Και όταν κανείς δεν κάνει το παραμικρό
Υπάρχει ένα μικρό θαύμα στη Μυτιλήνη, καθημερινό, ανελλιπές, προγραμματισμένο σαν ρολόι ελβετικό. Δεν είναι το ηλιοβασίλεμα, ούτε οι γλάροι στο λιμάνι. Είναι η απόλυτη κυκλοφοριακή ασφυξία μπροστά στο My Market της Οδυσσέα Ελύτη. Ένα φαινόμενο τόσο προβλέψιμο, τόσο σταθερό, που αρχίζει να αποκτά… χαρακτήρα πολιτιστικής κληρονομιάς.
Γιατί, βλέπετε, στην Οδυσσέα Ελύτη έναν δρόμο που φιλοδοξεί να είναι διέλευσης αλλά καταλήγει χώρος αναστεναγμών – συμβαίνει το εξής απλό και καθημερινό, κάποιοι συμπολίτες μας σταθμεύουν όπου τους βολεύει, δηλαδή ακριβώς μπροστά στην είσοδο του σούπερ μάρκετ, λες και το αυτοκίνητο είναι το καρότσι τους και η άσφαλτος το προσωπικό τους πάρκινγκ.
Ταυτόχρονα, στο ίδιο σημείο, τα φορτηγά της εταιρείας – γιατί, ως γνωστόν, το εμπόριο δεν σταματά ποτέ – ξεφορτώνουν αδιάκοπα. Πρωί, μεσημέρι, απόγευμα, βράδυ. Αν μπορούσαν, θα ξεφόρτωναν και στον ύπνο μας.
Και έτσι, στο δόξα πατρί, δημιουργείται καθημερινά ένα εκρηκτικό μείγμα ταλαιπωρίας: πεζοί εγκλωβισμένοι, αυτοκίνητα μποτιλιαρισμένα, νεύρα τεντωμένα, κόρνες, παραθυρόκλειστα και “γαλλικά” που ακούγονται μέχρι το Πανεπιστήμιο. Όλα μπροστά σε μια επιχείρηση που τζιράρει εκατομμύρια ευρώ από τους Μυτιληνιούς – και προσφέρει σε αντάλλαγμα μόνο ταλαιπωρία.
Γιατί, αλήθεια, πού είναι η εταιρική ευθύνη; Πού είναι η κοινωνική ευαισθησία μιας αλυσίδας που φιγουράρει σε ολόκληρη τη χώρα με χαμόγελα, προσφορές και υποσχέσεις περί φροντίδας του καταναλωτή; Μήπως η φροντίδα σταματά στην πόρτα της εισόδου; Μήπως έξω από το μαγαζί δεν είναι πια δική τους υπόθεση;
Και για να θέσουμε κι ένα απλό ερώτημα: αυτός ο χώρος μπροστά στο κατάστημα είναι όντως πάρκινγκ; Νόμιμο; Εγκεκριμένο; Ή απλώς μια “χαλαρή ερμηνεία” του δημοσίου χώρου που βαφτίστηκε αυθαίρετα χώρος στάθμευσης, με την ανοχή όλων;
Γιατί, βλέπεις, δεν φταίει μόνο η επιχείρηση.
Φταίει κι αυτό που λέγεται Τροχαία.
Η οποία, διακριτικά απούσα, αφήνει την κατάσταση να διαιωνίζεται. Δεν είδαμε ποτέ έλεγχο. Ούτε κλήση. Ούτε ένα “κάνε λίγο πίσω, κύριε, παρκάρετε επάνω στην κυκλοφορία”. Είναι σαν να έχει πέσει πέπλο αορατότητας πάνω στο συγκεκριμένο σημείο. Ένα τοπικό… Τρίγωνο των Βερμούδων.
Και βέβαια, φταίει κι ο Δήμος Μυτιλήνης.
Αν δεν τον αφορά η καθημερινή ταλαιπωρία των πολιτών μπροστά σε ένα από τα πιο πολυσύχναστα καταστήματα της πόλης, τότε τι ακριβώς τον αφορά; Έγινε ποτέ κυκλοφοριακή μελέτη για την περιοχή; Ρυθμίστηκε ποτέ η φορτοεκφόρτωση; Προβλέφθηκε χώρος για στάθμευση εκτός δρόμου ή απλώς “δίνουμε άδεια και βλέπουμε”;
Δεν ζητά κανείς θαύματα. Ζητάμε τάξη. Πρόβλεψη. Έλεγχο. Και σεβασμό.
Μην πάμε μακριά. Σε οποιαδήποτε άλλη πόλη, μια τέτοια κατάσταση θα είχε προκαλέσει ελέγχους, παρεμβάσεις, ίσως και πρόστιμα. Στη Μυτιλήνη, όμως, φαίνεται πως το έχουμε συνηθίσει. Και το πιο επικίνδυνο πράγμα σε μια πόλη, δεν είναι ούτε η αυθαιρεσία ούτε η αδιαφορία. Είναι η συνήθεια στην ταλαιπωρία. Το “έλα μωρέ, έτσι είναι εδώ”.
Το my market δεν φταίει που ο κόσμος παρκάρει όπου να ’ναι. Δεν φταίει που τα φορτηγά του δημιουργούν πρόβλημα στους περαστικούς. Δεν φταίει που το κυκλοφοριακό γίνεται εφιάλτης. Δεν φταίει για τίποτα.
Απλώς δεν κάνει τίποτα.
Και μαζί με αυτό, δεν κάνει τίποτα και κανένας υπεύθυνος. Ούτε ο δήμος, ούτε η τροχαία, ούτε οι αρμόδιες υπηρεσίες που πληρώνονται – ας το θυμηθούμε κι αυτό – για να διασφαλίζουν την εύρυθμη λειτουργία της πόλης. Όχι για να την αφήνουν στην τύχη της και στα νεύρα του καθενός μας.
Οπότε συνεχίζουμε. Θα παρκάρουμε εκεί που δεν πρέπει, θα μπλοκάρουμε εκεί που δεν χρειάζεται, θα νευριάζουμε, θα κορνάρουμε, θα αργούμε στις δουλειές μας, γιατί ένα σούπερ μάρκετ, μια υπηρεσία και ένας δήμος αποφάσισαν ότι έξω από την πόρτα τους δεν είναι δική τους υπόθεση.
Αλλά εμείς έχουμε κάθε δικαίωμα να το θυμόμαστε. Και να το γράφουμε. Και – γιατί όχι; – να το φωνάζουμε.
Γιατί η αβάσταχτη ταλαιπωρία του My Market δεν είναι πια απλώς μία τυχαία ταλαιπωρία. Είναι στάση ζωής. Δυστυχώς.
