Ο Περιφερειάρχης Βορείου Αιγαίου φαίνεται πως δεν χρειάζεται μικρόφωνα, podium ή πολυτελείς αίθουσες για να επικοινωνήσει με τον κόσμο. Το καλύτερο «γραφείο Τύπου» του είναι ο ίδιος και οι ιστορίες του, πάντα με δόσεις χιούμορ και αυθεντικότητας. Σε κάθε χωριό έχει το στέκι του, όπως στο Πλωμάρι, ένα από τα πιο αγαπημένα του σημεία είναι η πιάτσα των ταξί. Εκεί, κάτω από τον αιωνόβιο πλάτανο, τον περιμένει η δική του «ειδική» καρέκλα κάτι σαν θρόνος της καθημερινότητας, όπου μοιράζεται αναμνήσεις, κουβέντες για έργα και δρόμους, αλλά και απλές ιστορίες που φέρνουν πιο κοντά τον άνθρωπο με τον τόπο του.
Οι ταξιτζήδες –φανατικοί οπαδοί του δεν τον αντιμετωπίζουν σαν πολιτικό, αλλά σαν… παλιόφιλο. Του πετάνε τις σπόντες τους, του λένε τα παράπονά τους για δρόμους και έργα, αλλά πάντα με το γνωστό πλωμαρίτικο χιούμορ που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. Εκείνος, με τη σειρά του, ανταποδίδει με ιστορίες από τα παιδικά του χρόνια, μνήμες από πρόσωπα και περιστατικά, έτσι που η συζήτηση να γίνεται μισή με αυτοδιοικητική ατζέντα και μισή… καφενείο της παλιάς εποχής.
Το καλύτερο; Όταν σκάει στην πιάτσα, πέφτουν τα τηλεφωνήματα σαν συναγερμός! Σε λίγη ώρα, μαζεύεται κόσμος γύρω του, φίλοι, γνωστοί, θαμώνες, όλοι για να τον ακούσουν να λέει ιστορίες και να βάζει με τον δικό του τρόπο στην κουβέντα τα έργα και τις ιδέες του για την ανάπτυξη.
Έτσι, το Πλωμάρι έχει καταφέρει να μετατρέψει την πλατεία σε «Περιφέρεια υπαίθρου», με τον Περιφερειάρχη να κάθεται στην καρέκλα του και να αποδεικνύει ότι καμιά φορά η καλύτερη πολιτική γίνεται χωρίς φακούς και δελτία Τύπου, αλλά με καφέ, χιούμορ και καλή παρέα…
