Οι επιτυχίες των παιδιών τους, της Όλγας και της Μιχαέλας είναι το μεγαλύτερο παράσημο. Γιατί κάθε φορά που εκείνα περνούν τη γραμμή του τερματισμού, εκείνοι έχουν ήδη διανύσει έναν μαραθώνιο ζωής γεμάτο θυσίες, αγάπη και αφοσίωση.
Πίσω από κάθε αθλητή που ανεβαίνει στο βάθρο, υπάρχει μια σιωπηλή δύναμη: οι γονείς του. Στην περίπτωση της Όλγας, που εξασφάλισε την 10η θέση στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο Βάδην και πλέον ετοιμάζεται για το Τόκιο, αλλά και της αδελφής της -εξίσου “δυνατής” αθλήτριας- Μιχαέλας αυτή η δύναμη έχει ονοματεπώνυμο — Σπύρος Φιάσκας και Μυρσίνη Καρβούνη.
Δεν είναι εύκολο να μεγαλώνεις παιδιά με φιλοδοξίες και δυνατότητες για πρωταθλητισμό. Πίσω από κάθε επιτυχία, υπάρχουν πρωινά ξυπνήματα, χιλιόμετρα μετακινήσεων, ανατροπές στο πρόγραμμα της οικογένειας, οικονομικές θυσίες, συναισθηματική στήριξη και αμέτρητες ώρες αναμονής στις προπονήσεις και τους αγώνες. Και το πιο σημαντικό; Η συνεχής, ακούραστη πίστη στο παιδί σου – ακόμα κι όταν οι άλλοι αμφιβάλλουν.
Οι γονείς των αθλητών είναι οι άνθρωποι που επενδύουν όχι μόνο χρόνο και χρήμα, αλλά και καρδιά και ψυχή. Είναι εκείνοι που θα στηρίξουν στα δύσκολα, θα πανηγυρίσουν διακριτικά στις νίκες και θα γίνουν ασπίδα στις αποτυχίες. Που θα μάθουν να ζουν με άγχος, να στερούνται, να αναπροσαρμόζουν στόχους και όνειρα, με μόνο σκοπό να δώσουν φτερά στα παιδιά τους.
Ο πρωταθλητισμός δεν είναι ποτέ ατομική υπόθεση. Είναι το αποτέλεσμα μιας συλλογικής προσπάθειας, μιας οικογένειας που γίνεται ομάδα, με τους γονείς στον πιο δύσκολο ρόλο: να στηρίζουν, να ενθαρρύνουν, να πιστεύουν και να μένουν στη σκιά.
