Ο Αλέξανδρος Βακιρτζής γεννήθηκε το 1952 στον Πειραιά από γονείς ζωγράφους με καταγωγή από τη Λέσβο.
Μεγαλώνοντας σ’ ένα καλλιτεχνικό περιβάλλον, όπως είναι φυσικό, τα εφηβικά του χρόνια ήταν γεμάτα καλλιτεχνικές ανησυχίες. Άρχισε μουσικές σπουδές φοιτώντας στο Ωδείο σε τάξεις πιάνου και κρουστών, παράλληλα συμμετείχε σε μουσικά σύνολα της εποχής εκείνης. Σε ηλικία 18 χρονών τον κέρδισε η τέχνη της ζωγραφικής, την οποία υπηρέτησε με συνέπεια μέχρι σήμερα.
Από το 1975 παρουσιάζει την τέχνη του σε ατομικές εκθέσεις. Το 1982 φεύγει από την Ελλάδα για να εγκατασταθεί μόνιμα στη Γαλλία και με αφετηρία τη Γαλλία ταξιδεύει παρουσιάζοντας τη δουλειά του σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες, καθώς επίσης και στην Αμερική.
Έργο και Θεματογραφία
Καλλιέργησε αρχικά έναν υπαιθρισμό στα πλαίσια του ιμπρεσιονισμού, για να στραφεί αργότερα προς το σοσιαλιστικό ρεαλισμό. Κατά την τελευταία δεκαετία κινείται στα πλαίσια των αναπαραστατικών τάσεων και επικεντρώνει τις προσπάθειες του στην απόδοση αρχαίων ελληνικών γλυπτών, όπως οι μετόπες του Παρθενώνα κ.α. Έχει παρουσιάσει τα έργα του σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις.
Έργα του υπάρχουν στο κτίριο του Υπουργείο Αιγαίου.
Εκθέσεις ατομικές: Διογένης 1981, 1983, Παρίσι 1984, Δημόκριτος 1987, 1991, 1992, Ζυγός 1988, Ζυγός Ουάσιγκτον 1988, κ.ά. Ομαδικές: Υδατογραφία Μόντε Κάρλο, Παρίσι 1983 και 1984.
Από τις 3 έως τις 10 Σεπτεμβρίου 2022 στην αίθουσα εκδηλώσεων του Μετρό, του Σταθμού Συντάγματος παρουσίασε σαράντα πίνακες με θέμα τον ξεριζωμό και την προσφυγιά του 1922.
Η έκθεση τελούσε υπό την Αιγίδα της Βουλής των Ελλήνων και τη διοργάνωσε το Μουσείο Προσφυγικού Ελληνισμού που στεγάζεται στο γήπεδο της ΑΕΚ.
Η Ιστορικός και κριτικός Τέχνης & επιμελήτρια Νικολένα Καλαϊτζάκη γράφει για μια άλλη έκθεση του 2016 και το έργο του ζωγράφου Αλέξανδρου Βακιρτζή ’’Τόπος Μνήμη’’:
«Εκεί που βρίσκεται ο τόπος είναι και η μνήμη. Εκεί που βρίσκεται ο χρόνος, που σαν παιδί με μάτια υγρά τον αντικρίζει. Και είναι άλλος τόπος ή τάχα ο ίδιος και σε χρόνο ποιό; Έχει αθωότητα η μνήμη, και ανταμώνει γαλάζιες θάλασσες. Υπάρχουν λιμάνια σε ζωγραφικούς τόπους ιμπρεσιονιστικούς. Πλοία που αποτυπώθηκαν καθώς τους χάρτες διέσχιζαν μακριά από την ακτή. Αυτά τα σύννεφα ψηλά, αν τα δεις, σαν δραπέτες ξεθαρρεύουν, υποδηλώνουν τη φυγή. Ίσως αυτό να υπαινίσσεται ο συμβολισμός της εικόνας, μια εξόρμηση της σκέψης από άγκυρες που φθίνουν.
Κάπου πιο πέρα, ο Αλέξανδρος Βακιρτζής, προσεγγίζει τον κόσμο σουρεαλιστικά. Μέσα σε ένα ολοστρόγγυλο φεγγάρι, μπορείς να βρεις μια πόλη να καθρεφτίζεται. Η πόλη μοιάζει ήσυχη τη νύχτα από ψηλά αν τη δεις, χωρίς τους ανθρώπους της. Μεγάλα κτήρια επιβλητικά, αρχοντικά, πολυκατοικίες, κάπου ξεπροβάλλουν αρχαίες προτομές και αγάλματα, κι όλα κοιτάζουν προς τον ουρανό. Ο ανθρώπινος και υλικός πολιτισμός, το παρόν, το παρελθόν, το μέλλον και η αρχαιότητα μαζί. Στον ίδιο χρόνο και τόπο συγκλίνουν. Γαλαξίες.
Υπάρχει ένα μυστήριο εδώ, στα έργα του Αλέξανδρου Βακιρτζή. Ένας λυρισμός και ένα ποιητικό στοιχείο. Μια αλήθεια. Ο εικαστικός, προβάλλει έντονα την αξία της ιστορικής μνήμης του τόπου μας, έχει ολοκληρώσει μάλιστα σειρές έργων που αναφέρονται σε μνημεία, μύθους και παραδόσεις του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.
Ο Αλέξανδρος Βακιρτζής, μας προσκαλεί σε τόπους γνώριμους, εκεί όπου η παράδοση συναντά το παρόν και το μέλλον. Και μένει στο τέλος, από αυτή την συνάντηση, η γεύση του γνώριμου.
Μία ανάμνηση που αγαπάμε.»
