Γιώργος Σταμάτογλου,μαραθωνοδρόμος
Ο Μυτιληνιός μαραθωνοδρόμος με συμμετοχές σε αγώνες τόσο του εσωτερικού όσο και του εξωτερικού μιλάει σήμερα στα ΠΟΛΙΤΙΚΑ για το άθλημα που μπήκε στη ζωή του και τον έκανε να αναθεωρήσει τις απόψεις του αλλά και τους στόχους του για τη ζωή του. Ακούραστος και αισιόδοξος κατάφερε τους καλύτερους χρόνους σε ατομικό επίπεδο σε διαδρομές που φαντάζουν ακατόρθωτες σε πολλούς απο εμάς…. Όμως ,όπως λέει και ο ίδιος, αν και η καθημερινότητά μας είναι δύσκολη αρκεί να έχεις συνέπεια, προγραμματισμό, υπομονή και επιμονή. Παρακάτω μας εξηγεί την δική του επιλογή σε κάτι που γέμισε τη ζωή του με νόημα …..
” Άλλη μια μέρα ξημέρωσε, ένα καλό πρωινό, το κολατσιό και το μεσημεριανό στη τσάντα και φύγαμε για δουλειά. Σαν τότε στο νησί που η μάνα μας φούσκωνε τη σχολική σάκα για να πάμε στο σχολείο.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Μυτιλήνη όπου από μικρός έδειξα ενδιαφέρον για τον αθλητισμό.
Η γενιά μου μεγάλωσε στους δρόμους, χωρίς κινητά και λαπ τοπ, τότε που η μόνη εκτόνωση για τη παιδική μας ηλικία ήταν οι αλάνες, οι γειτονιές και ο Tαρλάς.
Φίλοι από το σχολείο πήγαιναν τότε κολυμβητήριο στην ομάδα υδατοσφαίρισης του ΝΟΜ όπου και είπα να δοκιμάσω. Ρομαντικές εποχές, τότε που ο προπονητής με μεράκι μας μάζευε με τη κλούβα για να πάμε προπόνηση. Εποχές όπου ο Όμιλος ήταν ομάδα στολίδι για το νησί και το κολυμβητήριο πόλος έλξης για πολλά παιδιά της πόλης.
Τα χρόνια πέρασαν ευχάριστα, ακολούθησαν σπουδές στην Αθήνα, την ξελογιάστρα όπως την λένε πολλοί, όπου και κατέληξα να ζω και να εργάζομαι έως και σήμερα σε εταιρεία σκυροδέματος.
Ο αθλητισμός δεν έφυγε ποτέ από τη ζωή μου έστω και σε ερασιτεχνικό επίπεδο.
Φοιτητής έπαιξα μπάσκετ σε ομάδες των τοπικών πρωταθλημάτων της Αττικής και στην ομάδα του Παλλεσβιακού κατά την στρατιωτική μου θητεία στο νησί. Μεγαλώνοντας θέλεις να κάνεις και άλλα πράγματα και έτσι για ένα διάστημα άφησα σε δεύτερη μοίρα τη γυμναστική, αφιερώνοντας της λιγότερο χρόνο, ίσα ίσα για να συντηρούμαι. Τζόκιν στο άλσος, γυμναστήριο, αθλητικές δραστηριότητες με φίλους .
Τα χρόνια περνούσαν και σε μια κουβέντα με φίλο ,παλιό αθλητή στίβου που είχε ξεκινήσει ξανά την ενασχόληση του με το άθλημα, μου πρότεινε να τρέξουμε σε ένα λαϊκό αγώνα δρόμου 15χλμ που γινόταν στο παλιό αεροδρόμιο της Αθήνας δοκιμάζοντας τις δυνάμεις μας και την αντοχή μας. Την δέχτηκα με χαρά και δεν το μετάνιωσα ποτέ.
Ήταν η αρχή για να μπει το μικρόβιο μέσα μου για τα καλά. Τα τζόκιν έγιναν καθημερινά τρεξίματα και ο ελεύθερος χρόνος άρχισε πάλι να αποκτά ενδιαφέρον. Νέοι στόχοι, νέες πληροφορίες και ένα συνεχές χαμόγελο στο γλυκό πόνο μετά το τέλος κάθε ιδρωμένου απογεύματος.
Το σώμα δυνάμωνε. Το ίδιο και το μυαλό. Οι αποστάσεις μεγάλωναν. Το ίδιο και οι στόχοι. Μέχρι στο μυαλό να έρθουν τα 42,195χλμ. Ο Μαραθώνιος. Ο Μαραθώνιος που μικρά παιδιά βλέπαμε στη τηλεόραση και λέγαμε μέσα μας «μας πώς γίνεται να τρέχουν για τόσες ώρες…». Κι όμως γίνεται. Αρκεί να το θες. Να το θες τόσο που να προσαρμόσεις τον τρόπο ζωή σου, να μπορέσεις να καταλάβεις και να δεχτείς τις αξίες του.
Οι προπονήσεις έγιναν καθημερινές και ο στόχος ένας. Ο Τερματισμός . Η απόσταση των 42χλμ απαιτεί θυσίες, απαιτεί συνέπεια, προγραμματισμό, υπομονή και επιμονή . Το χαμόγελο και η ανατριχίλα τη στιγμή που περνάς την γραμμή του τερματισμού είναι τόσο έντονη που έχω ήδη ανατριχιάσει στη σκέψη της τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές. Είναι η ίδια ανατριχίλα τόσο για τον πρώτο όσο και για τον τελευταίο.
Όλη η πορεία της προετοιμασίας μέχρι να στηθείς στη γραμμή της εκκίνησης, οι θυσίες, οι κόποι ανταμείβονται εκεί . Και μετά; Μετά θες σίγουρα να το επαναλάβεις. Σε κάποιους ακούγεται τρελό όμως δεν είναι. Είναι η ίδια η πορεία της ζωής .Τίποτα δεν αποκτιέται δίχως κόπο, θυσία και ταπεινότητα. Θέτεις νέους στόχους και προσπαθείς να τους πετύχεις. Είναι κάτι που σε κρατάει πάντα σε εγρήγορση πνευματική και σωματική.
Θα μπορούσα να γράφω για ώρες γι αυτό που αγαπώ τόσο πολύ όμως η ώρα της απογευματινής ανάπαυλας τελείωσε και πρέπει να φύγω για προπόνηση . Ελπίζω να σε πετύχω σε κάποιο αγώνα .
Έλα…. Tα υπόλοιπα στη διαδρομή…”
