Η Λέσβος εισέρχεται στην Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία όχι με
υπερηφάνεια, αλλά με οργή. Γιατί πίσω από τις κυβερνητικές φιέστες και τα
«ευαισθητοποιημένα» δελτία τύπου της Νέας Δημοκρατίας, οι άνθρωποι με
αναπηρία στο νησί βιώνουν καθημερινά μια πολιτική εγκατάλειψη που αγγίζει
τα όρια του κυνισμού.
Δεν είναι θεωρία. Είναι η πραγματικότητα της Λέσβου.
Στο Νοσοκομείο Μυτιλήνης, ασθενείς περιμένουν εβδομάδες για φυσιατρικό
ραντεβού που… δεν υπάρχει, γιατί η ειδικότητα παραμένει κενή εδώ και
χρόνια. Παιδιά με αναπηρίες αναγκάζονται να ταξιδεύουν στη Χίο και στην
Αθήνα για βασικές αξιολογήσεις που θα έπρεπε να παρέχονται στο νησί. Στην
Καλλονή, γονείς έχουν καταγγείλει ότι χρειάζονται μήνες για να εξασφαλίσουν
μία ώρα λογοθεραπείας στο δημόσιο σύστημα και συχνά δεν τα καταφέρνουν
ποτέ.
Στη Μυτιλήνη, στην αγορά, στην προκυμαία, στα στενά, οι ράμπες είναι
“διακοσμητικές”: κατεστραμμένες, αποκλεισμένες από αυτοκίνητα, ή σε κλίση
ακατάλληλη για χρήση. Στο Κέντρο Υγείας Μανταμάδου, άτομα με κινητικές
αναπηρίες έχουν αναφέρει ότι χρειάζεται να ζητήσουν… βοήθεια για να
ανέβουν τα σκαλιά. Στο Πλωμάρι, πολίτες έχουν ζητήσει επανειλημμένα
πρόσβαση σε υπηρεσίες που παραμένουν αδύνατο να προσεγγιστούν με
αμαξίδιο. Όλα αυτά σε μια κυβέρνηση που μιλά για «συμπεριληπτικές
πολιτικές».
Στα σχολεία της Λέσβου, όπως στο ΕΕΕΕΚ Καλλονής και σε δημοτικά της
Μυτιλήνης και της Αγίας Παρασκευής, έχουν υπάρξει χρονιές όπου το ΕΒΠ
εμφανίστηκε… τον Νοέμβρη. Παιδιά έμειναν χωρίς υποστήριξη, γονείς
αναγκάστηκαν να πάρουν άδειες από τη δουλειά για να καλύψουν την κρατική
ανεπάρκεια, ενώ το Υπουργείο παρίστανε πως «όλα λειτουργούν κανονικά».
Και στις δομές πρόνοιας; Υποστελέχωση, καθυστερήσεις, παραίτηση
εργαζομένων γιατί «δεν αντέχουν άλλο».
Όλα αυτά δεν είναι τυχαία. Είναι προϊόν της ίδιας πολιτικής που αφήνει τη
Λέσβο στην τύχη της. Που αντιμετωπίζει τα άτομα με αναπηρία ως “κόστος”
και όχι ως πολίτες. Που θυμάται τη Σύμβαση του ΟΗΕ μόνο όταν χρειάζεται
να τη διαβάσει μπροστά σε κάμερες. Που αφήνει το πρόγραμμα προσωπικού
βοηθού σε στασιμότητα, μετατρέποντάς το από δικαίωμα σε παρωδία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ–ΠΣ έχει διαμετρικά αντίθετη θέση: η αναπηρία είναι δικαιώματα,
όχι ελεημοσύνη. Δεσμευόμαστε για πραγματική προσβασιμότητα σε κάθε
δήμο της Λέσβου, για ουσιαστική ενίσχυση του Βοστάνειου, για δημόσια δομή
αποκατάστασης στο νησί, για μόνιμο προσωπικό Ειδικής Αγωγής, για
κατάργηση των εξευτελιστικών γραφειοκρατικών εμποδίων και για θεσμική
συμμετοχή των ΑμεΑ σε όλες τις αποφάσεις που τα αφορούν. Για εμάς, η
ισότητα δεν είναι σύνθημα. Είναι πολιτική δέσμευση.
Καλούμε τους συλλόγους ΑμεΑ της Λέσβου, τα σωματεία, τους γονείς, τους
επαγγελματίες υγείας, τους εκπαιδευτικούς και κάθε δημοκρατικό πολίτη να
μην αποδεχθούν άλλη μια χρονιά σιωπής. Να υψώσουμε όλοι μαζί τη φωνή
μας απέναντι στην κυβερνητική απάθεια. Να απαιτήσουμε όσα το κράτος είναι
υποχρεωμένο να παρέχει και δεν το κάνει.
Η Λέσβος δεν θα μείνει πίσω.
Τα άτομα με αναπηρία δεν θα μείνουν στο περιθώριο.
Ο αγώνας συνεχίζεται και θα νικήσει.
