– Μια Ιστορία για όσους πιστεύουν πως και τα γεράματα μπορούν να είναι γεμάτα αγάπη
Για χρόνια, στους δρόμους της Μυτιλήνης – πιο συγκεκριμένα, στο Μουσικό Καφενείο και στα Λαδάδικα, υπήρχε μια φιγούρα γνώριμη, σχεδόν θρυλική. Ο Ζαχαρίας. Ένας καλοκάγαθος σκύλος, που με το στραβό του περπάτημα και τα βαθιά, ήρεμα μάτια του, είχε γίνει κάτι σαν άτυπος φρουρός της γειτονιάς. Δεν υπήρχε καφενείο, μαγαζί ή ψιλικατζίδικο που να μην τον ήξερε, να μην του είχε αφήσει ένα κομμάτι ψωμί ή να μην είχε δεχτεί την ήσυχη παρέα του κάτω απ’ τον ήλιο.
Ο Ζαχαρίας δεν είχε δικό του σπίτι – είχε όμως όλη την πόλη για αυλή. Ήξερε να διαβάζει τους ανθρώπους, να διαλέγει μόνο εκείνους με καθαρή καρδιά. Ποτέ δεν ενοχλούσε, ποτέ δεν παραπονιόταν. Αντίθετα, έδινε με τον τρόπο που μόνο τα αδέσποτα ξέρουν να δίνουν αγάπη, ηρεμία, και μια αίσθηση πως, ό,τι κι αν συμβαίνει, κάποιος είναι εκεί. Ήσυχος, σταθερός, παρών.
Μα τα χρόνια περνούν για όλους. Και ο Ζαχαρίας, στα γεράματά του, άρχισε να κουράζεται. Τα ποδαράκια του, που κάποτε τον πήγαιναν από γωνιά σε γωνιά, τώρα τον πρόδιδαν. Το κρύο τον πονούσε περισσότερο. Οι βροχές τον έκαναν να τρέμει. Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε έναν ακόμα χειμώνα και τις πρώτες μέρες της άνοιξης, ήρθε η Μαρία.
Η Μαρία Καραμπάλιου τον πήρε κοντά της και τώρα πια, ο Ζαχαρίας δεν περιπλανιέται. Ζει στο σπίτι της, στο δικό του σπιτικό. Κάνει τα μπανάκια του, κάθεται στον ήλιο στο μπαλκονάκι και απολαμβάνει χάδια και φροντίδα. Τα αρθριτικά του επιμένουν, και χρειάζεται θεραπείες με χάπια και ενέσεις. Μα έχει στρώμα, σκιά, σκεπή – και, κυρίως, έχει ανθρώπους που τον αγαπούν. Δεν είναι μόνος.
Αν μπορούσε να μιλήσει, ο Ζαχαρίας δεν θα παραπονιόταν ποτέ για όσα πέρασε. Μα ίσως να μας έλεγε ένα “ευχαριστώ” για το σήμερα. Και ίσως, με τον δικό του σιωπηλό τρόπο, να μας καλούσε να στρέψουμε το βλέμμα – σε εκείνο το αδέσποτο στον δρόμο, που ίσως ζει τα τελευταία του χρόνια μόνο. Να κάνουμε μια αγκαλιά, να ανοίξουμε μια πόρτα, να χαρίσουμε ένα γήρας γεμάτο φροντίδα.
Γιατί όλοι οι Ζαχαρίες αυτού του κόσμου το αξίζουν…
