Γράφει ο Σ. Μουφλουζέλλης
Στις μέρες μας, όπου όλα περιστρέφονται γύρω από την τεχνολογία και την ευκολία, υπήρξε ένας άνθρωπος που με μόνα υλικά του όσα του προσέφερε η φύση, έφτιαχνε χρηστικά αντικείμενα από μιαν άλλη εποχή. Ίσως ο τελευταίος του είδους στο νησί.
Ο Σταύρος Χριστόφας, από την Αγία Παρασκευή, από τα 15 του χρόνια στα “Μέσα”, ξεκίνησε να κατασκευάζει τυροβόλια, πανεράκια, σχοινιά, αλυμπούτζες για ζώα, σκούπες (φρουκαλιές) για εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους – και άλλα είδη χρήσης της καθημερινής ζωής.
Βασικό του υλικό, τα βρούλα, τα οποία μάζευε από τον Ιούνιο. Διάλεγε τα πράσινα με μύτες για τα τυροβόλια και αυτά με σπόρους για τα σχοινιά. Τα άπλωνε στον ήλιο για περίπου 20 ημέρες, ώστε να ξεραθούν (ή όπως έλεγε, να “σηψάσουν”), και κατόπιν τα αποθήκευε.
Όταν έπρεπε να πλέξει, τα μούσκευε σε νερό για 10 ώρες. Μετά ξεκινούσε τη δουλειά. Για να φτιάξει ένα τυροβόλι, χρειαζόταν 1,5 έως 2 ώρες. Το καθάρισμα του κάθε τυροβολιού γινόταν με απλές βυθίσεις σε ζεστό νερό. Η διάρκεια ζωής τους έφτανε τα 4-5 χρόνια.
Η παραγωγή του κάποτε ξεπερνούσε τα 3.000 τεμάχια το χρόνο. Τροφοδοτούσε τυροκομεία, κτηνοτρόφους, καταστήματα και απλούς καταναλωτές σε όλο το νησί.
Για τα σχοινιά και τις σκούπες εσωτερικού χώρου, τα βρούλα τα έσκιζε κατά μήκος τρίβοντάς τα πάνω σε ένα στρογγυλό ξύλο και τα άφηνε να στεγνώσουν καλά.
Μια παράδοση χαμένη σχεδόν οριστικά, που αποκαλύπτει πόσο μεγάλη αξία έχει η τέχνη του χεριού, η επιμονή, και το δέσιμο του ανθρώπου με τη φύση.
