Σαν σήμερα, έφυγε από τη ζωή ο μυτιληνιός ηθοποιός Μπάμπης Αλατζάς, ένας άνθρωπος που αφιέρωσε τη ζωή του στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. σε ηλικία 65 ετών, νικημένος από τον καρκίνο, άφησε την τελευταία του πνοή στο γενικό νοσοκομείο Μυτιλήνης – στην πόλη όπου γεννήθηκε, μεγάλωσε και τελικά επέστρεψε για να βρίσκεται κοντά στους δικούς του.
Ηταν ο άνθρωπος που μιλούσε συχνά για «το τίμημα του πάθους» του για το θέατρο, αναγνωρίζοντας τις θυσίες, τον πόνο αλλά και την απέραντη αγάπη που τον συνόδευαν σε κάθε βήμα της πορείας του. ακόμη και λίγες εβδομάδες πριν φύγει, αντιμετώπιζε την ασθένεια με δύναμη, αξιοπρέπεια και χιούμορ, εμψυχώνοντας τους ανθρώπους που τον επισκέπτονταν.
Τα πρώτα χρόνια στη Μυτιλήνη
Γεννημένος το 1949, μεγάλωσε μέσα στην καλλιτεχνική ατμόσφαιρα της πόλης: ο πατέρας του λάτρης του κινηματογράφου, η μητέρα του θεατρόφιλη, κι εκείνος ένα παιδί που περνούσε ώρες ολόκληρες στα παλιά σινεμά – «Αρίων», «Σαπφώ» και «Ορφέα». μόλις 9 χρονών ανέβηκε για πρώτη φορά στη σκηνή, παίζοντας τον «Κατσαντώνη» σε σχολική παράσταση, μια στιγμή που καθόρισε ολόκληρη τη ζωή του.
Η πορεία στο Εθνικό θέατρο και τα 40 χρόνια δουλειάς
Οι καθηγητές του στο εθνικό θέατρο τον θυμούνταν ως «τον πιο θρασύ νέο» των εξετάσεων. από εκεί ξεκίνησε μια μεγάλη καλλιτεχνική διαδρομή δίπλα σε σημαντικούς δασκάλους: Μανό Κατράκη, Λυκούργο Καλλέργη, Θάνο Κωτσόπουλο και πολλούς άλλους. από το 1979 και μετά, άρχισε η τηλεοπτική του σταδιοδρομία, με συμμετοχές σε δημοφιλείς σειρές που άφησαν εποχή: «συμβολαιογράφος», «λαυρεωτικά», «ψίθυροι καρδιάς», «το τίμημα του πάθους», «άγγιγμα ψυχής», «τρικυμία», «μη μου λες αντίο», «της αγάπης μαχαιριά». το πρόσωπό του έγινε οικείο σε κάθε ελληνικό σπίτι.
Η επιστροφή στη Μυτιλήνη
Παρά τις επιτυχίες του, δεν ξέχασε ποτέ τη γενέτειρά του. στη Μυτιλήνη επέστρεφε κάθε φορά που ένιωθε την ανάγκη να ανασάνει: όταν κουράστηκε από την Αθήνα, όταν έχασε τον πατέρα του, όταν η οικονομική κρίση δυσχέρανε τη θεατρική δουλειά. ανέλαβε ρόλο καλλιτεχνικού διευθυντή του δήμου Μυτιλήνης και συνέβαλε με πάθος στη διοργάνωση πολιτιστικών εκδηλώσεων, βοηθώντας το νησί να αναδείξει την καλλιτεχνική του ταυτότητα. περνούσε τον χρόνο του με φίλους, κουβέντες και τάβλι, αγαπώντας βαθιά τον τόπο που – όπως έλεγε – του χάρισε τα πάντα.
Οι απόψεις του για τον πολιτισμό
Με λόγο καθαρό και καυστικό, εξέφραζε συχνά την αγωνία του για την πολιτισμική κρίση: για την πτώση ποιότητας στην τηλεόραση, το ραδιόφωνο και τον κινηματογράφο. πίστευε πως «η κρίση είναι πολιτισμική, όχι οικονομική» και πως οι άνθρωποι έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από παιδεία, αλήθεια και καλλιέργεια.
Το τελευταίο ταξίδι
Εφυγε ήρεμος, περιτριγυρισμένος από την αδελφή και την ανιψιά του, αλλά και από το προσωπικό του Βοστανείου που τον φρόντισε με αγάπη. ήταν ένας άνθρωπος αληθινός, καλλιεργημένος και αυθεντικός, που δεν έζησε ποτέ ως «σταρ», αλλά ως φίλος, ως μυτιληνιός, ως παλικάρι μέχρι το τέλος.
