«Στη ντισκοτέκ ο ρυθμός έχει τώρα αλλάξει,
ξένος μου μοιάζει ο χορός που μου ’χες διδάξει», τραγουδά η Ελπίδα στο «Στην ντισκοτέκ την παλιά».
Ένας από τους πρώτους διδάξαντες, ο Γιώργος Χιωτέλλης ή αλλιώς DJ Κολιός, μας ταξιδεύει στην εποχή που πηγαίναμε «να κουνηθούμε κάτω απ’ τη ντίσκο μπάλα, τώρα που ο DJ μιξάρει το Collegiala»…
«Ξεκίνησα να παίζω μουσική στη DISCO ARGO στο Φανάρι Μυτιλήνης σε ηλικία 14 χρονών. Τη δεκαετία του ’80, αρχικά και για ένα διάστημα περίπου δύο μηνών, έκανα πρόγραμμα μέχρι την ώρα που θα ερχόταν ο κόσμος. Στη συνέχεια ασχολούμουν με τον φωτισμό και, σιγά-σιγά, άρχισα να κάνω μόνος μου πρόγραμμα. Έπειτα πήγα στη DISCO AQUARIUS, η οποία μετονομάστηκε σταδιακά σε Up and Down και Cadillac, στη DISCO Dionyso στα Βατερά Λέσβου. Από την AQUARIUS ξεκίνησα επαγγελματικά.
Αυτός που μου έμαθε να παίζω μουσική ήταν ο Πέτρος Ρουσόπουλος, που είχε μαγαζί στην Ερεσό, τη DISCO Le Zarden, καθώς και δισκάδικο στο Κολωνάκι, και ήταν από τους πρώτους DJ της εποχής εκείνης.
Όσο για τα πρώτα βήματα… Στην αρχή, όταν έπαιζα με κόσμο, έτρεμαν τα χέρια μου, είχα ταχυπαλμίες. Εκείνη την εποχή τα μηχανήματα δεν ήταν επαγγελματικά· σκεφτείτε ότι παίζαμε σχεδόν με ιμάντες, που όταν έβγαιναν αναγκαζόμασταν να γυρνάμε το δίσκο με το χέρι μέχρι να αλλάξουμε τραγούδι και να βάλουμε ξανά τον ιμάντα στη θέση του.
Τα μαγαζιά που έχω εργαστεί στη Μυτιλήνη, εκτός από τις DISCO, είναι: Shalimar, Evenos, Petrino, Esco Bar, La Scala, Manky, Marush, Arena, Απόδραση, Agora, Αβυσυνία.»
– Ποια ήταν τα μαγαζιά που μεσουρανούσαν τότε και τι μπορούσες να ακούσεις;
Στην αρχή, οι disco που υπήρχαν ήταν τρεις: η Argo, η Fontana και η What. Μετά άνοιξε η disco Aquarius (σήμερα το Motel Boutique Club), η Galactica (στον Χάλικα), η Isteria (κάτω από τον Άγιο Συμεών) και τέλος η Αποκάλυψη (στο Cine Αρίων).
– Ποιος είναι ο πρώτος δίσκος που αγόρασες;
David Bowie – Cat People.
– Πες μου μια ανάμνηση περασμένης δεκαετίας (’80s, ’90s, 2000) από μαγαζί της Μυτιλήνης όπου έπαιζες μουσική.
Στη disco Up and Down θυμάμαι ότι κάθε Τετάρτη κάναμε διάφορους διαγωνισμούς. Μιλάμε για πολύ γέλιο – μέχρι και διαγωνισμό αγγουροφαγίας είχαμε κάνει! Είχε πάρα πολύ κόσμο και πολλές συμμετοχές.
– Τι έχει αλλάξει από τότε μέχρι σήμερα;
Όλα!
Τότε, στις ντισκοτέκ, σήμα κατατεθέν ήταν η ντισκομπάλα και τα εφέ με τα λαμπιόνια και τις στιγμιαίες λάμψεις. Υπήρχε καπνός που έβγαινε από κάτω και σου έδινε την αίσθηση ότι χόρευες πάνω σε σύννεφο. Συνήθως αυτό το εφέ χρησιμοποιούνταν στα πρώτα χορευτικά τραγούδια και είχε σκοπό να «σηκώσει» τους πιο αδέξιους χορευτές, αφού έκρυβε τα πόδια!
Στις ντίσκο της δεκαετίας του ’80 πήγαινες πραγματικά για να διασκεδάσεις και να ακούσεις μουσική. Χόρευες, περνούσες καλά και απολάμβανες υπέροχα hits, όπως το Big in Japan, το She Works Hard for Her Money κ.ά.
Ακόμη, έκανες εισαγωγές προγράμματος: ξεκινούσες ευχαριστώντας τον κόσμο, έβαζες το πρώτο κομμάτι και σιγά-σιγά ανέβαινε η πίστα. Ο κόσμος χόρευε ασταμάτητα και η πίστα άδειαζε μόνο όταν έκλεινε το μαγαζί.
Κάθε δεκαετία άλλαζε το στυλ της διασκέδασης: από τις disco περάσαμε στις pub, μετά στα club και στη συνέχεια… στο χάος, όπου όλα γίνονται παντού.
Παλιά ήξερες: όταν ήθελες να πιεις καφέ, πήγαινες στην καφετέρια· όταν ήθελες να φας, πήγαινες στην ταβέρνα· κι όταν ήθελες να ακούσεις μουσική και να διασκεδάσεις, πήγαινες στη disco ή στα μπουζούκια για να ακούσεις ελληνικά.
Τώρα δεν υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός. Πηγαίνεις σε ένα μαγαζί, πίνεις τον καφέ σου, τρως, ακούς πέντε ξένα κομμάτια και το υπόλοιπο πρόγραμμα είναι ελληνικά.
Τα μαγαζιά παλιά γέμιζαν από νωρίς. Θυμάμαι ότι ξεκινούσαμε πρόγραμμα στις 9 το βράδυ και τελειώναμε στις 3 — και μετά συνεχίζαμε στα μπουζούκια.
Σήμερα, αν πας σε μαγαζί από τις 11 έως τη 1, δεν υπάρχει ψυχή. Ο κόσμος αρχίζει να μαζεύεται μετά τη 1 και βάλε, με αποτέλεσμα οι επιχειρήσεις να προσπαθούν να δουλέψουν μέσα σε 2 ώρες μόνο, απλώς για να βγάλουν τα έξοδα.
Οι μόνοι που βγήκαν κερδισμένοι από αυτή την αλλαγή είναι οι φοιτητές και οι νεολαίες των κομμάτων. Όσο για τους DJs, προσαρμόζονταν πάντα ανάλογα με το μαγαζί στο οποίο δούλευαν.
– Ποιο είναι το τραγούδι που έχεις παίξει τις περισσότερες φορές;
Το Big in Japan.
– Ποιο είναι το μότο σου σχετικά με τη νύχτα και το ντιτζεϊλίκι; Ποιο θεωρείς το «μυστικό της επιτυχίας» για μια καλή βραδιά;
Τα πράγματα είναι απλά. Όταν βγαίνεις σε ένα μαγαζί, θέλεις να περάσεις καλά: διασκέδαση, ποτό, καλή παρέα. Το ίδιο και ο DJ — στόχος του είναι να φτιάξει ένα δυνατό μουσικό πρόγραμμα, ώστε ο κόσμος να χορέψει, να διασκεδάσει και να περάσει όμορφα.
