Στο προσκήνιο, το ζήτημα του συντονισμού μεταξύ υπηρεσιών και φορέων που εμπλέκονται σε έργα υποδομής
Συχνά καταγράφεται το φαινόμενο ασφαλτοστρώσεων που, λίγο μετά την ολοκλήρωσή τους, «ξηλώνονται» για να πραγματοποιηθούν εργασίες από τηλεπικοινωνιακούς παρόχους ή άλλες τεχνικές υπηρεσίες – κυρίως για την εγκατάσταση οπτικών ινών ή την υπογειοποίηση καλωδίων.
Στην περίπτωση της Βερναρδάκη, οι κάτοικοι και οι διερχόμενοι παρατηρούν με ικανοποίηση την αποκατάσταση της ασφάλτου. Ωστόσο, δεν λείπουν και οι προβληματισμοί για το αν –μετά την ολοκλήρωσή της– θα ακολουθήσουν οι γνωστές παρεμβάσεις από διάφορους φορείς, που θα επιφέρουν εκ νέου τομές και μερικά «μπαλώματα» στο οδόστρωμα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που έργα εκτελούνται τμηματικά και αποσπασματικά, χωρίς σαφή χρονική και τεχνική ενοποίηση. Σε αρκετές περιπτώσεις, ενώ ολοκληρώνεται μια παρέμβαση, ακολουθεί νέα, από διαφορετικό φορέα, επαναφέροντας εργοτάξια και προσωρινές λύσεις.
Το ερώτημα, εύλογο: θα μπορούσαν οι εμπλεκόμενοι φορείς να προχωρήσουν σε έναν κεντρικό σχεδιασμό, με χρονική και λειτουργική συνεννόηση, ώστε να αποφεύγονται επαναλαμβανόμενες παρεμβάσεις στο ίδιο σημείο; Και αν ναι, ποιος έχει την αρμοδιότητα –και την ευθύνη– να αναλάβει έναν τέτοιο συντονισμό;
Σε μια περίοδο που οι τοπικές κοινωνίες ζητούν ουσιαστικές υποδομές και καλύτερη ποιότητα ζωής, η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα ίσως αποτελεί το κλειδί για έργα που αντέχουν στον χρόνο – και όχι μέχρι το επόμενο… σκάψιμο.
