Όταν το …μπαίνει ένας άνθρωπος σε ένα μπαρ σε παραλλαγή του ανεκδότου με το άλογο γίνεται meme που κυκλοφορεί τον Γενάρη, τον κατεξοχήν καταθλιπτικό μήνα που προηγείται του σχεδόν ανυπόφορου Φλεβάρη τότε τα πράγματα δεν πάνε καλά. «Χρειάζομαι ένα ποτό».
Αλλά όχι πια στο σαλόνι μου. Η ανάγκη μας να συγχρωτιστούμε και όλων των «συν» γενικώς σε ένα μπαρ, σε ένα καφενείο όπου η random συνάντηση με τον γνωστό, τον φίλο, την κοπέλα που μας μας αρέσει, το αγόρι που είδαμε τρεις μήνες πριν, τον αδιαφόρετο αυτόν που θα επιτρέψει την ανθρώπινη συνθήκη να υπάρξει ξανά και να βιωθεί με τους όρους της, τους φιλικούς, τους ερωτικούς, να επεξεργαστεί ξανά τους κώδικές του «έξω» και να «τραφεί» με εμπειρίες και να γίνει ανθρώπινη μοίρα κι όχι μια κακομοίρα του καναπέ και το Netflix, είναι πλέον τεράστια.
Food for thought που λένε, η σκέψη που θα μας πάει παρακάτω, η σκέψη του ΑΛΛΟΥ που θα ξαναβάλει τα λόγια μας σε ράγες. Του άλλου το διαφορετικού, όχι απαραίτητα αυτού που έχουμε επιλέξει να περάσουμε την καραντίνα μας. Αυτού που θα συναντήσουμε στο μπαρ, στην καφετέρια, στο μπιλιάρδο στο μπαρ. Το μπαρ το παμε; Αυτή μας λείπει.
Γιατί έχουμε μείνει πολύ καιρό με τις σκέψεις μας, έχουμε μείνει καιρό με τους ψιθύρους μας και μας λείψατε!
Θα κάνουμε όμως υπομονή. Γιατί υπάρχουν συνάνθρωποί μας που πενθούν, άνθρωποι που αγωνίζονται κάθε μέρα ενάντια στη νόσο και απέναντι σε αυτούς έχουμε χρέος και όχι σε κανέναν άλλο. Και θα βρούμε τρόπους να παλέψουμε και για την ψυχική μας υγεία. Προς το παρόν, αλληλεγγύη, αγώνας για τα δικαιώματά μας και όταν τελειώσει όλο αυτό θα τα πούμε στο αγαπημένο μας μέρος πάνω στη γη.
