Η Παναγιούδα ζητά λύση: Το κοιμητήριο που εγκαταλείφθηκε στη μοίρα του

του Νικολάου Χωριατέλλη, Δικηγόρου – Κατοίκου Παναγιούδας

Η Παναγιούδα, ένας από τους μεγαλύτερους και ταχύτερα αναπτυσσόμενους οικισμούς του Δήμου Μυτιλήνης, βιώνει εδώ και χρόνια μια πραγματικότητα που δεν θα έπρεπε να βαραίνει καμία κοινότητα: ένα κοιμητήριο που λειτουργεί στα όριά του. Η ανάγκη για άμεση επέκταση, εκσυγχρονισμό και ενίσχυση των υποδομών είναι δεδομένη. Παρ’ όλα αυτά, καμία δημοτική αρχή — ούτε η σημερινή, ούτε οι προηγούμενες — δεν αντιμετώπισε το ζήτημα με την απαιτούμενη σοβαρότητα.

Το αποτέλεσμα είναι γνωστό σε όλους: μια υποδομή που ασφυκτιά, κάτοικοι που ταλαιπωρούνται και μια διοίκηση που μοιάζει εγκλωβισμένη ανάμεσα σε αναβολές, προχειρότητα και «διαλλακτικότητα» απέναντι σε μεμονωμένες πιέσεις ιδιωτών.

Η προβληματική πρόβλεψη του ΓΠΣ: μια απόφαση που αγνόησε την πραγματικότητα

Με την απόφαση ΑΠΟΦ 26178/507/Α.Φ.5.6.1 (ΦΕΚ ΑΑΠ 328/2007), το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο προέβλεψε την κατασκευή νέου κοιμητηρίου στη θέση «Αγία Κατερίνα» Μόριας. Μια επιλογή που απέχει αρκετά από την Παναγιούδα και βρίσκεται εκτός των διοικητικών ορίων της κοινότητας.

Η χωροθέτηση αυτή παραβλέπει κάτι στοιχειώδες: σε όλες τις άλλες κοινότητες του Δήμου τα κοιμητήρια βρίσκονται εντός των ορίων τους, δίπλα στην καθημερινότητα των κατοίκων τους. Αντιθέτως, η Αγία Κατερίνα δημιουργεί ζητήματα πρόσβασης, τελετουργίας, μεταφορών, υποστήριξης οικογενειών, αλλά και ισονομίας στη μεταχείριση των δημοτών.

Η πρόβλεψη, παρά τα σχεδόν 20 χρόνια που πέρασαν, παρέμεινε ανενεργή. Και αυτό, κατά την πλειοψηφία των κατοίκων, δεν είναι τυχαίο: πρόκειται για επιλογή λανθασμένη, ανεφάρμοστη και κοινωνικά άδικη.

Οι πραγματικές συνέπειες μιας κακής χωροθέτησης

Η μεταφορά του κοιμητηρίου στην Αγία Κατερίνα σημαίνει:

ανέγερση νέου ναού με πολύ υψηλό κόστος,
παράλληλη λειτουργία δύο νεκροταφείων για τουλάχιστον μια δεκαετία,
χρονοβόρες διαδικασίες μελετών, αδειοδοτήσεων και έργων,
οικονομική επιβάρυνση των δημοτών,
απομάκρυνση της υποδομής από τον πυρήνα της κοινότητας.

Καμία από αυτές τις συνέπειες δεν υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον. Αντιθέτως, το υπονομεύει.

Ένας χώρος που λειτουργεί από το 1922 — και δεν έχει ενισχυθεί όπως πρέπει

Το κοιμητήριο Παναγιούδας λειτουργεί νόμιμα από το 1922, καλυπτόμενο από ειδικές μεταβατικές προβλέψεις νομιμότητας για τα προϋφιστάμενα νεκροταφεία. Η δυνατότητα επέκτασής του και βελτίωσης των υποδομών του ήταν πάντα υπαρκτή — απλώς δεν αξιοποιήθηκε ποτέ.

Το πρόβλημα δεν είναι τεχνικό. Είναι διοικητικό. Και βαθιά ανθρώπινο.

Οι δεκαετίες αδράνειας έχουν οδηγήσει σε συνθήκες που δεν τιμούν ούτε τη διοίκηση ούτε την κοινότητα. Η έλλειψη σχεδιασμού και η απουσία πρωτοβουλιών έφεραν ένα κρίσιμο πρόβλημα στο όριο.

Και έπειτα ήρθε η πρόσφατη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου…

Στις 8 Δεκεμβρίου 2025, πολίτης επικαλέστηκε ιδιοκτησιακά δικαιώματα γειτονικών ακινήτων και ζήτησε την απόσυρση της μελέτης επέκτασης. Η δημοτική αρχή ανταποκρίθηκε άμεσα στο αίτημα, αποσύροντας και τροποποιώντας το θέμα. Η ίδια αντιμετώπιση είχε προηγηθεί και σε επιτροπή του Δήμου.

Η στάση αυτή γεννά εύλογα ερωτήματα:

Πού είναι η θεσμική ουδετερότητα;
Πώς γίνεται κρίσιμες αποφάσεις υποδομών να αλλάζουν κατ’ απαίτηση μεμονωμένων ιδιωτών;
Ποιος υπερασπίζεται το δημόσιο συμφέρον όταν η πίεση αυξάνεται;

Η προχειρότητα και η έλλειψη προετοιμασίας δεν είναι απλώς λάθη διοίκησης. Είναι μήνυμα προς την κοινότητα: «Δεν υπάρχει ξεκάθαρο σχέδιο».