Αυτή είναι η Ευρώπη για χιλιάδες ανθρώπους. Αυτή είναι η μοίρα που οι πολιτικές της ΕΕ και η συμφωνία μεταξύ κρατών της και της Τουρκίας επιφυλάσσει σε μικρά παιδιά, άντρες, γυναίκες και υπερήλικες.
Αυτός είναι ο σκουπιδότοπος έξω από τη Μόρια όπου ένα άλλο camp έχει χτιστεί πάνω στην απελπισία των ανθρώπων που είτε έφυγαν από τον πόλεμο είτε αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον μακριά από τα σπίτια τους και τις πατρίδες τους. Αυτό είναι το αποτέλεσμα και της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας που με τον γεωγραφικό περιορισμό αφήνει τα νησιά να ξεχειλίζουν με απελπισία και τον ντόπιο πληθυσμό να χάνει την ελπίδα του μέρα με τη μέρα. Μια ελπίδα που δίνει τη θέση της στα πιο σκοτεινά ανθρώπινα ένστικτα, μια ελπίδα που θάβεται στη Μόρια μαζί με τους δεκάδες νεκρούς της.
Καθημερινά μέσα και έξω από τη Μόρια ανθρώπινες ζωές κρέμονται από μία κλωστή καθώς το ελάχιστο προσωπικό κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες για να προσφέρει τις υπηρεσίες του μέσα σε ένα σύστημα που καθημερινά αλλάζει προς το χειρότερο. Μαζί τους, μέσα στον καταυλισμό σχεδόν 1.000 ανήλικα παιδιά. Ανάμεσά τους ο Μ. από το Αφγανιστάν. Στο χέρι του έχει ένα τατουάζ με τη λέξη “alone”. Είναι μόλις 15 χρονών, τον ρωτώ γιατί επέλεξε να χτυπήσει αυτή τη λέξη. “Έχασα τη μάνα μου και τον πατέρα μου και το σπίτι μου. Είμαι πλέον μόνος. Εδώ νιώθω μόνος πια. Εδώ είμαστε όλοι μόνοι».
