Ρεπορτάζ: Ιγνάτης Ψάνης
Μια ιστορία δύναμης, πίστης και επιμονής κρύβεται πίσω από το όνομα του Παναγιώτη Αντωνιάδη, γιου του Αλέξανδρου Γιαννακού Αντωνιάδη και της Αθηνάς Κανδύλη, από τη γνωστή και δραστήρια οικογένεια του Πολιχνίτου. Ο Παναγιώτης, το 2007, είδε τη ζωή του να ανατρέπεται, όταν ένα αυτοάνοσο νόσημα κατέστρεψε το ήπαρ του. Όμως, χάρη στη γρήγορη εύρεση δότη και την επιτυχία των γιατρών του, υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση ήπατος που του χάρισε μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή.
Από τότε, δεν σταμάτησε να ευχαριστεί τόσο τον δότη του όσο και τον θεράποντα ιατρό του. Παρά τις δυσκολίες και τις αγωνίες των πρώτων ετών, δεν λύγισε. Αντίθετα, βρήκε δύναμη μέσα από τον αθλητισμό. Ξεκινώντας δειλά, μπήκε στον στίβο και, με πείσμα και υπομονή, κατάφερε να διακριθεί αρχικά σε πανελλήνιο και στη συνέχεια σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, εκπροσωπώντας την Ελλάδα στους αγώνες μεταμοσχευμένων αλλά και στους αγώνες βετεράνων.
Το 2025, αποφάσισε να συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Μεταμοσχευμένων στη Δρέσδη της Γερμανίας. Εκεί, σημείωσε μια εντυπωσιακή επίδοση: με διαφορά περίπου 300 μέτρων από τον δεύτερο αθλητή, κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ στο βάδην των 5 χιλιομέτρων, ξεπερνώντας έναν Αμερικανό που κατείχε το προηγούμενο ρεκόρ. Παράλληλα, συμμετείχε και διακρίθηκε στα 100 μέτρα και στη δισκοβολία, αποδεικνύοντας ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο για όποιον πιστεύει και παλεύει.
Παρότι τα τελευταία χρόνια οι συνθήκες δεν του έχουν επιτρέψει να επισκεφθεί συχνά τον αγαπημένο του τόπο, ο Παναγιώτης Αντωνιάδης τον κουβαλά πάντα στην καρδιά του. Τον συναντήσαμε στο πάρκο της Γλυφάδας, όπου μας υποδέχθηκε με ευγένεια, απλότητα και σεμνότητα. Στη συζήτηση που ακολούθησε, μίλησε για τους συγγενείς του, για το χωριό του, για τον αθλητισμό, τις μεταμοσχεύσεις και τη σημασία της ζωής.
Η συνάντηση αυτή ήταν μάθημα ζωής. Ένα παράδειγμα για το τι σημαίνει να αγαπάς τη ζωή, να μην τα παρατάς, να αγωνίζεσαι καθημερινά — από την επιβίωση έως τις παγκόσμιες διακρίσεις.
Καθώς μας αποχαιρετούσε, χαμογέλασε και μας είπε πως στους αγώνες συμμετείχε κι ένας Ιάπωνας 82 ετών. «Ελπίζω να τον ξεπεράσω!» είπε γελώντας. Και όλοι το ευχηθήκαμε ολόψυχα — γιατί άνθρωποι σαν τον Παναγιώτη Αντωνιάδη αποδεικνύουν ότι η ζωή αξίζει, όταν τη ζεις με πίστη, κουράγιο και ψυχή.
