Τραγωδία στη Μυτιλήνη με θύμα τον άνθρωπο που πέρσι είχε συγκινήσει όλο το νησί.
Βαρύ πένθος έχει προκαλέσει στη Μυτιλήνη ο θάνατος του 44χρονου Μαριγκλέν Χότζα (Mriglen Hoxha), ο οποίος έχασε τη ζωή του σε εργατικό ατύχημα την ώρα που εκτελούσε οικοδομικές εργασίες σε στέγη σπιτιού. Έναν χρόνο πριν, ο Χότζα είχε συγκινήσει ολόκληρο το νησί – και όχι μόνο – όταν χωρίς δισταγμό έπεσε στη θάλασσα για να σώσει μια ηλικιωμένη γυναίκα που είχε γλιστρήσει την ώρα που επιβιβαζόταν στο πλοίο, βάζοντας σε κίνδυνο τη δική του ζωή.
Σε συνέντευξή του στον «Αίολο», τον Σεπτέμβριο του 2024, είχε δηλώσει πως «δεν το σκέφτηκα ούτε στιγμή, έπρεπε να βοηθήσω». Σήμερα, ο άνθρωπος που έδειξε τι σημαίνει ανθρωπιά με πράξεις, χάθηκε εξαιτίας των συνθηκών μιας εργασίας που αποδείχθηκε μοιραία.
Διαμαρτυρίες και οργή για τις συνθήκες εργασίας
Μετά το δυστύχημα, το Εργατικό Κέντρο Λέσβου και το Συνδικάτο Οικοδόμων διοργάνωσαν συγκέντρωση διαμαρτυρίας και αλληλεγγύης στην πλατεία Σαπφούς, όπου συμμετείχαν δεκάδες εργαζόμενοι, μέλη της τοπικής κοινωνίας αλλά και πολλοί Αλβανοί μετανάστες που ζουν χρόνια στο νησί.
Όπως αναφέρει και ο δημοσιογράφος του Top Channel, Aleksandër Marku, στη συγκέντρωση καταγγέλθηκε η έλλειψη μέτρων ασφαλείας στους χώρους εργασίας, ενώ τονίστηκε πως πολλοί εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα αναγκάζονται να κάνουν δύο και τρεις δουλειές για να τα βγάλουν πέρα, γεγονός που αυξάνει τον κίνδυνο ατυχημάτων λόγω κόπωσης και εξάντλησης.
Η ιδιοκτήτρια του σπιτιού, όπου εκτελούνταν οι εργασίες, συνελήφθη στο πλαίσιο του αυτοφώρου, όπως προβλέπεται σε τέτοιες περιπτώσεις.
Το διαχρονικό ερώτημα που επανέρχεται
Ο θάνατος του Μαριγκλέν Χότζα δεν είναι μια “ατυχία”.
Είναι ένα ακόμη επεισόδιο σε μια μακρά αλυσίδα εργατικών δυστυχημάτων που καταγράφονται όλο και πιο συχνά.
Είναι ο καθρέφτης μιας πραγματικότητας όπου οι χαμηλοί μισθοί, η εργασιακή πίεση, η έλλειψη εποπτείας και η ανάγκη πολλών εργαζομένων να κάνουν πολλαπλές δουλειές δημιουργούν τις συνθήκες για νέες τραγωδίες.
Ο Μαριγκλέν Χότζα έσωσε μια ζωή πέρσι.
Φέτος, η κοινωνία της Μυτιλήνης θρηνεί για τη δική του.
Το ερώτημα παραμένει:
Πόσοι ακόμη άνθρωποι πρέπει να χαθούν, πριν η ασφάλεια στην εργασία γίνει πραγματική προτεραιότητα;
