ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΡΙΑ ΣΤΡΙΓΚΟΥ
Η λέξη είναι επαναπροσδιορισμός.
Μοιραία λέξη όταν την επιλέγεις για το τέλος της χρονιάς.
Δύσκολη λέξη για έναν άνθρωπο που κουβαλά δύο ποιότητες μέσα του. Αυτή του ανέμου – κι ας είναι κατακόκκινος της ερήμου, οι παλιοί ξέρουν – και του λύκου, επιλογή, τίμημα κι αποτύπωμα στο δέρμα.
Η μία ποιότητα σε τραμπαλίζει, σε γυροφέρνει στο σύμπαν και η άλλη σε κρατά στη γη, κρυμμένον σε φυλλωσιές και σε ολόγεμα φεγγάρια.
Απόψε στ’ όνειρο, πήρα τον μικρό μου αδερφό απ’ το χέρι.
Τον φρόντισα, τον προστάτεψα, τον έγραψα στο σχολείο.
Γονείς δεν υπήρχαν. Ήμουνα μόνο εγώ γι’ αυτόν.
Ο αποσυμβολισμός με χαρτοποιεί ιδιαίτερα. Είναι η ώρα του σχολείου λοιπόν, φύγαμε γι’ ακόμα μία φορά.
Να μαθαίνεις σ’ όλη σου τη ζωή, να μαθαίνεις και να βαθαίνεις, ευλογία.
Ο Άγγελός μου, που όλα τα ξέρει από πριν, με ακουμπά στον ώμο καθησυχαστικά.
Τα φτερά του με σκέπουν πάντα. Δε φοβάμαι.
Αν πρέπει να περάσω μέσα απ’ τη φωτιά, θα περάσω χαλαρά, σα να επρόκειτο για μια βόλτα στο δρομάκι του κήπου.
Όλα συμβαίνουν στην ώρα τους. Και το τάμα και το θάμα.
Όρεξη να ‘ χεις να τα δεις και κυρίως να τα ζήσεις.
Πολλές αλλαγές θα συμβούν μέσα μας κι έξω, το καρφί της ιστορίας είναι να μη χάσουμε το δρόμο και τον εαυτό, κυρίως το λύκο ή όποιο άλλο ευγενικό ζώο σας συνοδεύει σαν avatar σε τούτη την ενσάρκωση.
Καλό δρόμο να έχουμε και σήμερα.
