Υπάρχει κάτι αθεράπευτα ρομαντικό στην επαρχία. Κάτι που ξεπερνά τον χρόνο και τις αλλαγές, κάτι που επιμένει να κρατά ζωντανή μια μορφή ζωής σχεδόν λησμονημένη. Κάθε Κυριακή πρωί, οι δρόμοι των απομακρυσμένων χωριών γεμίζουν με γνώριμα αγροτικά φορτηγά – φορτωμένα με φρούτα, ρούχα, παπούτσια, είδη σπιτιού και άλλα αγαθά της καθημερινότητας. Είναι οι έμποροι της επαρχίας που, με προσήλωση και συνέπεια, συνεχίζουν να φέρνουν την “αγορά” στα χωριά, σε ανθρώπους που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να μετακινηθούν στα αστικά κέντρα.
Για τους κατοίκους αυτών των περιοχών, η άφιξη των εμπόρων δεν είναι απλώς πρακτική ανάγκη – είναι μια μικρή γιορτή. Ξέρουν κάθε φορά ποιος θα έρθει, τι θα φέρει, και περιμένουν να προμηθευτούν τα απαραίτητα, αλλά και να ανταλλάξουν κουβέντες, νέα, ίσως και μια αληθινή ανθρώπινη ματιά. Σαν να στήνεται κάθε εβδομάδα μια μικρή σκηνή ζωής, με πρωταγωνιστές ανθρώπους που δεν ξέχασαν τι σημαίνει προσωπική επαφή και εμπιστοσύνη.
Σε μια Ελλάδα που τρέχει να προλάβει τον εκσυγχρονισμό, που αυτοματοποιεί, ψηφιοποιεί και απομακρύνει, αυτές οι εικόνες μοιάζουν με σελίδες από παλιό βιβλίο. Μα είναι ακόμα εδώ. Και έχουν κάτι πολύτιμο: τη ζεστασιά της συνέχειας, την αίσθηση της ασφάλειας, την απλότητα που δεν χρειάζεται Wi-Fi για να επικοινωνήσει.
Ίσως, τελικά, η πρόοδος να μην είναι μόνο μπροστά. Ίσως να βρίσκεται και πίσω – εκεί όπου οι Κυριακές έχουν άρωμα φρέσκου καρπουζιού, ήχους από παζάρι και φωνές που λένε: «Καλημέρα, τι θα πάρεις σήμερα;»
