Ηχηρές καταγγελίες, αποκαλύψεις και συγκλονιστικές μαρτυρίες στη δημόσια συζήτηση για τα κρατικά εγκλήματα στα Τέμπη και στην Πύλο
Μια εκδήλωση που δεν άφησε κανέναν αμέτοχο πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Παρασκευής 27 Ιουνίου στο κατάμεστο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης. Με θέμα «Οι ψυχές των νεκρών στα Τέμπη και στην Πύλο περιμένουν δικαιοσύνη», η συζήτηση συγκέντρωσε δεκάδες πολίτες που, παρά την αφόρητη ζέστη, ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της Ένωσης Ιατρών ΕΣΥ Λέσβου και της ΕΛΜΕ Λέσβου.
Στο επίκεντρο βρέθηκαν τα κρατικά εγκλήματα στα Τέμπη και στην Πύλο, με μαρτυρίες που συγκλόνισαν, καταγγελίες που αποκάλυψαν πολιτικές ευθύνες και μια αίσθηση συλλογικής απαίτησης για δικαιοσύνη.
Η Μαρία Καρυστιανού, μητέρα θύματος και ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων των Τεμπών, ανέδειξε με στοιχεία και ονόματα τη συγκάλυψη που οργανώθηκε από τις πρώτες ώρες της τραγωδίας. Κατήγγειλε τις πιέσεις που δέχτηκε, τις απειλές, την εξαφάνιση 17 δικογραφιών από τα συρτάρια του Προέδρου της Βουλής και την παντελή σιωπή από θεσμικά όργανα και κυβερνητικά στελέχη.
Ο Ηλίας Παπαγγελής, πατέρας θύματος, δήλωσε ξεκάθαρα πως το έγκλημα ήταν με δόλο. Υπογράμμισε πως οι γονείς των θυμάτων δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν τον αγώνα, δίνοντας “όρκο στα παιδιά τους” να φτάσουν μέχρι τέλους.
Η Μαρία Ντόλκα, επίσης μητέρα θύματος, με λόγο σπαρακτικό, χαρακτήρισε την πολιτεία «ανάλγητη», τονίζοντας: «Μέχρι να πεθάνω θα είμαι έξω από τα δικαστήρια».
Ο διασώστης και ακτιβιστής Ιάσονας Αποστολόπουλος ανέδειξε την κρατική ευθύνη στο ναυάγιο της Πύλου και Σύνδεσε τα Τέμπη με την Πύλο και μίλησε για ένα σύστημα που επιλέγει ποιοι ζωές αξίζουν να σωθούν και ποιες όχι.
Ο Στέλιος Τσόχατζης, γιατρός και γραμματέας της Ένωσης Ιατρών ΕΣΥ Λέσβου συγκρίνοντας τα Τέμπη με την πανδημία τόνισε:«Είναι το ίδιο κράτος. Η ίδια πολιτική».
Ο Κώστας Ντουράκης, πρόεδρος της ΕΛΜΕ Λέσβου, αναφέρθηκε στη φίμωση των εκπαιδευτικών, στην υπονόμευση της δημόσιας παιδείας και στην ποινικοποίηση κάθε μορφής αντίστασης
Η πιο φορτισμένη στιγμή της βραδιάς ήταν η ανάγνωση των ονομάτων των θυμάτων των Τεμπών. Σε κάθε όνομα, το κοινό –όρθιο, με δάκρυα– φώναζε «παρών», μετατρέποντας τη μνήμη σε πολιτική πράξη αντίστασης.
Η εκδήλωση έκλεισε με δημόσιο διάλογο και παρεμβάσεις πολιτών
