Σε μια εποχή που οι τίτλοι και τα “εγώ” περισσεύουν, ο νευροχειρουργός Ευρυβιάδης Μπαιραμίδης ξεχωρίζει για κάτι σπάνιο: τη σεμνότητά του. Με λόγο ήρεμο, βαθιά ανθρώπινο και γεμάτο αυτοκριτική, ο γιατρός μιλάει για τη ζωή του, τα χειρουργεία που βιώνει σαν δικά του “παιδιά”, αλλά και για την αδιάκοπη του προσπάθεια να φέρει ό,τι πιο σύγχρονο υπάρχει στην ιατρική τεχνολογία όχι για το «όνομα», αλλά για να σωθούν περισσότεροι άνθρωποι.
Βαθιά θρησκευόμενος, με την προσευχή και την εσωτερική γαλήνη να αποτελούν την πυξίδα του, βλέπει την ελευθερία και κυρίως την ελευθερία της επιλογής ως υπέρτατη αξία. Στα δύσκολα, αντλεί δύναμη από την πίστη του και από τους ίδιους τους ασθενείς του, εκείνους που, όπως λέει, «του μαθαίνουν καθημερινά το μεγαλείο της ζωής μέσα από το κρεβάτι του νοσοκομείου».
Στις λίγες ελεύθερες στιγμές του, αφήνει τα χειρουργικά εργαλεία για να γίνει πατέρας τεσσάρων παιδιών, φανατικός Ολυμπιακός και άνθρωπος που θα ήθελε να έχει περισσότερο χρόνο για τον αθλητισμό. Πιστεύει ότι ο γιατρός πρέπει να είναι προσβάσιμος, ανοιχτός στον διάλογο με τους ασθενείς του, γιατί «η γνώση δεν τελειώνει ποτέ — τη μαθαίνεις μέσα από τους ανθρώπους που πονάνε, αλλά δεν το βάζουν κάτω».
Μια συνέντευξη με τον Ευρυβιάδη Μπαιραμίδη δεν είναι απλώς ιατρική. Είναι μια συζήτηση για την πίστη, τη ζωή, το θάρρος και την ανθρώπινη ψυχή. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στα χειρουργεία και τα παιδικά χαμόγελα, μας αφήνει με το πιο δύσκολο ερώτημα απ’ όλα: Πώς μπορούμε, τελικά, να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι;
