Δεν πιστεύω ιδιαίτερα στις παγκόσμιες ημέρες και στα σύμβολά τους – όμως, σήμερα, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γάτας, θα κάνω μια εξαίρεση για να μιλήσω για τον Φιόγκο.
Ή μάλλον… για τη Φιόγκο. Γιατί, αν και πάντα ήταν θηλυκή, το όνομα το έδωσε κάποτε η Μαριάννα, και όπως κάθε όνομα που δίνεται με αγάπη, δεν αλλάζει. Ο Φιόγκος, η Φιόγκα, το Φιογκί – ένα γατί σχεδόν είκοσι ετών, που έχει ζήσει μαζί μου τα πάντα. Όλες τις μετακομίσεις. Δύο πτώσεις από τον τρίτο. Δεκάδες φιλοξενούμενα μωρά σκυλάκια και γατάκια που ήρθαν κι έφυγαν. Κι όμως, εκείνη πάντα εκεί, σταθερή, αρχοντική, η “παλιά ψυχή” του σπιτιού.
Αριστοκρατική ως το κόκαλο. Τρώει μόνο στο περβάζι του παραθύρου, συγκεκριμένη τροφή, πάντα φρέσκια (ο φίλος μου ο Θοδωρής την κακόμαθε, γιατί παλιότερα έτρωγε απ’ όλα)… Τώρα όμως, έχει τις συνήθειές της και δεν τις διαπραγματεύεται. Έχει τα σταθερά σημεία ύπνου, τα σταθερά της κέφια και παρεξηγείται εύκολα. Μια αυθεντική θηλυκή γάτα. Μια μικρή ντίβα, αθόρυβη, αλλά με χαρακτήρα.
Έχει δεχτεί τον Τζάζι και τον Σαματά – τα άλλα γατιά – χωρίς να τους δώσει ποτέ ιδιαίτερη σημασία, αλλά και χωρίς καβγάδες. Όλα με το στυλ και το μέτρο της. Ελεύθερη, αυτάρκης, διακριτική. Γι’ αυτό αγαπώ τις γάτες γιατί δεν σε δεσμεύουν, αλλά σε διαλέγουν. Σου δείχνουν την αγάπη τους χωρίς φασαρία, χωρίς επιδείξεις. Με μια σιωπηλή, αγέρωχη παρουσία που τα λέει όλα.
Με υπενθυμίζει καθημερινά ότι συμβιώνουμε εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες σε απόλυτη αρμονία, εφόσον φυσικά… κάνω πάντα αυτό που θέλει η Αυτής Μεγαλειότης…
Αν έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα σε σκυλιά και γάτες, δεν θα μπορούσα. Επιμένω να ζω και με τα δύο να με τυλίγουν με τις ουρές τους και να μου θυμίζουν όλα τα όμορφα, όπως μόνο εκείνα ξέρουν.
Σήμερα, λοιπόν, δεν γιορτάζουν απλώς οι γάτες. Γιορτάζει η συντροφικότητα, η υπομονή, το στυλ, η ελευθερία και η αγάπη χωρίς όρους.
