Μαρία Γιαννή 2ο λύκειο, μαθήτρια
«Όλες οι πεταλούδες ήταν κάποτε κάµπιες». Το στόµα της συνεχίζει να κινείται και να αραδιάζει λέξεις που πετάνε, χορεύουν πάνω από τα κεφάλια µας και τελικά ξετρυπώνουν από την χαραµάδα της µπαλκονόπορτας. Όµως εγώ δεν ακούω καµία από αυτές, έχω µείνει σε αυτή τη φράση, αφηρηµένη, χαζεύοντας τα ξανθά µαλλιά της που µοιάζουν να χρυσαφίζουν κάτω από το κίτρινο φως της λάµπας. Η αδερφή της, καθισµένη στον καναπέ του µεγάλου σαλονιού παρεµβαίνει στη συζήτηση και επισηµαίνει αυτό που ήδη ειπώθηκε: Καµία πεταλούδα δεν γεννιέται πεταλούδα, όλες γίνονται. Προσπαθώ να θυµηθώ πως καταλήξαµε εκεί. Νοµίζω κάτι σχετικά µε µετάξι και υφάσµατα και εργασίες ανθρώπων από καιρούς που δεν έζησα. Επαναφέρω τον εαυτό µου στο δωµάτιο και αρχίζω να σκέφτοµαι. Γιατί όµως απαιτούν να πετάξεις ενώ ακόµη δεν έχεις βγάλει φτερά; Κάτι σαν πρόωρη πεταλούδα δηλαδή; Υπάρχει άραγε κάτι τέτοιο; Δεν είµαι σίγουρη. Πόσες φορές µια πεταλούδα µε συµβούλεψε χωρίς να συνειδητοποιεί ότι δεν µιλά στο είδος της; Ότι έχει ξεπεράσει το στάδιο της κάµπιας αλλά δεν γίνεται να αποκτήσω τα δεδοµένα της ενώ εγώ βρίσκοµαι ακόµη σε αυτό. Ότι µπορώ να κατανοήσω αλλά όχι να πράξω σαν εξελιγµένη προτού εξελιχθώ. Ότι πρέπει να ζήσεις σαν κάµπια πριν γίνεις πεταλούδα. Ακόµη και όταν γίνεις, εξακολουθείς να αλλάζεις, να ωριµάζεις, να αλλάζεις χρώµατα.
Τα χείλη της ανοιγοκλείνουν ξανά και αυτή την φορά την ακούω να λέει ότι, παρ’όλα αυτά, δεν γίνονται όλες οι κάµπιες πεταλούδες. Κάποιες παραµένουν όλη τη ζωή τους έτσι λοιπόν. Γεννιούνται και πεθαίνουν χωρίς καµία εξέλιξη. Άραγε συµβαίνει το ίδιο και µε τους ανθρώπους; Κάποιοι είναι προορισµένοι να πετάξουν και άλλοι να µείνουν στη γη; Να µην εξελιχθούν ποτέ; Να γίνουν κάτι διαφορετικό, κάτι καλύτερο, κάτι οµορφότερο. Είναι δυνατό αυτό; Και αν ναι, πρόκειται για δική τους επιλογή ή τους επιβάλλεται η στασιµότητα; Η κρίση µου, µου λέει πως ναι. Είναι δική τους επιλογή.
Μέσα σε αυτή την αλληγορία που έχει ξετυλιχτεί στο µυαλό µου βρίσκω το αδύναµο σηµείο, το κοµµάτι του παζλ που δεν ταιριάζει. Είναι εκείνη η επιλογή, η ελεύθερη βούληση που ξεχωρίζει τις πεταλούδες από τους ανθρώπους, και τότε, µόνο τότε καταλαβαίνω τις θυσίες προκειµένου να βγάλεις φτερά.
Αυτό το κείµενο το έγραψα τον περασµένο Δεκέµβρη. Η κυρία Τουρλή λέει ότι γράφω καλά αλλά εγώ νοµίζω πως η έµπνευση σηκώνεται από το τραπέζι κάθε φορά που τη χρειάζοµαι. Επιλέγω να το αποκαλέσω ατυχία αλλά το πραγµατικό του όνοµα είναι µάλλον αµφισβήτηση. Η Τρίτη λυκείου είναι ολότελα γεµάτη από αυτή. Αµφιβολία για τις ικανότητες σου, τις επιθυµίες σου, τις κινήσεις σου, τις αποφάσεις σου. Το ποιος είσαι και το τι κάνεις. Έχεις χρόνο αλλά όχι πολύ. Να προβληµατιστείς αλλά όχι να αγχωθείς. Να ζεις στο τώρα αλλά να ζεις και στο µέλλον. Να χρειάζεσαι ησυχία για να συγκεντρωθείς αλλά να ζητάς την φασαρία που θα καλύψει τις σκέψεις σου. Ή ίσως όλο αυτό να είναι µια µεγάλη δικαιολογία για να µη πεις ότι πολύ απλά…φοβάσαι. Ότι είσαι τροµοκρατηµένος πως όλα θα αλλάξουν και καταπνιγµένος από τον φόβο ότι τα πάντα θα µείνουν ίδια. Ότι ελπίζεις σε µια διέξοδο, µια κρυφή πίσω πόρτα, µια παράκαµψη που θα σε βγάλει στη ζωή που πάντα ήθελες. Όµως αυτή δεν υπάρχει. Πρέπει να τη χτίσεις µόνος σου. Να αποδεχτείς ότι τα χέρια σου θα λερωθούν και ότι δεν είσαι γεννηµένος τεχνίτης. Κάπου είχα διαβάσει ότι κανείς δεν είπε πως η ζωή είναι εύκολη, απλά µας υπόσχονται ότι αξίζει τον κόπο.
Να επιτρέπετε στον εαυτό σας να κάνει λάθη και να γεύεται την αποτυχία χωρίς να χάνει στιγµή την πίστη του σε όλα όσα είστε. Τα σφάλµατα σηµαίνουν ότι κινείστε. Να ρισκάρετε. Τα χρόνια φεύγουν και εµείς µένουµε στη γη, τα φτερά που περιµένουµε δεν έρχονται ποτέ. Είναι δύσκολο να είσαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου όλη την ώρα αλλά ίσως να µην είναι αυτός ο σκοπός της ζωής. Δεν χρειάζεται να έχετε πάντα καλή διάθεση, να είστε κοινωνικοί ή παραγωγικοί. Έχει µόνο σηµασία να προσπαθείτε και να µην το βάζετε κάτω. Να θυµάστε ότι µπορεί να µην είστε όλα όσα θέλετε, αλλά πάντοτε είστε περισσότερα από όσα ήσασταν πριν. Οι άνθρωποι θα σας κρίνουν και θα σας παρεξηγήσουν για κάθε πιθανό λόγο όµως αυτό δεν σας κάνει κακούς ανθρώπους. Να είστε ευγενικοί µε τον εαυτό σας και να αγαπάτε αυτούς που σας αγαπάνε. Να ακούτε όπως θέλετε να σας ακούνε. Να δουλεύετε σκληρά και να ζητάτε βοήθεια όταν τη χρειάζεστε. «Κουβαλάς τον κόσµο στις πλάτες σου, όµως δεν είσαι Τιτάνας. Άσε και τους άλλους να κουβαλήσουν κάτι». Ευχαριστώ κυρία Χατζηγιαννάκη για τη φράση αυτή. Δεν θα επεκταθώ περισσότερο γιατί νοµίζω πως η λίστα µε τις κλισέ µου φράσεις και τις συµβουλές καλύπτει ήδη αρκετά. Παίρνω µόνο την πρωτοβουλία να µιλήσω εκ µέρους όλων των συµµαθητών µου και να ευχαριστήσω την ψυχή του κάθε εκπαιδευτικού ξεχωριστά που συνέβαλε µε τον δικό της τρόπο στην διαµόρφωση της δικής µας.
Ʃας εύχοµαι καλή εξέλιξη και καλή ζωή παιδιά.
