Ούτε που θυμάμαι πότε πρωτοάκουσα τον Γιάννη Πετρίδη. Μου φαίνεται πως ήταν πάντα εκεί, με εκείνη τη χαμηλότονη, ελκυστική φωνή, που ποτέ δεν χρειαζόταν να φωνάξει για να σε καθηλώσει. Ήταν πάντα ο ίδιος. Σταθερός. Γαλήνιος. Πάντα με μια λέξη παραπάνω, που σου άνοιγε δρόμο σε ένα τραγούδι που αγνοούσες. Ή σε έναν δημιουργό που δεν είχες ακόμη γνωρίσει, αλλά έμελλε να λατρέψεις.
Ο Πετρίδης δεν είναι απλώς ραδιοφωνικός παραγωγός. Ήταν (και είναι) δάσκαλος μουσικής κουλτούρας, συνοδοιπόρος στα μοναχικά απογεύματα, φίλος που σου μάθαινε χωρίς να σε διορθώνει, που μιλούσε με σεβασμό για ό,τι αγαπούσε κι αυτό αρκούσε.
Η εκπομπή του, 4 με 5 καθημερινά, μοιάζει να μην υπακούει στον χρόνο. Σαν ένας παλιός δίσκος βινυλίου που συνεχίζει να παίζει χωρίς γρατσουνιές, κι ας έχουν όλα γύρω σου γίνει ψηφιακά και θορυβώδη. Εκείνος, συνεπής και ακέραιος, σου δείχνει τι σημαίνει να είσαι ραδιόφωνο χωρίς τρικ, χωρίς φανφάρες μόνο με αγάπη για τη μουσική και για τους ανθρώπους που σε ακούν.
Αν μπορούσα να διαλέξω μια στιγμή να τη ζήσω μαζί του, θα ήταν ένα απόγευμα — αλλά όχι 4 με 5. Θα ήθελα να τον έχω απέναντί μου, σε ένα τραπέζι με ουζάκι, να μου μιλάει γι’ αυτή τη διαδρομή. Που δεν έγινε τυχαία, αλλά με απόλυτη συνείδηση και ευθύνη, όπως κάνουν οι άνθρωποι που δεν ξεπουλούν ποτέ τον εαυτό τους. Ο Γιάννης Πετρίδης έσωσε το ραδιόφωνο χωρίς ποτέ να το διαφημίσει. Και μας έμαθε πως μια καλή φωνή, μια καλή πρόταση, κι ένα σωστό τραγούδι αρκούν για να κάνεις παρέα σε μια ολόκληρη γενιά και στις επόμενες. Γιατί κάποιοι δεν «παίζουν μουσική». Είναι οι ίδιοι η μουσική.
