Στις γειτονιές της πόλης, υπάρχει μια αθόρυβη, τρυφερή πρακτική σαν μια άγραφη συμφωνία. Όταν κάτι δεν μας χρειάζεται πια, δεν το πετάμε κατευθείαν στον κάδο. Το αφήνουμε δίπλα του, πάνω σε ένα περβάζι τοίχου ή μια καθαρή επιφάνεια. Γιατί ίσως κάποιος άλλος το χρειάζεται. Αυτό που για έναν είναι άχρηστο, για κάποιον άλλο μπορεί να είναι χρήσιμο, απαραίτητο ή ακόμη και πολύτιμο.
Έτσι κι αυτό το ζευγάρι παπούτσια. Δεν πετάχτηκε. Τοποθετήθηκε προσεκτικά, σαν αποχαιρετισμός με αξιοπρέπεια. Κάποια γυναίκα ίσως μετά από χρόνια χρήσης, τα αποχωρίστηκε. Για εκείνη, έκλεισε ο κύκλος τους. Αλλά για κάποια άλλη, αυτός μπορεί μόλις να αρχίζει. Ίσως μια άλλη γυναίκα να τα βρει και συνεχίσει την ιστορία που κάποια άλλη ξεκίνησε.
Το σημαντικό είναι η οπτική. Το πώς επιλέγουμε να βλέπουμε τα πράγματα. Με το φίλτρο της φθοράς ή με τη διάθεση της συνέχειας και της προσφοράς. Το σκουπίδι του ενός, μπορεί να είναι ο θησαυρός του άλλου. Και η αξία τελικά δεν βρίσκεται μόνο στο καινούριο. Βρίσκεται στο τι βλέπουμε και στο πώς επιλέγουμε να συνεχίσουμε.
