Η συγκλονιστική επιστολή της μητέρας του 20χρονου Μιχάλη Μυρογιάννη, που εκτελέστηκε εν ψυχρώ από τον Ντερτιλή στη διασταύρωση Πατησίων και Στουρνάρη, παραμένει κορυφαία μαρτυρία πόνου, μνήμης και αξιοπρέπειας.
Ραγίζει καρδιές, ακόμα και μισό αιώνα μετά, η επιστολή της μάνας του Μιχάλη Μυρογιάννη – του 20χρονου παλικαριού από τη Μυτιλήνη που δολοφόνησε εν ψυχρώ ο ταγματάρχης Νικόλαος Ντερτιλής, το μεσημέρι της 18ης Νοεμβρίου 1973. Ο νεαρός βρέθηκε στη γωνία Πατησίων και Στουρνάρη, λίγα μέτρα από την κατεστραμμένη πύλη του Πολυτεχνείου, όταν δέχθηκε τη σφαίρα που του κόστισε τη ζωή.
Σε κατάθεση-σοκ του οδηγού του Ντερτιλή, του τότε 21χρονου Αντώνη Αγριτέλη, αποκαλύπτεται πως ο αξιωματικός όχι μόνο πυροβόλησε χωρίς κανέναν δισταγμό, αλλά καυχήθηκε κιόλας:
«Με παραδέχεσαι ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι», φέρεται να είπε, αμέσως μετά τον φόνο.
Η μάνα που «ανασηκώνεται από τον τάφο» να μιλήσει
Δέκα χρόνια μετά, η μητέρα του γράφει μια επιστολή που συγκλονίζει με το βάθος του πόνου και την απίστευτη αξιοπρέπεια της αξιομνημόνευτης ελληνικής μάνας.
«Πριν 10 χρόνια, αυτή τη μέρα, είχα κι εγώ ένα παλικάρι, που έφυγε να πάει στο Πολυτεχνείο και από τότε δεν ξαναγύρισε», αναφέρει.
Θυμάται τα τελευταία του λόγια:
«Μάνα, πόσο όμορφη είναι η ζωή. Μάνα, τι ωραία λόγια έχει ο Εθνικός μας Ύμνος».
Και όταν εκείνη τον παρακαλούσε να μην πάει, εκείνος της τραγουδούσε:
«Κράτα, μάνα, και θα γίνει το μεγάλο πήδημα, λευτεριά και ρωμιοσύνη είναι αδέρφια δίδυμα».
Μνήμη που δεν σβήνει
Η ίδια περιγράφει τα τελευταία χάδια, τα τελευταία φιλιά, τα τελευταία βλέμματα του γιου της εκείνο το μοιραίο πρωινό.
Και σήμερα κρατά ένα χαρτί, το ιατροδικαστικό πόρισμα που γράφει:
«Διαμπερές τραύμα στο κεφάλι, βληθείς δια πυροβόλου όπλου, έξοδος εγκεφαλικής ουσίας».
Κι όμως, μέσα από τον ανέκφραστο πόνο, η φωνή του γιου της μοιάζει να την συνοδεύει πάντα:
«Μάνα, δεν πέθανα. Το αίμα μου σας ελευθέρωσε».
Στην προτομή του, στο πάρκο της Αγίας Ειρήνης στη Μυτιλήνη, οι περαστικοί βλέπουν καθημερινά το χαμόγελό του.
Εκεί, η μάνα γράφει πως τον νιώθει ακόμη να της μιλά.
«Γλυκέ μου, εσύ δεν χάθηκες. Μέσα στις φλέβες μου είσαι. Στις φλέβες ολονών».
