Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Πολιχνίτος βρίσκεται χωρίς σταγόνα νερού. Αλλά ίσως είναι η πρώτη φορά που οι πολίτες νιώθουν τόσο μόνοι απέναντι στο πρόβλημα. Οι βρύσες άδειες. Οι γεωτρήσεις «υποσχόμενες». Οι συζητήσεις έντονες. Και η ευθύνη; Διασπασμένη, διαιρεμένη και – το χειρότερο – αμίλητη.
Ολοκληρώθηκε αργά το βράδυ της Τρίτης η έκτακτη συνεδρίαση της ΔΕΥΑΛ με θέμα την υδροδότηση του Πολιχνίτου, ενός χωριού που εδώ και εβδομάδες βρίσκεται αντιμέτωπο με συχνές και πολύωρες διακοπές νερού, προκαλώντας εύλογη αγανάκτηση στους κατοίκους. κατατέθηκαν προτάσεις, τεχνικές λύσεις και εναλλακτικά σενάρια. Κι όμως, το μόνο που φάνηκε να περισσεύει ήταν η ένταση και η αποχώρηση, όχι το νερό.
Η συνεδρίαση, που διεξήχθη με συμμετοχή αιρετών και εκπροσώπων φορέων του Πολιχνίτου, ανέδειξε για ακόμη μία φορά τη σοβαρότητα του προβλήματος αλλά και τις διαφορετικές προσεγγίσεις στη διαχείρισή του.
Υπάρχει σχέδιο, αλλά χρειάζεται χρόνος
Μεταξύ των τεχνικών λύσεων που εξετάστηκαν, ξεχωρίζει η πρόταση για την επανενεργοποίηση της γεώτρησης στην περιοχή Κολιτζάνα, η οποία διαθέτει ήδη δίκτυο και ηλεκτροδότηση. Παράλληλα, αναφέρθηκε η δυνατότητα αξιοποίησης επιπλέον γεωτρήσεων στη Βρίσα και στην περιοχή Κατσίλη — κάτι που όμως προϋποθέτει χρόνο, τεχνικές παρεμβάσεις και σύνδεση με το υδρευτικό δίκτυο.
Αντίστοιχα, κατατέθηκαν και εναλλακτικές απόψεις για την προσωρινή ενίσχυση της παροχής, οι οποίες δεν έγιναν αποδεκτές, καθώς κρίθηκαν ασύμβατες με το υφιστάμενο θεσμικό και τεχνικό πλαίσιο.
Αντί για συνεννόηση, η συνεδρίαση κατέληξε σε ανταλλαγή δηλώσεων για άλλη μια φορα και την αποχώρηση του κ. Βέρρου από τη συζήτηση — μαζί με τον αντιπρόεδρο της ΔΕΥΑΛ, Γιώργο Αλάνη. Και το ερώτημα παραμένει: Πού είναι η λύση που θα εξυπηρετήσει τον Πολιχνίτο;
Η ουσία χάνεται στη διαδικασία
Αυτό που τελικά έμεινε από τη συνεδρίαση, πέρα από τις τεχνικές προτάσεις, ήταν η ένταση και η αποχώρηση μελών της συζήτησης, γεγονός που υποδεικνύει πως η θεσμική συνεργασία σε ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα εξακολουθεί να δοκιμάζεται.
Και μέσα σε όλα αυτά, κανείς δεν λέει ευθέως τι πήγε στραβά. Πότε καταρρέει ένα δίκτυο; Ποιος το συντηρεί; Ποιος εισηγείται, ποιος υλοποιεί, ποιος ελέγχει; Ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη όταν τα τηλέφωνα των κατοίκων του Πολιχνίτου χτυπούν για να ρωτήσουν απλώς: «Θα έχουμε σήμερα νερό;»
Δεν είναι θέμα αντιπαράθεσης προσώπων. Είναι θέμα θεσμικής ωριμότητας και δημοκρατικής λογοδοσίας. Η κοινωνία της Λέσβου δεν έχει την πολυτέλεια να παρακολουθεί ακόμη έναν «πόλεμο χαρακωμάτων» γύρω από το πιο πολύτιμο αγαθό.
