Την ημέρα της διαδήλωσης των αγροτών, ανάμεσα σε κορναρίσματα και φωνές, ο Γιώργος Αλεξίου είχε άλλη φωτιά να σβήσει. Μας μίλησε για την ψηφοφορία στον ΦΟΔΣΑ σαν άνθρωπος που δεν έχασε απλώς μια καρέκλα, αλλά μια μάχη αρχών. Και όσο μιλούσε, τόσο φαινόταν πως για εκείνον η ήττα δεν ήταν ούτε το αποτέλεσμα, ούτε ο Μαλαφής, ήταν η διαδρομή μέχρι εκεί. Ο Αλεξίου περιγράφει μια συνεδρίαση όπου όλα ήταν μετρημένα, οι τέσσερις ψήφοι της Μυτιλήνης δεδομένες, οι δύο της Δυτικής Λέσβου συμφωνημένες, στα λόγια… Στην πράξη όμως, η μία από αυτές «ταξίδεψε αλλού». Μια ψήφος. Μόνο μία. Κι αυτή αρκούσε να σταθεί απέναντι όχι στον ίδιο τον Αλεξίου, αλλά σε ό,τι θεωρούσε ότι είχε χτίσει. Ενιαία στάση, κοινή γραμμή, συνεννόηση. Μία ψήφος που δεν πήγε εκεί που είχε ειπωθεί ότι θα πάει, έβγαλε εκτός προεδρίας τη Λέσβο.
Για εκείνον, δεν ήταν «η Χίος που κέρδισε». Ήταν ένα σύστημα που δεν ήθελε έναν πρόεδρο που ρωτάει πολλά. Είναι ακόμα νωρίς για ανακοινώσεις. Αλλά αργά για να κάνουμε πως δεν το βλέπουμε ότι η ιστορία του ΦΟΔΣΑ δεν τελειώνει στην κάλπη. Ανοίγει νέα κεφάλαια και πολιτικά και οικονομικά και θεσμικά.
Η υπόθεση του ΦΟΔΣΑ φαίνεται καθαρά ότι λειτούργησε ως ένα πρώτο αυτοδιοικητικό crash test, για τις “πόρτες” που ανοίγουν στα άλλα νησιά του Βορείου Αιγαίου.
