Του Σωτήρη Χτούρη,
Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αιγαίου,
Υποψήφιου Βουλευτή με Το Ποτάμι στη Λέσβο – Λήμνο.
Στους Έλληνες Βουλευτές που συμμετέχουν στα αρχηγικά κόμματα των χαρισματικών ηγετών τους έχει απομείνει μόνο ένας άχαρος ρόλος∙ να αποτελούν τον ιμάντα μετάδοσης της υλοποίησης ειλημμένων αρχηγικών αποφάσεων στο νομοθετικό έργο. Πολύ σπάνια προτείνουν κάτι και σχεδόν ποτέ δε λειτουργούν κοινοβουλευτικά για την αντιμετώπιση των κοινωνικών αναγκών και την προστασία των τοπικών τους συμφερόντων. Είτε είναι το κόμμα τους στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση, επαναλαμβάνουν μονότονα τις θέσεις των αρχηγών τους με αποτέλεσμα την ουσιαστική πολιτική και πολιτισμική τους υποβάθμιση. Η αναζήτηση ενός περισσότερο ουσιαστικού ρόλου τους οδηγεί στην απόφαση είτε να μπουν στην αυλή των πολιτικών αρχηγών είτε να καταφύγουν σε ένα επικοινωνιακό αντάρτικο παρουσιάζοντας ανορθόδοξες θέσεις ή μια πικάντικη πολιτική παρουσία στα μέσα ενημέρωσης και κυρίως στην τηλεόραση. Οι βουλευτές της ‘αρχηγικής αυλής’ έχουν, βέβαια, στα μεγαλύτερα κόμματα και την πιθανότητα να αναλάβουν και κυβερνητικά καθήκοντα. Κυβερνώ σημαίνει σε αυτή την περίπτωση ότι μεταφέρω τη θέληση μίας πρωθυπουργικής μονοπρόσωπης εξουσίας σε άλλα κατώτερα εκτελεστικά όργανα. Το Κοινοβούλιο και οι βουλευτές αποτελούν, κυρίως, ένα εργαλείο υλοποίησης και μεταφοράς ειλημμένων αποφάσεων σε νομοθετήματα και όχι το μέσο μιας ουσιαστικής δημοκρατικής συνεργασίας και ελέγχου. Ο πρωθυπουργός διατηρεί για το λόγο αυτό στην αρμοδιότητά του τα τμήματα του κυβερνητικού έργου που θεωρεί ζωτικής σημασίας για την πολιτική του κυριαρχία, ενώ τα άλλα τα αναθέτει στους υπουργούς που λειτουργούν κατά αναλογία με το ίδιο αυταρχικό περιοριστικό κυβερνητικό πρότυπο στα υπουργεία τους. Η σημερινή κρίση είναι για το λόγο αυτό περισσότερο μία πολιτική και πολιτισμική κρίση της Δημοκρατίας, διότι απουσιάζει ο δημοκρατικός έλεγχος της κυβέρνησης από το βουλευτή αλλά και ο δημοκρατικός έλεγχος της εκτελεστικής εξουσίας και της κρατικής διοίκησης. Μετατρέπεται, έτσι, το κράτος σε ένα εργαλείο του εκάστοτε κομματικού πελατειακού συστήματος και του κυβερνητικού αυταρχισμού. Ο κάθε ψηφοφόρος που διαμαρτύρεται δίκαια σήμερα για την κατάσταση του Ελληνικού Κράτους, έχει εδώ μεγάλη ευθύνη για την υποβάθμιση του κοινοβουλευτικού ελέγχου και την απαξίωση της εκπροσώπησής του στο Κοινοβούλιο. Ειδικότερα, όταν επιλέγει το βουλευτή του, κυρίως με το κριτήριο μίας κάποιας πιθανής προσωπικής του εξυπηρέτησης ή κάποια άλλα ασαφή κριτήρια συγγένειας ή εντοπιότητας, χωρίς να δίνει ουσιαστική σημασία στην πολιτισμική κοινωνική και πολιτική του παρουσία. Το Ποτάμι, με πρόταση του Σταύρου Θεοδωράκη, αρνείται υπουργικές θέσεις και τη συμμετοχή σε μία κυβέρνηση συνεργασίας που θα μοιράσει κυρίως την πίτα της εξουσίας. Απαιτεί, αντίθετα, τη συνεργασία των κομμάτων για την υλοποίηση των πολιτικών τους θέσεων και το μετασχηματισμό τους σε εφαρμόσιμες πολιτικές. Ο ρόλος των βουλευτών, σε αυτή την περίπτωση, θα είναι ιδιαίτερα σημαντικός και καταλυτικός για τον τρόπο της διακυβέρνησης που θα εφαρμοστεί. Η πιθανότητα μίας Κοινοβουλευτικής Διακυβέρνησης είναι μπροστά μας. Σε αυτήν, τα κόμματα που θα έχουν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αλλά και τα κόμματα που προσφέρουν την υποστήριξη σε μία κυβέρνηση μειοψηφίας, είναι υποχρεωμένα να υλοποιήσουν πραγματικά τα πολιτικά τους σχέδια και προγράμματα μέσα από διαφάνεια και διαβούλευση μέσα στο Κοινοβούλιο, στην οποία οι ικανότητες και η πολιτισμική – δημοκρατική παρουσία των βουλευτών θα παίξει καθοριστικό ρόλο.
Γιατί με το Ποτάμι
Αποφάσισα μετά από πολλή σκέψη να κατέβω στις εκλογές με το ΠΟΤΑΜΙ. Μετά τον αλληλοσπαραγμό και την τριχοτόμηση των Οικολόγων Πράσινων και ένα μεγάλο διάστημα αναχωρητισμού από την πολιτική, αλλά και ένα σωρό προσωπικά προβλήματα, σκέφτηκα ότι δεν είναι ώρα να καθόμαστε στη γωνία και να περιμένουμε πώς και πότε θα σπάσει το κανάτι που κουβαλάν στο κεφάλι τους οι ερασιτέχνες πολιτικοί μας. Αυτή τη βεβαιότητα για τον ερασιτεχνισμό τους την απέκτησα όταν είδα τον κ. Χαρδούβελη να πηγαίνει χέρι -χέρι με τον Σαμαρά στο ΔΝΤ για να μας βγάλουν από το Μνημόνιο, αλλά και τον Σταθάκη να ροβολάει στο Cityγια να δει τι λένε οι αγορές για τις ιδέες τους. Θαρραλέοι, δε λέω, αλλά και αφελείς ταυτόχρονα!! Νομίζω ότι κάθε σκέψη και πρόταση που θα μπορέσει να εξισορροπήσει αυτές τις επικίνδυνες αφέλειες και ιδεοληψίες δεν πρέπει να μένει στην άκρη. Το Ποτάμι, εκφράζει αυτή την ήρεμη λογική και έχει τη διάθεση συνεργασίας με όλους όσοι είναι έτοιμοι να δουν τα πράγματα πιο ξεκάθαρα, με ρεαλισμό, αλλά και θάρρος. Ελπίζω να είναι η τρίτη δύναμη που θα ισορροπήσει το κανάτι που κουβαλάν επικίνδυνα τρεκλίζοντας οι πολιτικοί των κομμάτων της νυν και μελλοντικής εξουσίας.
CV
OΣωτήρης Χτούρης είναι Καθηγητής του Τμήματος Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, όπου διδάσκει Κοινωνιολογία των Πόλεων, Κοινωνιολογία των Δικτύων (η σχέση Μικρο – Μακρο), Κοινωνιολογία της Τέχνης. Απέκτησε το Δίπλωμα και το Διδακτορικό του Δίπλωμα στην Κοινωνιολογία από το Τμήμα Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Φρανκφούρτης. Είναι Διευθυντής του Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών (Π.Μ.Σ.) «Πόλη και Περιβάλλον. Εφαρμοσμένη και Κλινική Κοινωνιολογία», το οποίο εξειδικεύεται στα θέματα της ποιότητας ζωής και τις προστασίας των ευπαθών ομάδων στο σύγχρονο αστικό περιβάλλον. Είναι μέλος του Οικολογικού Κινήματος από το 1980 και μέχρι σήμερα στην Ελλάδα και την Γερμανία.
