Search

Η κυβέρνηση ακούει;

Αυτές τις φωνές, αυτές τις κραυγές, αυτό τον θόρυβο που γίνεται με τις διαμαρτυρίες, τις πορείες, τα μπλόκα και γενικά με τις αντιδράσεις της κοινής γνώμης, τις ακούει η κυβέρνηση; Παρακολουθεί τις εξελίξεις; Γιατί όλα αυτά τα κοινωνικά στρώματα που διαμαρτύρονται,  όχι μόνο για το ασφαλιστικό και φορολογικό αλλά και για όλα τα άλλα προβλήματα που απασχολούν τους πολίτες και που κάνουν τις διαμαρτυρίες τους ειρηνικά και όχι βίαια, ένα πράγμα θέλουν από την κυβέρνηση του κ. Τσίπρα και των συντρόφων του: Να κυβερνήσει τη χώρα. Προσοχή να την κυβερνήσει όχι  να την ζημιώσει.

Γιατί στη χώρα αυτή δεν  είναι μόνο οι κουμανταδόροι του ΣΥΡΙΖΑ ή και οι κουμανταδόροι άλλων κομμάτων. Είναι οι πολίτες όλων των  αποχρώσεων που βγάζουν μια κυβέρνηση ή μια συγκυβέρνηση για να κυβερνήσει και να ενδιαφερθεί  για τη λύση των προβλημάτων τους. Τώρα αν η κυβέρνηση αυτή δεν μπορεί μόνη της να κουμαντάρει τη χώρα πολιτικά και ρεαλιστικά, ζητά βοήθεια ή πιο κομψά συνεργασία  και συναίνεση  από τα άλλα κόμματα, για να μπορεί να  κουμαντάρει το σκάφος. Το παιχνίδι που έχει βρει αυτή η κυβέρνηση, το play game όπως λέγεται ευρωπαϊκά ή αμερικανικά, την εξυπηρετεί για  να κρατά την εξουσία και να παίζει με τους πολίτες όπως τα μικρά παιδιά και να τρέχει ο χρόνος περιμένοντας τον από μηχανής θεό ή το μάννα εξ ουρανού για να συντηρηθούν και να ζήσουν οι φτωχοί  πολίτες, οι φορολογούμενοι και οι μεροκαματιάρηδες, ανεξάρτητα αν οι κουμανταδόροι που πήραν την εξουσία είναι οι πλούσιοι αριστεροί, οι γιαλαντζί αριστεροί ή οι σύντροφοι της δεξιάς τσέπης, όπως τους λέει ο λαός.

Ποιο είναι το παιχνίδι; Κυβερνώ, αποφασίζω, διατάσσω, υπογράφω σχέδια και νόμους αλλά ταυτόχρονα είμαι και  με τους διαμαρτυρόμενους, μετέχω  στις διαμαρτυρίες και πορείες, στα συλλαλητήρια  και στις απεργίες,  στα μπλόκα των αγροτών,  με το σκεπτικό ότι έχουν δίκιο και ότι η κυβέρνηση αυτής της χώρας δεν μπορεί να τους αφαιρέσει το δικαίωμα της διαμαρτυρίας  και της αντίδρασης. Τώρα πως γίνεται  πολιτικά, φιλοσοφικά και κομματικά οι κουμανταδόροι που λένε ότι κυβερνούν να είναι όπως λέει ο λαός «και με τον αστυφύλακα και με τον χωροφύλακα»  και ο  νοών νοείτω  ή οι  πιο ακραίοι και βίαιοι διαμαρτυρόμενοι να υποστηρίζουν το άλλο γνωμικό το «απέξω κούκλα και από μέσα πανούκλα»  αυτό είναι άγνωστο.

Αλλά υπάρχει και η αλαζονεία. Η έπαρση από όλους αυτούς  οι οποίοι πρώτη φορά ανάλαβαν να κουμαντάρουν το σκάφος και ενώ δεν αφουγκράζονται το λαό δεν τον ακούνε,  λένε ότι αλλάζουν  τα δεδομένα της Ευρώπης με την πρωτοβουλία της Ελλάδας.  Δηλαδή αν κόψεις το μισθό  από τους αστυνομικούς,  που για πρώτη φορά και αυτοί κάνουν απεργία, αν οι αγρότες δεν έχουν να φάνε γιατί θα πληρώσουν εισφορές και δάνεια, αν οι δικηγόροι με το μπλοκάκι δεν μπορούν να συντηρήσουν το γραφείο τους, όλοι αυτοί που αντιμετωπίζουν προβλήματα οικονομίας, επιβίωσης ή συντήρησης ενδιαφέρονται αν θα αλλάξει η γραμμή της Ευρώπης ή αν ο ΣΥΡΙΖΑ και τα συντρόφια ενδιαφέρονται να αλλάξει πρώτα η γραμμή της Ευρώπης και μετά η ζωή της Ελλάδας;

Δηλαδή «τυφλός βελόνα γύρευε μέσα στην αχυρώνα και κουφός του έλεγε τώρα την άκουσα βρόντα». Και καλά η κυβέρνηση δεν θέλει, δεν ακούει, δεν μπορεί να αφουγκραστεί τι λένε οι πολλοί, όχι μόνο οι αντίπαλοι αλλά και οι δικοί της ακόμα, δηλαδή αυτά που λέει ο Μανώλης ο Γλέζος σήμερα για την κυβέρνηση, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης τα συντρόφια  τους τα παλιά χωρίς να  εξαιρέσουμε και τον  Γιάνη (με ένα «ν»)  όταν έκοψε το «δέντρο» και τον ρωτούσαν  Γιάνη γιατί έκοψες το δέντρο; Γιατί; Γιατί; Αγέρας έλεγε είναι ο  Γιάνης και περπατούσε. Αυτούς όλους δεν τους ακούει η κυβέρνηση;

Γιατί οι κουμανταδόροι δεν είναι μόνο η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση.  Είναι και οι χαμένοι και οι καμένοι και οι βλαμμένοι και όσοι δεν κατόρθωσαν να μπουν στη βουλή και πολλές φορές από αυτούς μπορείς να μάθεις την αλήθεια και όχι από τους καρεκλοκένταυρους  της εξουσίας που ενδιαφέρονται κυρίως για το φάε, πιε και εφραίνου και πέραν αυτών ουδέν. Ούτε τη φωνή του Βασίλη Λεβέντη  δεν ακούνε αυτοί που κουμαντάρουν το σκάφος.

Αλλά να πάμε όμως και σε αυτούς που επιμένουν και διαφωνούν με τα μέτρα που παίρνονται εν ψυχρώ και βεβιασμένα και κάνουν τις διαμαρτυρίες τους μέχρι σήμερα  ειρηνικά και φρόνιμα. Δηλαδή τι περιμένουν οι αγρότες, οι επιστημονικές οργανώσεις, οι επαγγελματικές και άλλες;  Να πέσει ο Τσίπρας και να έρθει μια άλλη κυβέρνηση; Αν έρθει μια άλλη κυβέρνηση μπορεί να λύσει το πρόβλημα;   Εκεί είναι το ερώτημα. Αλλά θα πουν και οι άλλοι:  αφού και οι άλλοι δεν μπορούν να το  λύσουν γιατί να μην μείνει ο Τσίπρας και τα συντρόφια; Γιατί το είπαμε εμείς- αλλά όχι μόνο εμείς αλλά και άλλοι πολλοί- άλλο η διοίκηση και άλλο η διαχείριση.  Άλλο η αλήθεια και άλλο το ψέμα. Άλλο η συναίνεση και άλλο η αλαζονεία.

Όταν μια  ομάδα ανθρώπων, μια κυβέρνηση ή μια συγκυβέρνηση δεν μπορεί να κουμαντάρει το σκάφος,  ζητάει βοήθεια, συνεργασία, συναίνεση από  όλους τους παράγοντες, από όλους τους κομματάρχες μια και έχουμε  κομματικό κράτος και από όλους τους πολίτες κατ’ επέκταση. Από αυτούς που ψηφίζουν. Ακόμα και από αυτούς που έχουν απογοητευθεί και δεν ψηφίζουν. Δεν μπορεί να λες θα κυβερνήσω  τέσσερα  χρόνια  με 153 βουλευτές. Δεν μπορεί να μη ζητάς χέρι βοηθείας  από την αντιπολίτευση,  με συναίνεση, διάλογο και όχι με αντιπαράθεση και με σαθρά επιχειρήματα να τους βρίζεις. Δεν μπορεί να θέλεις να αλλάξεις την Ευρώπη και όχι την Ελλάδα.

Και θα μου πείτε,  όσοι διαβάζετε τα σημειώματα  αυτά, που στόχο  και σκοπό έχουν να ενημερώσουν το λαό με τη διαφάνεια και όχι με ψευδολογίες ή κομματική προπαγάνδα, τι θα γίνει  από δω και πέρα; Θα βγούμε από το αδιέξοδο; Και ποιοι πρέπει να βάλουν νερό στο κρασί τους για να μπορέσει αυτή η ταλαίπωρη χώρα να βρει το δρόμο της; Τρία είναι τα σενάρια αυτά που λένε όλοι, όσοι διαθέτουν ψυχραιμία και πατριωτισμό.

  • Το πρώτο είναι συνεργασία, συναίνεση, συνεννόηση όπως θέλετε πείτε το- όλων των πολιτικών ηγετών και για τα σχέδια νόμου και για την αξιολόγηση και για το χρέος και για το ΔΝΤ και για όλα τα άλλα θέματα και προβλήματα που μας απασχολούν σήμερα χωρίς να κάνουμε εξαίρεση στο προσφυγικό ή μεταναστευτικό που αν δεν λάβουμε τα μέτρα μας θα αντιμετωπίσουμε τα ίδια προβλήματα που αντιμετωπίζει η Γερμανία σήμερα.
  • Αν δεν μπορεί η κυβέρνηση,  να παραδώσει ήρεμα την εξουσία σε μια οικουμενική κυβέρνηση  που θα μετέχουν όλοι, θα κάνουν δουλειά όλοι για να βγει η χώρα από το οικονομικό αδιέξοδο και να επανέλθουμε στον φυσιολογικό δρόμο του κοινοβουλευτισμού.
  • Αν δεν θέλει η κυβέρνηση μια τέτοια συνεργασία, συναίνεση ή συγκυβέρνηση πολλών κομμάτων τότε να πάμε στις εκλογές που δεν είναι η  λύση, αλλά μια και δεν υπάρχει άλλη διέξοδος θα ξεκαθαρίσει το τοπίο αν μάλιστα υπάρξουν και οι απαραίτητες προϋποθέσεις με τη μείωση ή  εξαφάνιση του μπόνους του πρώτου κόμματος, τη μείωση των βουλευτών στους 150 ή στους 200,  με την αλλαγή του συντάγματος που θα γίνει αμέσως  μετά την εκλογή της νέας κυβέρνησης γιατί τώρα  δεν προλαβαίνει και με τον κάθε κατεργάρη που θα πάει στον πάγκο του,  αν τιμωρηθούν όλοι αυτοί   που ζημίωσαν  το ελληνικό δημόσιο,  τους Έλληνες πολίτες και όλους εκείνους που ενδιαφέρονται για τις πελατειακές σχέσεις και το προσωπικό τους όφελος  ενισχύοντας το κομματικό κράτος που είναι αντίθετο προς το εθνικό συμφέρον και την επιβίωση ή συντήρηση των πολιτών αυτής της χώρας.

Ε. Ε. Γ.