Στον δρόμο για τον Χρούσο σταματήσαμε να πιούμε ένα ουζάκι στην Αποθήκα. Κατεβήκαμε τον φιδωτό δρόμο που σε βγάζει στο λιμάνι της με τις αποθήκες και το παλιό τελωνείο. Στην ταβέρνα “Του χοντρού” φάγαμε ωραία γιαπράκια, μελιτζάνες παπουτσάκια και έναν γάβρο μαρινάτο μούρλια. Η Βασιλεία μας ξενάγησε στην παλιά ταβέρνα ιδιοκτησία της οικογένειας Γαβριήλ, παλιά αποθήκη και με μια ξύλινη οροφή που όπως της έλεγε ο προπάππος της είναι κοντά 200 ετών.
Αν κοιτάξεις κανείς προσεχτικά προς τα επάνω θα διακρίνει μια μικρή παράξενη πόρτα που όπως μας είπε η Βασιλεία οδηγεί σε ένα πολύ μικρό δώμα που χρησιμοποιούνταν ως κρυψώνα “για μην τους βρουν οι Τούρκοι”. Δεξιά κι αριστερά της εισόδου το πάτωμα είναι υπερυψωμένο και χτισμένο, εκεί αποθήκευαν άλλοτε αλάτι και κάρβουνο. Η περιοχή της Αποθήκας, σαν μια συνεχής παραθαλάσσια θέση με τα Μάκαρα, κατοικήθηκε πυκνά μέσα στους αιώνες ενώ η ανασκαφική έρευνα αποκάλυψε λείψανα ρωμαϊκής εποχής και εργαστηριακό συγκρότημα.
Οι αποθήκες του λιμανιού που σήμερα γκρεμίζονται σταδιακά και καταρρέουν όπως πολλά παραθαλάσσια ιστορικά κτίρια του νησιού, κάποτε τροφοδοτούσαν ολόκληρο το βορειανατολικό κομμάτι του, ήταν ζωντανές και πλούσιες, “Έρχονταν αγωγιάτες από όλα τα μέρη. Κι εδώ στην ταβέρνα αυτή ερχόταν και ο Θεόφιλος. Ο προπάππους μου τον συμπαθούσε και του έβγαζε ένα πιάτο φαι , κι αυτός έμενε εδώ. Είχε πει στον παππού μου ως αντάλλαγμα να του κάνει μια ζωγραφιά, όμως εκείνος δεν ήξερε τότε και του απάντησε ότι δεν ήθελε να του …λερώσει τους τοίχους. Όμως υπάρχει εδώ κάτω στο λιμάνι μια ζωγραφιά του, μπορώ να στη δείξω”. Έτσι κατεβαίνοντας για ένα ουζάκι κάπου σε ένα λιμάνι της Λέσβου καταλήγεις να κοιτάς εκστατικά τις σημαίες του Θεόφιλου.
Extra tip που μας ήρθε από φίλο ποδηλάτη :Λίγο πριν μπεις στην Αποθηκα υπάρχει αυτός ο δρόμος που πάει στον Ροδοτοιχο!Αναλημματικο τοίχος αρχαικών χρόνων μήκους 50μ και ύψος 5μ, χτισμένο με την “λεσβία δομή”, που στο πλάτωμά του φιλοξενούσε ιερό που δεν διασώζεται.
