Η Αρετή και η Κακία

Άλλο ένα δράμα, άλλη μια μαύρη σελίδα γράφτηκε με την έκβαση της υπόθεσης της εξαφάνισης του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Άλλο ένα τραγικό γεγονός έρχεται να προστεθεί στο πλούσιο ιστορικό μας, για να κινητοποιήσει τις αρχές, τους θεσμούς, τους υπεύθυνους, την κοινωνία. Όλοι θυμόμαστε τον άτυχο Αλέξη Γρηγορόπουλο. Η μέρα μνήμης του, σχεδόν έχει καταντήσει ευκαιρία για κατάληψη για τους μαθητές και μάλιστα με το γάντι. Η μνήμη του Βαγγέλη, τι τύχη θα ‘χει άραγε; Γιατί αυτή η καθυστερημένη, η ανάπηρη κοινωνία, βλέπει συνεχώς τον καφέ να χύνεται και δεν κάνει κάτι για να προλάβει να τραβήξει το μπρίκι απ’ τη φωτιά πριν να είναι αργά;

Πολλά μπορεί να πει κανείς για το bullying, το νταηλίκι, για την αλητεία, για τα ψυχολογικά, τα κόμπλεξ, το ρατσισμό. Ε και; Διαχρονικές αμαρτίες του ανθρώπινου είδους. Πάντα υπήρχαν, πάντα θα υπάρχουν. Και στο παρελθόν υπήρχαν ακραίες συμπεριφορές και στο μέλλον θα υπάρχουν. Και όχι μόνο στην Ελλάδα. ΠΑΝΤΟΥ. Αλλά είναι κρίμα, στις μέρες μας, κάποιος να δέχεται οποιαδήποτε μορφή βίας, να μην έχει κάπου να μιλήσει, αλλά να καταφεύγει στην έσχατη των επιλογών του, να δραπετεύσει από τη ζωή για να σωθεί.

Το μήνυμα, λοιπόν, προς τις αρχές, θα το στείλουν πολλοί. Και ως είθισται, αυτές θα πράξουν τα αναμενόμενα… Εγώ θα’ θελα να στείλω ένα μήνυμα προς την άλλη πλευρά, προς τους νταήδες – “μάγκες” – βασανιστές – σαδιστές κι ακόμα καλύτερα προς τους επίδοξους νέους που θέλγονται από τέτοιες πράξεις και είναι έτοιμοι να αναλάβουν δράση.

Όταν ο Ηρακλής συνάντησε το σταυροδρόμι, έπρεπε να επιλέξει μεταξύ του εύκολου δρόμου της Κακίας και του δύσβατου αυτού της Αρετής. Η ζωή μας είναι γεμάτη τέτοια σταυροδρόμια. Και η εύκολη λύση δεν είναι πάντα και η καλύτερη.
Είναι μαγκιά για παράδειγμα, για κάποιους, ν’ αρχίσουν το κάπνισμα. Είναι όμως πολύ εύκολο αυτό, το δύσκολο είναι να αντισταθείς, να μείνεις μακριά του.
Το να δοκιμάσεις ναρκωτικά είναι το πιο εύκολο πράγμα, το να αρνηθείς όμως όταν βρεθείς σε μια ευαίσθητη στιγμή, μέσα σε μια παρέα φίλων, θέλει κότσια. Αυτή είναι μαγκιά.
Το να πιεις χυμό όταν οι άλλοι θα γίνονται λιώμα στο μεθύσι με κίνδυνο η παρέα να σε πει φλώρο, θέλει πολλή δύναμη, την έχεις; Μπορεί να βρεθείς έξω απ’ τον κύκλο ενδιαφέροντος που βλέπεις, το αντέχεις; Έτσι είναι ο δρόμος της Αρετής, δύσβατος.
Είναι πολύ εύκολο να κάνεις φασαρία και να παρενοχλείς το δάσκαλό σου την ώρα του μαθήματος (ιδιαίτερα όταν αυτός έχει γυρισμένη την πλάτη…). Το δύσκολο είναι να κάτσεις ήσυχος και να τον παρακολουθήσεις με σεβασμό.
Είναι πανεύκολο να περάσεις το φανάρι με κόκκινο, όταν από την άλλη δεν έρχεται κανένας. Το δύσκολο είναι να περιμένεις εκεί να ανάψει το πράσινο κι ας είσαι ο μόνος οδηγός εκείνη τη στιγμή μέσα στους δρόμους.
Είναι πολύ εύκολο να κατηγορείς τους άλλους για όσα στραβά συμβαίνουν γύρω σου. Το δύσκολο είναι να κάνεις την στοιχειώδη αυτοκριτική σου.
Είναι πολύ εύκολο, φίλε μου, να βάλεις μια τρικλοποδιά σε ένα παιδάκι τυφλό κι εσύ να κάτσεις σε μια γωνιά και να χασκογελάς. Το δύσκολο είναι να το βοηθήσεις να φτάσει στον προορισμό του.
Ψάχνεις να βρεις την επόμενη ατέλεια ή τελειότητα σε κάποιον, για να εντοπίσεις τον επόμενο στόχο σου; Άντε να βγάλεις τώρα όλα σου τα απωθημένα. Ζορίστηκες μήπως; Μπα. Το δύσκολο θα ήταν να τον εντοπίσεις και να τον προσεγγίσεις για να πάρεις, αλλά και να δώσεις!
Βλέπεις το παιδάκι το φτωχό, το καθυστερημένο, το μυωπικό, το κουτσό, το άσχημο. Βούτυρο στο ψωμί σου. Εύκολο να το τρομοκρατήσεις, να το χτυπήσεις, να ασκήσεις εξουσία πάνω του και να κρυφτείς πίσω από την ανωνυμία των πολλών. Το δύσκολο είναι να διαφέρεις, να πλησιάσεις, να γίνεις φίλος, να δώσεις ένα χέρι βοήθειας.
Βλέπεις το παιδάκι το όμορφο, το έξυπνο, τον καλό μαθητή. Δεν μπορεί να είναι καλύτερο από σένα… Πρέπει να το μειώσεις. Εύκολο, ανέλαβε δράση. Το δύσκολο είναι να βρεθείς πλάι του και να κερδίσεις όσο πιο πολλά μπορείς από αυτό. Ε, κάτι θα’ χει να σου προσφέρει.
Βλέπεις τον γκέι, το αγοροκόριτσο, τον ιδιαιτέρων σεξουαλικών προτιμήσεων και του αλλάζεις τα φώτα. Εύκολο να κρύβεσαι πίσω από αυτά τα φώτα. Το δύσκολο είναι να το πλησιάσεις φιλικά, σαν ίσος προς ίσον, αφού θα έχεις ξεβρακώσει τον εαυτό σου πρώτα και διαπιστώσει πως οι προτιμήσεις αυτού είναι ασήμαντες μπροστά στις δικές σου διαστροφές…
Βλέπεις το χωριάτη, το χαμηλών τόνων, τον άβγαλτο και τον αποπροσανατολίζεις, γελάς με τον πόνο του, ικανοποιείσαι που επεμβαίνεις στη ζωή του, την εξουσιάζεις και την ελέγχεις. Το δύσκολο είναι να του δείξεις το δρόμο. Και που ξέρεις, ίσως αύριο σου δείξει αυτός το δικό σου…
Μαγκιά είναι να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα του ποταμιού. Όταν το αφήνεις να σε παρασύρει, το σίγουρο είναι ότι θα καταλήξεις στη θάλασσα και εκεί αν δεν ξέρεις μπάνιο θα πνιγείς. Αν προηγουμένως δεν σ’ έχει πετάξει στα βράχια…
Ότι κλισέ κι αν σου πω, θα είναι φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Όπως το να μην κάνεις αυτά που δεν θα θελες να σου κάνουν οι άλλοι. Ή αυτό που κάνεις στο κοριτσάκι θα μπορούσε να το κάνουν στην αδελφή σου. Ή μπορεί το παιδάκι να είναι ορφανό ή να χει μόλις χάσει τη μάνα του, λυπήσου το. Αυτά είναι ωραία μεν, λογικά δε. Και η λογική στο bullying δε χωρά. Ένα θα σου πω, εύκολο δρόμο έχεις πάρει. Κι αυτός είναι για τους δειλούς, άσε που ποτέ δεν έχει καλό τέλος. Υπάρχει κι άλλος δρόμος.