Σχόλιο της Πηγής Καραβία από το προσωπικό της προφίλ στο Facebook
“Αγαπητοί γιατροί του άρθρου της Καθημερινής “Γιατρέ με ράντισε η κακιά μύγα” (24/8/2023),
Με απέραντο σεβασμό στην επιστήμη και στο επάγγελμά σας και με κατανόηση για τις δύσκολες στιγμές που ένα κομμάτι του πληθυσμού χωρίς ενσυναίσθηση σας χαρίζει απλόχερα -εντάξει, σε όλα τα εργασιακά περιβάλλοντα ισχύει αυτό, πιστέψτε με, άρα γνωρίζω σε τι ευγενικά αναφέρεστε- θα ήθελα να σχολιάσω 2-3 θεματάκια.
Αυτά προκύπτουν από το εν λόγω άρθρο της Καθημερινής, το οποίο τράβηξε αμέσως την προσοχή μου λόγω, φυσικά, τίτλου. Πρόκειται για έναν ομολογουμένως πιασάρικο -catchy, που λένε και στο χωριό μου- τίτλο, ο οποίος αφορά αυτή την πολύ άσχημη, όπως μου έχει μεταφερθεί, εμπειρία που όντως βιώνουν κάποιοι/ες κτηνοτρόφοι στη Λέσβο. Σε συνδυασμό με την αναφορά σε περιστατικά αλλεργικών στη σαρδέλα που, ενώ γνωρίζουν το πρόβλημά τους, τολμούν να την φάνε, ο τίτλος εμένα, αν δεν γνώριζα κάτι παραπάνω, θα μου θύμιζε τους χωρικούς των μεσαιωνικών χωριών στις ταινίες των Monty Python. Εγώ προσωπικά, ειρήσθω εν παρόδω, πάντα τους έβρισκα τους τελευταίους πολύ χαριτωμένους, αν και ταλαιπωρημένους, και μάλιστα κάνουν και μια φοβερή πολιτική ανάλυση στο Holy Grail, που δεν χορταίνω να βλέπω…
Οι επιλογές της Καθημερινής δεν μου προκαλούν έκπληξη, να πω την αλήθεια. Επίσης επιλέγω να μην σταθώ στην αξιολόγηση κάποιων καταστάσεων, όπως η επείγουσα αναζήτηση θήλαστρου (δεν έχετε ζήσει τις συνέπειες της έλλειψής του!) και η αγωνία μίας μητέρας ή ενός πατέρα για κάτι που έχει εμφανιστεί στο σώμα του παιδιού τους. Και δεν τα σχολιάζω, γιατί προς τιμήν του ο κ. Κόνταρης αναφέρει: “όσο απλό ή και αστείο να μου φαίνεται εμένα προσωπικά ένα περιστατικό, ένας άνθρωπος για να ζητήσει βοήθεια σημαίνει πως έχει ανάγκη”. Δυστυχώς όμως στις εύστοχες δηλώσεις και αναρτήσεις του η Καθημερινή είδε μόνο μιγιάγγιχτους πολίτες και “αυξημένες ανάγκες παροχής υπηρεσιών υγείας των καλοκαιρινών μηνών”. (Τον χειμώνα όλα ρολόι!)
Έκπληξη (?) μού προκαλεί το γεγονός ότι πουθενά στο άρθρο δεν γίνεται λόγος για τις απέραντες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι (όχι όλοι/ες αλλά οι περισσότεροι/ες) στα νησιά και ιδιαίτερα στα πιο απομακρυσμένα σημεία τους. Στην έλλειψη ασθενοφόρων ή στην άθλια κατάσταση των υπαρχόντων, στην τραγική υποστελέχωση των κέντρων υγείας, στην πρακτική και μόνο του “αγροτικού”, στην πρακτική του ρουσφετιού ακόμα και στον χώρο της υγείας, στον αποκλεισμό (για να φέρω και ένα συγκεκριμένο παράδειγμα) των γυναικών της Λέσβου από τις δωρεάν μαστογραφίες του προγράμματος Γεννηματά και άλλα πολλά. Στον αγώνα που κάνουν και στα έξοδα που καλούνται να επωμιστούν οι ντόπιοι γονείς για να μεταβούν στα (επίσης υποστελεχωμένα) Παίδων, όποτε χρειαστεί. Η έλλειψη οδοντίατρου είναι μόνο μία (σημαντική) από τις πολλές ελλείψεις.
Έκπληξη (?), την ίδια στιγμή, μου προκαλεί η εστίαση του άρθρου στις “παραξενιές” κάποιων πολιτών και στα ναυάγια του προσφυγικού. Είμαι σίγουρη ότι έχουν επιβαρύνει το έργο και τη ζωή σας, ωστόσο εύστοχο και ίσως αποτελεσματικό θα ήταν, αν την ίδια στιγμή κατονομάζονταν και οι υπαίτιοι της κατάστασης του ΕΣΥ. Και σίγουρα αυτοί δεν είναι οι νοσοφοβικοί, οι αγρότες και αγρότισσες ή εργάτ(ρι)ες που εγκατέλειψαν το σχολείο νωρίς για να δουλέψουν στο χωράφι ή αλλού και οι ναυαγοί ή πνιγμένοι πρόσφυγες.
Κλείνοντας να σας πω και το εξής. Θα το ομολογήσω, βρε αδερφέ, χωρίς ντροπή. Εγώ “φειδώ”, όπως προτείνετε, στην ιατρική φροντίδα των παιδιών μου δεν θα δείξω ΠΟΤΕ, δεν πα’ να μείνουν και οι τοίχοι μόνο στα νοσοκομεία. Κι αυτό γιατί το κράτος δεν έδειξε για μένα και τα παιδιά μου (και φυσικά για πολλούς/ές άλλους/ες) καμία φειδώ ούτε στη φορολογία ούτε στις ασφαλιστικές εισφορές ούτε στα δακρυγόνα.
Οπότε, αν διανυκτερεύοντας στο χωριό σάς εμφανιστώ κανένα βράδυ με το παιδί μου εκεί στο κέντρο υγείας, γιατί το τσίμπησε μπάμπουρας ή γιατί κάνει εμετούς, να ξέρετε πως θα γίνει, επειδή βάσει υποθέσεων και αυστηρών υπολογισμών μέσα στο κεφάλι μου θα έχω τρομοκρατηθεί από τη σκέψη (και μόνο) της διαδικασίας και του απαιτούμενου χρόνου μετάβασης στο νοσοκομείο της πόλης. Σε περίπτωση σοβαρότερου περιστατικού (κούφια η ώρα) θα πάει το μυαλό μου και στο C130. Θα σας τη χαλάσω λίγο αλλά είμαι σίγουρη ότι θα σκύψετε πάνω στο παιδί μου με ενδιαφέρον και φροντίδα. Κι ας είστε τόσο ταλαιπωρημένοι/ες κι εσείς. Κι ας μην έχετε στη διάθεσή σας τον απαραίτητο εξοπλισμό. Το έχω ζήσει, το αναγνωρίζω και το εκτιμώ.
