Μία διαφορετική, αλλά υπέροχη Berlinale! – Τα Πολιτικά στο Βερολίνο part 2

Μετά από μήνες φαγούρας λόγω κορονοϊού, η Berlinale επέστρεψε για το κοινό της και από τις 9 μέχρι τις 20 Ιουνίου, το Βερολίνο γέμισε με θερινά σινεμά που πρόβαλλαν τις ταινίες της. Όπως είπαμε και σε προηγούμενο άρθρο καταφέραμε και είδαμε αρκετές από αυτές τις ταινίες ήδη από πριν το Summer Special σε online προβολές για τους εκπροσώπους του τύπου. Όμως αφήσαμε κάποιες ίσως από τις καλύτερες ταινίες για την μεγάλη οθόνη. Δεν ξέρω βέβαια αν απλά το γεγονός ότι είδαμε τις ταινίες σε θερινό σινεμά μας έκανε να ξεχωρίσουμε κάποιες από αυτές τόσο πολύ, απλά επειδή τις είδαμε στον φυσικό τους χώρο. Η αλήθεια είναι ότι το συναίσθημα ήταν περίεργο. Η είσοδος στο σινεμά γινόταν με μάσκα FPP2 αποκλειστικά, και με την επίδειξη αρνητικού τεστ ή πιστοποιητικού εμβολιασμού. Όταν όμως καθόσουν στην αναπαυτική καρέκλα σου, μπορούσες να βγάλεις την μάσκα μιας και υπήρχαν οι καθιερωμένες αποστάσεις ανάμεσα στα καθίσματα. Το συναίσθημα ήταν περίεργο, καθώς πρώτη φορά βρισκόμασταν μέσα σε τόσο κόσμο για τόσο μεγάλο event, μάλλον ο COVID μας έκανε λίγο αγοραφοβικούς. Όμως αυτό περνούσε μετά από λίγο, και η καλοκαιρινή βραδιά του Βερολίνου, μαζί με τις καλές ταινίες μας άφησαν μαγικές αναμνήσεις. Ευτυχώς ο καιρός βοήθησε την Berlinale και έτσι είχαμε σχεδόν όλες τις μέρες από 25 μέχρι και 32 βαθμούς, με μόνο μία μέρα να βρέχει και 2 προβολές να ακυρώνονται.

Τι είδαμε όμως στην Berlinale; Όπως είπαμε και στην πρώτη ανταπόκριση, το Ελληνικό “Σελήνη, 66 ερωτήσεις” ήταν μία από τις πολύ καλές ταινίες του Φεστιβάλ. Το αναφέρουμε και πάλι για να μη το χάσετε αν σας δοθεί η ευκαιρία να το δείτε, καθώς όπως το Digger που είδαμε πέρσι στην Berlinale, και φέτος σάρωσε στα Ελληνικά Όσκαρ, τα βραβεία Ίρις, παρόμοια πορεία αναμένουμε και γι’ αυτό.

Μία από τις πιο αναμενόμενες ταινίες που καταφέραμε να δούμε, παρά την εξάντληση των εισιτηρίων ήταν ο νικητής της Χρυσής Άρκτου “Bad Luck Banging or looney porn” του Radu Jude από την Ρουμανία. Η ταινία γυρίστηκε μέσα στην πανδημία με τις μάσκες να καλύπτουν τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών, ενώ είναι μία κραυγή απογοήτευσης για την κατάσταση στην Ρουμανία και τον κόσμο με αποκορύφωμα την πανδημία. Ρατσισμός, σεξισμός, διαφθορά, εκκλησία ανάμεσα στα πολλά που μπαίνουν στο στόχαστρο του Jude. Κεντρικός άξονας της ταινίας είναι μία καθηγήτρια, της οποίας ένα ροζ βίντεο κυκλοφορεί online με τους γονείς του σχολείου να συζητούν το αν θα πρέπει να εκδιωχθεί από την δουλειά της εξαιτίας του περιστατικού. Αν και Ρουμανική, τα στραβά που περιγράφει η ταινία, με σουρεαλιστικό τρόπο ανα στιγμές, θα μπορούσε να είναι Ελληνική. Μία άξια Χρυσή Άρκτος.

Συνεχίζουμε με το “A cop Movie”, από το Μεξικό, που κέρδισε το βραβείο Αργυρή Άρκτος – Καλύτερη Καλλιτεχνική Συνεισφορά. Η ταινία ακροβατεί ανάμεσα σε μυθοπλασία και ντοκιμαντέρ, καθώς για το πρώτο μισό της νομίζουμε ότι παρακολουθούμε μυθοπλασία με δύο αστυνομικούς να ζουν περιπέτειες στους δρόμους του Μεξικού, εκεί που η υπόληψη της αστυνομίας δεν είναι και η καλύτερη, το έγκλημα είναι παντού και το κοινωνικό κράτος μπορεί να αφήσει μία έγκυο να περιμένει 2 ώρες για να στείλει ασθενοφόρο. Οι αστυνομικοί που βλέπουμε όμως είναι ηθοποιοί που μπήκαν στο αστυνομικό σώμα της χώρας, πέρασαν τις εξετάσεις και το camp και έζησαν πραγματικές στιγμές σαν αστυνομικοί, με την ταινία να αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές του επαγγέλματος και των καταστάσεων που αντιμετωπίζουν σε μια κοινωνία σαν του Μεξικό, που η ασφάλεια είναι μία λέξη μάλλον άγνωστη.

Μία από της ταινίες του τμήματος Panorama που μας εντυπωσίασε ήταν το “Bliss”. H ταινία μας μεταφέρει σε έναν οίκο ανοχής στο Βερολίνο, όπου μία Γερμανίδα ιερόδουλη με καταγωγή από μία μικρή κωμόπολη στο Βρανδεμβούργο ερωτεύεται μία νεοφερτη στην πόλη Ιταλίδα συνάδελφό της. Η ταινία καταφέρνει να χτίσει ένα υπέροχο love story μέσα στους καταθλιπτικούς χώρους του Βερολινέζικου υποκόσμου.

Άλλη μία ταινία που μας εντυπωσίασε χωρίς να το περιμέναμε ήταν το “Die Saat” που δε χώρεσε σε κάποιο άλλο τμήμα και ήταν μέρος του τμήματος για Γερμανικές ταινίες, αποδεικνύοντας πόσο καλή χρονιά ήταν αυτή για το Γερμανικό σινεμά στην Berlinale. Η ταινία πραγματεύεται μία οικογένεια που πέφτει θύμα του λεγόμενου “gentrification”, του ανεβασμένου επιπέδου ζωής και υπηρεσιών σε γειτονιές μεγάλων πόλεων, που τελικά έχει σαν αποτέλεσμα οικογένειες σαν της ταινίας να μη μπορούν να αντέξουν τις αυξημένες τιμές των ενοικίων. Το νέο σπίτι της οικογένειας στα προάστια και η προσαρμογή της, μαζί με τα εργασιακά προβλήματα και τα προβλήματα της μικρής κόρης του ζευγαριού στήνουν ένα σκηνικό που θα μπορούσε να είναι και ταινία του μεγάλου Ken Loach. Μία ταινία γροθιά στην απρόσωπη και με μόνη πυξίδα το κέρδος κοινωνία του σήμερα.

H πιο μικρή ταινία του φετινού διαγωνιστικού ήταν το “Petit Mamman”, της γνωστής μας από το υπέροχο “Portrait of a lady on fire”, Céline Sciamma. Η μόλις 1 ώρας και 10 λεπτών διάρκεια ταινία ήταν μεν καλή, με το εξαιρετικό γυναικείο βλέμμα της σκηνοθέτη, όμως δεν πιάνει τον πήχη της βραβευμένης στις Κάννες προηγούμενης ταινίας της. Θέμα της η γνωριμία μιας κόρης, με την μαμά της, όταν εκείνη ήταν στην ηλικία της.

Η απογοήτευση του διαγωνιστικού της Berlinale ήταν το “Nebenan” η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Daniel Bruhl, πρωταγωνιστεί κιόλας σαν… τον εαυτό του, έναν γνωστό Γερμανο-ισπανό ηθοποιό, με βάση τη πλούσια συνοικία Prenzlauer Berg του Βερολίνου, που ετοιμάζεται για ένα ταξίδι για οντισιόν στο Λονδίνο για ένα ρόλο σε μια ταινία με σουπερ ήρωες. Σε μία στάση για καφέ, θα συναντήσει έναν γείτονά του, που ποτέ δεν έχει ξαναδεί. Η συνάντηση αυτή με τον πρώην Ανατολικογερμανό θα του ταράξει την ζωή.

Η τελευταία μας βραδιά στην Berlinale είχε στο πρόγραμμα το “Je suis Karl” του τμήματος Berlinale Special, μία ταινία που αν και Γερμανοτσεχική παραγωγή, είναι μία πραγματικά Ευρωπαϊκή ταινία, με τους πρωταγωνιστές να μιλούν πολλές γλώσσες και το θέμα να είναι η άκρα δεξιά. Συγκεκριμένα μετά από μία τρομοκρατική επίθεση στο Βερολίνο η Maxi χάνει την μητέρα της και τα δύο μικρότερα αδέρφια της, για να βρει παρηγοριά σε ένα συνέδριο για νεολαίους που αποδεικνύεται ότι τελικά πρόσκεινται σε ακροδεξιές οργανώσεις από όλη την Ευρώπη με εξέχων μέλος τον Karl, τον οποίο η Maxi γρήγορα ερωτεύεται. Η ταινία, παρά τα προβλήματά της, είναι ένα σήμα κινδύνου για τη άκρα δεξιά και την δύναμη που έχει αυτή πλέον στην Ευρώπη, καθώς και τις μεθόδους της.

To Top-10 μας από την Berlinale 2021