γράφει η Ελπίδα Κουρτζή
“Τι τυχερή που είσαι που έκανες το χόμπι σου επάγγελμα!”
Αυτή την φράση πρέπει να την έχω ακούσει περισσότερες φορές απ’ ότι πλέον μπορώ να μετρήσω!
Και για ένα διάστημα το είχα πιστέψει. Πίστευα ότι η κεραμική θα είναι για πάντα το χόμπι μου και έτσι θα παραμείνει. Κάτι που θα έκανα κάποιες ελεύθερες ώρες, όταν υπήρχαν (σπάνια) μέσα στην τότε καθημερινότητα μου.
Ωστόσο βαθιά μέσα μου ήθελα κάτι παραπάνω από αυτό. Ίσως ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, οπτικής, ρουτίνας. Μια ρουτίνα που δεν θα με αναγκάζει να κάθομαι 1,5 και 2 ώρες πίσω από το τιμόνι ενός αυτοκινήτου. Που δεν θα με εξαντλεί μέχρι να γυρίσω στο σπίτι μου.
Ονειρευόμουν τα ήρεμα πρωινά, pancakes με σπιτική μαρμελάδα και συζητήσεις γύρω από το τραπέζι με την οικογένεια μου.
Ονειρευόμουν να έχω μια εργασία που δεν θα αποζητούσα συνεχώς ένα διάλλειμα από αυτή.
Οπότε πήρα μια απόφαση. Έπρεπε να προσπαθήσω. Να ρισκάρω όλα τα θετικά της συνήθειας μου και να τολμήσω τις αλλαγές.
Με βοήθεια και υποστήριξη από το περιβάλλον μου άρχισα να “τολμώ” περισσότερα βήματα. Αργά αλλά σταθερά. Ακόμα κι όταν δεν ήμουν σίγουρη για κάτι, ήθελα να το δοκιμάσω, γιατί προτιμούσα να κάνω το λάθος και να βελτιωθώ από αυτό το λάθος, παρά να μείνω με την αμφιβολία.
Πραγματικά πιστεύω ότι αν κάτι το θέλεις πάρα πολύ, και πηγάζει βαθιά μέσα από την ψυχή σου, μπορείς να το καταφέρεις. Μπορεί να χρειαστεί να “θυσιάσεις” πολλά για να το δεις να “παίρνει σάρκα και οστά” αλλά είναι εφικτό. Και ίσως χρειαστεί να υπάρχει και ένα plan B, αλλά ο πρωταρχικός στόχος παραμένει.
Όχι, δεν είναι πάντα εύκολο. Ναι, θα χρειαστεί ώρες δουλειάς και προσωπικού χρόνου. Αλλά όταν αγαπάς αυτό που κάνεις δεν σε νοιάζει. Και σε τελική, κάνεις αυτό που αγαπάς!
Δεν είναι θέμα τύχης λοιπόν… Μέσα από το πιο ταπεινό υλικό, το χώμα, έφτιαξα ένα όνειρο, με ισορροπία και υπομονή.
