Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Μυτιλήνης Public Library of Mytilene
Η Βιβλιοθήκη θυμάται…
και μοιράζεται ιστορίες που τιμούν την πατρίδα και τους ανθρώπους της.
Σήμερα: Ένα γράμμα από το αλβανικό μέτωπο, γεμάτο αγάπη, τρυφερότητα και νοσταλγία.
Από τα πιο συγκινητικά τεκμήρια που φυλάσσονται στη Βιβλιοθήκη μας είναι τα γράμματα ενός Λέσβιου στρατιώτη, ο οποίος ενώ υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία, τον πρόλαβε ο πόλεμος και βρέθηκε να πολεμά στο αλβανικό μέτωπο. Μικρά χαρτιά γεμάτα αγάπη, νοσταλγία και καθημερινές στιγμές που φωτίζουν την ανθρωπιά μιας εποχής, τότε που το μόνο μέσω επικοινωνίας ήταν το γράμμα και το τηλεγράφημα.
Σε κάθε γράμμα κυριαρχεί η αγάπη για τη γυναίκα του, την Αγγελικούλα, και για το μικρό τους παιδάκι το Νικάκι. Οι λέξεις του είναι γλυκές, τρυφερές και γεμάτες στοργή, ακόμα και όταν αναφέρεται στον πόλεμο και την απόσταση που τους χωρίζει. Η γλυκύτητα με την οποία απευθύνεται στη γυναίκα του, η στοργή για το παιδί τους και η τρυφερότητα σε κάθε λεπτομέρεια, ένα λουλουδάκι, ένα φιλί στα ολόγλυκά του χειλάκια, μαρτυρούν έναν άνθρωπο που νοιάζεται βαθιά, ακόμα και μέσα στην αναταραχή του πολέμου.
Από τα πολλά γράμματα που φυλάσσονται, επιλέχθηκε ένα για να μοιραστούμε, γιατί αποτυπώνει με συγκινητικό τρόπο την τρυφερότητα και την αγάπη του στρατιώτη για την οικογένειά του, τη νοσταλγία και την προσμονή του να ξανασμίξουν.
Μέσα σε αυτό το γράμμα, που στάλθηκε από την Αλβανία στις 8 Απριλίου 1941, της γράφει να μην ανησυχεί και να μη φοβάται τα γεγονότα, γιατί «εδώ όλος ο στρατός είναι διατεθειμένος να πετάξουμε τους Ιταλούς στη θάλασσα».
Της αφηγείται με παιχνιδιάρικη περηφάνια τη μπουγάδα που έκανε στο ποτάμι και πως μάζεψε μερικά λουλουδάκια, «σαν εκείνα που του έβαζε κάθε μέρα στο πέτο”, δείχνοντάς της με τρυφερό τρόπο ότι, ακόμα και χιλιόμετρα μακριά στο μέτωπο, ξέρει να φροντίζει, να αγαπά και νιώθει την παρουσία της δίπλα του.
Σκέφτεται το μικρό τους Νικάκι, νιώθει την έλλειψή του και την αγάπη του για το παιδί, και της ζητά να το φιλήσει «στα ολόγλυκά του χειλάκια», σαν να μπορεί να είναι εκεί κοντά τους.
Κι ανάμεσα σε αυτές τις λέξεις, που μοιάζουν απλές, φαίνεται όλη η τρυφερότητα και η γλυκύτητα ενός ανθρώπου που νοιάζεται για την οικογένειά του, ακόμη και μέσα στη φρίκη του πολέμου.
Μικρές φωνές από το παρελθόν που μας θυμίζουν ότι πίσω από κάθε ιστορική ημερομηνία υπήρξαν άνθρωποι, συναισθήματα και στιγμές γεμάτες τρυφερότητας.
«Ανακαλύπτουμε την ιστορία μέσα από τις συλλογές μας»
Πηγή: Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Μυτιλήνης
“Εν Αλβανία τη 8-4-’41
Πολυαγαπημένη μου Αγγελικούλα
είμαι πολύ καλά χρυσό μου και να μην ανησυχείς.
Να μην σε τρομάζουν χρυσό μου τα γεγονότα το ότι κήρυξε τον πόλεμο εναντίον μας η Γερμανία. Εδώ όλος ο Στρατός είναι διατεθειμένος να τους πετάξουμε τους Ιταλούς στη θάλασσα και μετά να πάμε και από εκεί.
Όπως πάνε τα πράγματα μου φαίνεται πώς πιο γρήγορα θα σου γράψω από τα Τύρανα
… χθες Αγγελικούλα μου είχα μπουγάδα πήγα στο ποτάμι και έπλυνα τα ρούχα μου, να ήσουν από ένα μέρος να με έβλεπες να δεις που είμαι και προκομμένος, τα στέγνωσα αμέσως και τα πήρα αλλά έως ότου να στεγνώσουν σου έκοψα μερικά λουλουδάκια σαν εκείνα που έβαζες κάθε μέρα στο πέτο μου, που μου θυμίζουν ώρες γλυκύτατες και ευτυχισμένες και λαχταρώ πότε θα ξανάρθουνε πάλι.
Το γλυκό μας Νικάκι τι κάνει; Φωνάζει καθόλου τον μπαμπά του; Να μου το φιλήσεις χρυσή μου Αγγελικούλα στα ολόγλυκά του χειλάκια και να του πεις ότι το έγραψε ο μπαμπάς σου.
Πιστεύω να έχεις λάβει έως τώρα τις φωτογραφίες μου, γιατί ακόμα δεν πήρα γράμμα σου να μου γράφεις ότι τις έλαβες… στο Νικάκι μου.
Γειά σου γλυκό μου και … αγγελούδι.
Πολλά φιλιά
