Θεατρικές ομάδες της Μυτιλήνης τίμησαν τη ζωή και την παρακαταθήκη ενός δημιουργού που πίστεψε στο θέατρο ως λαϊκή και κοινωνική πράξη.
Το θέατρο του ΦΟΜ στη Μυτιλήνη γέμισε μνήμη, συγκίνηση και ουσία τη Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου, σε ένα αφιέρωμα αφιερωμένο στον Νίκο Περέλη. Έναν δημιουργό που δεν αντιμετώπισε ποτέ το θέατρο ως βιτρίνα, αλλά ως εργαλείο σκέψης, στάσης ζωής και κοινωνικής παρέμβασης. Συγγραφέας, σκηνοθέτης, ηθοποιός, δάσκαλος – πάνω απ’ όλα όμως άνθρωπος βαθιά πολιτικός με την ουσιαστική έννοια του όρου.
Το αφιέρωμα συνδιοργανώθηκε από τις θεατρικές ομάδες της πόλης (ΦΟΜ «Ο Θεόφιλος», ΘΟΜ ΑΣΤΕΓΟΙ, ΠασπARTτού, Θεατρικό Εργαστήρι Δήμου Μυτιλήνης) σε συνεργασία με τους Φίλους Ιστορικής Μνήμης & Πολιτιστικής Δημιουργίας. Και αυτό από μόνο του λέει πολλά: ο Νίκος Περέλης ανήκε σε όλους, όχι σε έναν φορέα ή μία σκηνή.
Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης αναδείχθηκε το εύρος και η ποιότητα ενός έργου που ξεπερνά τα τοπικά όρια. Περισσότερα από 150 σκηνοθετημένα έργα, δεκάδες θεατρικά κείμενα, μεταφράσεις και βιβλία κοινωνικού προβληματισμού συνθέτουν μια παρακαταθήκη που δύσκολα χωρά σε μία βραδιά – αλλά σίγουρα αξίζει πολλές.
Ξεχωριστή στιγμή αποτέλεσαν τα θεατρικά αναλόγια, μέσα από τα οποία το κοινό ήρθε ξανά σε επαφή με τη γραφή και τη σκέψη του Περέλη: από την κοινωνική σάτιρα και την πολιτική μνήμη, μέχρι την ιστορική συνείδηση και τον σύγχρονο προβληματισμό. Οι ερασιτέχνες ηθοποιοί της Λέσβου απέδειξαν ότι το έργο του παραμένει ζωντανό, επίκαιρο και απαιτητικό.
Η εκδήλωση κορυφώθηκε με την προβολή ενός βίντεο-πορτρέτου του Νίκου Περέλη, όπου ο ίδιος μιλούσε για τη Μυτιλήνη, τα παιδικά του χρόνια, αλλά και για την «κατάντια της πολιτιστικής βιτρίνας», καλώντας σε έναν πολιτισμό που δεν χαϊδεύει αυτιά, αλλά σηκώνει κοινωνίες «όρθιες, ακόμη κι όταν βρίσκονται στον πάτο».
Στον χώρο του ΦΟΜ παρουσιάστηκε και έκθεση με τα 21 βιβλία του, υπενθυμίζοντας ότι το έργο του δεν ανήκει στο παρελθόν, αλλά παραμένει διαθέσιμο, προσβάσιμο και –κυρίως– αναγκαίο.
Το αφιέρωμα στον Νίκο Περέλη δεν ήταν μια τυπική τιμητική εκδήλωση. Ήταν μια υπενθύμιση ότι ο πολιτισμός δεν είναι διακόσμηση, αλλά ευθύνη. Και ότι το έργο του αξίζει να μελετηθεί, να παιχτεί ξανά, να συζητηθεί και να συνεχίσει να ενοχλεί δημιουργικά. Γιατί αυτό κάνουν οι πραγματικοί δημιουργοί: δεν βολεύουν, ξυπνούν.
