Search

Και τι μας είπαν…

Άποψη του Γιάννη Ευσταθίου
Σαν σήμερα, 5 Φεβρουαρίου, γεννήθηκα σ αυτήν την πόλη, την λατρεμένη. Έζησα τα περισσότερα χρόνια σ αυτόν τον πλούσιο από πολιτισμό τόπο, που γέννησε προσωπικότητες παγκοσμίου βεληνεκούς. Βίωσα κι όχι άκουσα ή έμαθα, τα όσα συντελέστηκαν και τα βίωσα στην κυριολεξία. Από τα στενά δρομάκια στα Πυργέλια, μέχρι τ΄ αρχοντικά στο Κιόσκι. Κι από τις Καμάρες, το Συνοικισμό και την Καλλιθέα, μέχρι τ΄ Ακλειδιού και τη Βαρειά. Προσπάθησα να βάλω το μικρό μου λιθαράκι σ΄ αυτό το αέναο οικοδόμημα, στους τομείς του αθλητισμού, του πολιτισμού και των κοινωνικών δρώμενων. Έφυγα και γύρισα στην αρχόντισσα του Αιγαίου δύο φορές, αλλά ο νόστος πάντα με κυρίευε, πριν αράξω στο απάνεμο λιμάνι της Μυτιλήνης. Στα 33 χρόνια της ενασχόλησής μου με τη δημοσιογραφία, κατέγραψα χιλιάδες γεγονότα, αλλά και απόψεις  των ενασχολούμενων με τα κοινά. Βουνάτσος, Σηφουνάκης, Γιαννέλλης, Πάλλης, Παναγιώτου, Χοχλάκας και ουκ έστιν αριθμός εκλεγμένων πολιτικών της κεντρικής πολιτικής σκηνής και της αυτοδιοίκησης  εξέφρασαν απόψεις, κατέθεσαν προτάσεις και δημοσιοποίησαν ενέργειες με γνώμονα πάντα το καλό των πολιτών της Λέσβου. Κυρίαρχα ζητήματα που απασχολούσαν την τοπική κοινωνία, σε κάθε χρονική περίοδο, όπως το εργοστάσιο της ΔΕΗ, το νοσοκομείο, η μαρίνα της Μυτιλήνης, τα έργα στο λιμάνι, οι σχολικές αίθουσες, τα γήπεδα, η βόρεια και νότια παράκαμψη, η προστασία του περιβάλλοντος, η αναπτυξιακή τροχιά, ο τουρισμός, ο αγροτικός τομέας  και μια σειρά άλλων, ελάμβαναν πρωτεύουσα θέση στις συζητήσεις μεταξύ των πολιτών. Εκείνο όμως που διαπίστωνα επί χρόνια και το οποίο παραμένει σταθερή αξία, είναι η διάσπαση των δυνάμεων, η αντιπαράθεση, το προσωπικό και κομματικό συμφέρον, τα οποία ετέθησαν υπεράνω του συμφέροντος των γηγενών.  Και να πάλι η … διαχρονική μας αντίληψη και νοοτροπία, με αφορμή το προσφυγικό – μεταναστευτικό πρόβλημα, να ξεπηδάει από το πυθάρι της ιστορίας και να μας κυριεύει. Γιατί, τελικά, ως τέτοιο το βιώνουμε απαξάπαντες.
Για την ιστορία λοιπόν και για να μην μένουν σκιές στο … περιστύλιο της εξουσίας, το όλο πρόβλημα ξεκίνησε στο τέλος της δεκαετίας του 90, με τη γνωστή ντροπή της Παγανής και κορυφώθηκε την τελευταία πενταετία με την άφιξη και το πέρασμα από τη Μυτιλήνη, εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών. Και μόλις προχθές, σε μια κρίσιμη για την εξέλιξη του τόπου, χρονική στιγμή, δε σταθήκαμε στο ύψος των περιστάσεων. Εκ του αποτελέσματος, διαφάνηκε ότι η ομόνοια και σύμπλευση πήγε …περίπατο, στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Μια βάρκα (χιλιάδες ήτανε) έφερε το πρόβλημα στις ακτές μας, μια … βάρκα θα το σταματήσει. Άκουσα με τη δέουσα προσοχή τις τοποθετήσεις όλων. Από την διατυπωθείσα άποψη του δημάρχου Μυτιλήνης, μέχρι την άποψη του προέδρου της κοινότητας Νέων Κυδωνιών. Επί της ουσίας δύο ήταν τα βασικά ερωτήματα. Το ένα αν επιθυμούμε ως κοινωνία την ύπαρξη δομής, οιασδήποτε μορφής και ή άλλη καμιά δομή. Η μία πρόταση διακλαδώθηκε από τους υποστηρικτές, ανάλογα τον τρόπο με τον οποίο σκέπτονται, ή κρίνουν βάση μια κομματικής γραμμής. Δεν διέφεραν, οι απόψεις τους, από τις θέσεις των κομμάτων που ανήκουν ή υποστηρίζουν. Η άλλη, το καμιά δομή, ήταν πρόταση που τέθηκε από εκείνους που ως φαίνεται, είναι υποστηρικτές της άσπιλης κι αμόλυντης ελληνικής φυλής.

Το πώς όμως κατάφεραν, για ανεξήγητους μέχρι στιγμής  λόγους, οι υποστηρικτές του ΟΧΙ να συμπλεύσουν, χρήζει περαιτέρω ανάλυσης, από ειδικούς της … σκέψης.

Ότι όμως και αν αποφάσισαν, ότι και αν υποστήριξαν το ΠΡΟΒΛΗΜΑ, καθώς  μηδενός εξαιρουμένου έτσι το χαρακτηρίζει, ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ. Κι απ΄ ότι φαίνεται θα παραμείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Για ΕΝΑ και μόνο λόγο. Είναι υπαιτιότητα της εξυπηρέτησης των παγκόσμιων συμφερόντων, τα οποία, δεν αντιλαμβάνονται και ούτε λαμβάνουν υπόψη τους το τι θα υποστηρίξει η τοπική κοινωνία και η ελληνική κυβέρνηση. Αν κάνω λάθος, ας μου εξηγήσει ο οιοσδήποτε τότε, πως υφίσταται και πως γιγαντώνεται τόσα χρόνια, αφού ορισμένοι μπορούν να το … ΛΥΣΟΥΝΕ.

Μέσα στον ορυμαγδό, που μας επέβαλαν να ζούμε, οφείλουμε ν  αντιδράσουμε με τις όποιες δυνάμεις διαθέτουμε. Όχι με λόγια και στείρες αντιπαραθέσεις, αλλά με οξύνοια και κατάθεση προτάσεων. Θ αποτολμήσω κι ας κατηγορηθώ κι ας μη γίνω αρεστός σε ορισμένους, ότι η δημιουργία μιας μικρής δομής, δυναμικότητας 850 ατόμων, όπως αρχικά είχε σχεδιαστεί και χρηματοδοτηθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση, κι ένα ΠΡΟΚΕΚΑ, επιβάλλεται. Και πρέπει να κατασκευαστεί σε σημείο που δεν θα βρίσκεται στον αστικό ιστό και πλησίον σε επιχειρήσεις.

Οι απόψεις που διατυπώθηκαν στη διάρκεια του πρόσφατου δημοτικού συμβουλίου δεν έδιναν λύση. Πρώτον, γιατί είναι ανεδαφικές και δεύτερον γιατί ήταν ενδεδυμένες με τον κομματικό μανδύα. Κι έτσι αντιμετωπίστηκαν από τους  συμμετέχοντες. Ως μια άκρατη κομματική αντιπαράθεση με … ολίγη αυτοδιοίκηση.

Διότι, όπως και να το επεξεργαστούμε και το αναλύσουμε,  η έλευση προσφύγων και μεταναστών υφίσταται. Μακάρι, στη γη του ΜΑΚΑΡΑ, να μην αντιμετωπίζαμε ανάλογο πρόβλημα. Όμως, δε μπορούμε να … μετακινήσουμε το πανέμορφο νησί μας σε άλλο σημείο της Ελλάδας και ούτε νομίζω κάποιος να το επιθυμεί και να χάσουμε όλα εκείνα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα που απορρέουν από τη θέση μας, ως σημείο ένωσης της  ΔΥΣΗΣ με την ΑΝΑΤΟΛΗ.

Στο δια ταύτα. Οι σύμβουλοι της πλειοψηφίας ανάλαβαν την ευθύνη να αποδεχθούν τη δημιουργία μιας δομής. Ούτε σε ποιο μέρος, ούτε και τι δυναμικότητας. Οι διαφωνούντες, διαφωνούν στο αν θα είναι μικρή, με μοναδικό λόγο την καταγραφή και το καμιά δομή. Άρα, τι ψήφους καταμέτρησαν και που τους κατατάσσουν.

Αναλύοντας τις τοποθετήσεις, η πρόταση της βουλευτίνας  του ΚΚΕ, Μαρίας Κομνηνάκα, ήταν η πιο σωστή και συμφέρουσα πρόταση. Να μην έρχονται καθόλου στη Λέσβο πρόσφυγες και μετανάστες, να καταγράφονται στην Τουρκία ή σε δομές που θα δημιουργηθούν από την Ύπατη Αρμοστεία και τον ΟΗΕ στα σύνορα των χωρών τους. Αλλά αγαπητή Μαρία, γνωρίζεις ότι αυτό δε γίνεται και δεν το επιδιώκουν τα ΜΕΓΑΛΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ. Οπότε, δεν είναι υλοποιήσιμη και δε λύνει το οξυμένο πρόβλημα.

Ο Μιχάλης Μαμάκος, ανέκρουσε πρύμνα, σε σχέση με την αρχική του θέση και συμπαρατάχθηκε με την πρόταση του δημάρχου.

Η Εριφύλλη Χιωτέλλη, πρότεινε μια μικρή δομή ταυτοποίησης, η Νίκη Τσιριγώτη υποστήριξε ξεκάθαρα τη θέση του ΚΚΕ, ο Κώστας Αστυρακάκης, μια ανάλογη πρόταση μ αυτή της Χιωτέλλη κι ο Παναγιώτης Ζαφειρίου συμπαρατάχθηκε με τη θέση του δημάρχου. Υπήρχε και η θέση των τεσσάρων δημοτικών συμβούλων της πλειοψηφούσας παράταξης, που διαχώρισαν  τη στάση τους και υποστήριξαν το ΚΑΜΙΑ ΔΟΜΗ.

Σε ποια από όλες τις θέσεις που ακούστηκαν βρίσκεται η ΛΥΣΗ;

Στο δύσκολο αυτοδιοικητικό … σταυρόλεξο, οι λύτες είναι ελάχιστοι. Και οφείλουν να προχωρήσουν  τάχιστα στην επίλυσή του.

Είναι ξεκάθαρο πλέον, πως ούτε η πολιτική των ανοιχτών συνόρων έλυσε το πρόβλημα, ούτε και η φυλάκιση ανθρώπων που ψάχνουν να φύγουν από την κόλαση που ζούνε στις πατρίδες τους. Απαιτείται επαναπροσέγγιση, λαμβάνοντας υπόψη όλα τα δεδομένα.

 Έχουν έλθει ή περάσει από τη Λέσβο, μετανάστες που έφυγαν από τις φυλακές που ήταν κλεισμένοι, τζιχαντιστές, έμποροι ναρκωτικών, βιαστές και έμποροι οργάνων σώματος. Γι αυτό χρειάζεται ένα ΠΡΟΚΕΚΑ.  Έχουν περάσει όμως και οικογενειάρχες, καλοί άνθρωποι βασανισμένοι, ασυνόδευτα παιδιά και κατατρεγμένοι. Γι αυτό απαιτείται μια μικρή δομή φιλοξενίας. Μακάρι, αύριο να βρίσκαμε τρόπο και όλα τούτα να ήταν μια κακιά ανάμνηση. Δυστυχώς, οι χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες δε γίνεται να … εξαφανιστούν. Υπάρχουν νομικές διαδικασίες που απαιτούν χρόνο. Κι έτσι οφείλουμε να τα΄ αντιμετωπίζουμε. Οι κάτοικοι της Λέσβου έδειξαν και την αλληλεγγύη τους και τη συμπάθειά τους. Αλλά δεν είναι και κορόιδα να δέχονται την ταλαιπωρία και την καταστροφή. Άλλωστε, δε μπορούμε να τα βάζουμε όλα σ΄ ένα τσουβάλι και να τα ρίχνουμε στον πάτο του ΑΙΓΑΙΟΥ.

Με σύνεση και ουμανισμό, ας εξετάσουμε όλα τα ενδεχόμενα κι ας λάβουμε υπόψη τα νέα δεδομένα, πριν αρχίσουμε ένα ανώφελο και καταστροφικό εμφύλιο. Δεν μας αξίζει και δεν μας βοηθά στη δύσκολη αυτή περίοδο που διανύουμε. Ήρθε η ώρα ν΄ αποφασίσουμε και να δράσουμε, αποτινάσσοντας το μανδύα της υστεροβουλίας, του εγωισμού, του μικροκομματικού συμφέροντος και της μισαλλοδοξίας. Ήρθε η ώρα ν΄ αποδείξουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Διαφορετικά, είμαστε άξιοι της μοίρας μας και της ευθύνης που θα φέρουμε για το κακό που θα κάνουμε στα παιδιά μας.