας και Ναυτικού Ομίλου; Κοίτα πως το βόλεψε ο κυρ Σπύρος… Κι άλλα περιμένουμε στο χώρο… Πόσες φορές έχεις διαβάσει να προτείνω απαλλαγή των πεζοδρομίων από δέντρα που …κατεβάζουν τον πεζό στο οδόστρωμα; Ε, κοίτα τις προτάσεις του κυρ Πάνου, του …Μυτιληνάρχη ντε, για την ασφαλή κίνηση των δημοτών. Νομίζω, φτάνει η απαρίθμηση, την οποία και κάνω, όχι πάλι για την αυτοπροβολή, αλλά για να σου δηλώσω πως όλα οφείλονται σ’ Εσένα.
Αν δεν υπήρχες Εσύ, μοναδικέ μου Αναγνώστη, Εσύ που είσαι μέρος της τέταρτης εξουσίας, αυτής του Τύπου, της μόνης πραγματικά αμεσοδημοκρατικής λειτουργίας, τι θα ήταν αυτά τα γραπτά; Το πολύ πολύ να ήταν κανένα «χαρτί» ανιαρών εισηγήσεων σε ένα ανιαρότερο «γραφείο». Τάφος δηλαδή …θάψιμο… Εφόσον όμως υπάρχει αυτή μας η επικοινωνία, μ’ Εσένα που «λαμβάνεις γνώση» και βαστάς και μια ψήφο και μπορείς να πιέζεις και σε σκέφτονται… (μη νομίζεις πως δεν μετράς… Σε τρέμουν, όσο πληροφορείσαι και ξυπνάς!), η ελπίδα για το μέλλον της πόλης και του νησιού υπάρχει. Μέχρι στιγμής, με αυτόν τον απολογισμό μας, έχουμε στα χέρια το φουλ του άσου (επίκαιρο λόγω Πρωτοχρονιάς, μόνο που το δικό μας είναι …τριαδικό. Καλύτερο!). Η επόμενη κίνηση, τη νέα χρονιά είναι να κάνουμε τον απολογισμό για όσα …μας χρωστάνε. Ε, άσε τους να κάνουν κι αυτοί γιορτές (ποιοι;). Καλά Χριστούγεννα και με το καλό ο Νέος Χρόνος. …Έχεις όμως ακόμα περιθώριο να παίξεις… Καλό χαρτί βαστάς. Η σειρά σου. Άντε… πριν μας τα πάρουν (ποιοι;) και …μείνουμε στον άσο…
City Inspector
