Search

Ανατολή Αυγούστου – Από την Όλγα Χιώτη

Ευθειασμένη στην ανατολή, στον κρυφό λόφο-απόληξη του δρόμου, μ΄ ένα λουρί στο χέρι που δεν ήξερα αν ορίζει τη βόλτα του σκύλου ή αν δέχεται να ορίζεται από τη βόλτα του σκύλου.

Εκείνη όμως την ώρα, κοντοστάθηκε στο προεξέχων βραχάκι για κάμποση ώρα, ακριβώς στο σημείο και για τον χρόνο που χρειαζόταν. Αυτός (ο Χαρίτος ) συγκεντρωμένος στις μυρωδιές που ήθελε να τις υπερκαλύψει. Εγώ κεντραρισμένη στην ανατολή ζητώντας να υπερκαλυφτώ.

Την γαλήνη της επαφής με τα οφέλη της μέρας που ξημερώνει και εξημερώνει, έκοψε ένα σύρσιμο στα ξερά φύλλα από ένα διακριτικό βηματισμό. Ώσπου να γυρίσω και να ψάξω με καλημέρισε, «τι ομορφιά που έχει αυτή η ώρα» μου είπε με τόση προσήνεια κι εγώ απάντησα μηχανικά κι αυτόματα , με εμφανή έκπληξη «ναι συγκλονιστική» μα χρειαζόμουν κι άλλο χρόνο να συνειδητοποιήσω τι μου ΄δωσε ένας άγνωστος,  που με καλημέρισε συνωμοτικά, σα να μας ένωσε στιγμιαία και παροδικά μια επιθυμητά απόλυτη επίγνωση του θαύματος που ζούσαμε ο ένας επί τούτου ακίνητος, ο άλλος βηματίζοντας προς την πεζή συνέχεια της μέρας του πηγαίνοντας να πάρει το αυτοκίνητό του.

Δεν περίμενα πως ένας άγνωστος στις 6:30 το πρωί θα με καλημερίσει, παρόλο που το κάνω συχνά μα διστακτικά κι έχω βάλει στόχο ζωής μέσα σε αυτή τη διστακτικότητά αν όχι να ξαναγυρίσω στην ειλικρινή ευγένεια, αυτήν που πηγάζει από την ανάγκη διασποράς μιας μικρής χαράς και επικοινωνίας του δέους που έχω για τα πιο μικρά τα πιο ασήμαντα. Ανάγκη να προσδώσω την αξία που τους αναλογεί και να μοιράσω την αλήθεια τους.

Και βρέθηκα μπροστά από μία αλλιώς ιδωμένη απλή αλήθεια, ακριβώς την στιγμή που μερικά μέτρα πιο κάτω, στα μπλόκια άκουσα την πιο γνώριμη φωνή αυτής της ώρας της ημέρας,  τον Παναγιώτη τον Ντουντού, να καλημερίζει κι αυτός τους τολμηρούς κολυμβητές του πρωινού, που μέσα στην απόλυτη ησυχία τόσο με τάραξε, τόσο με γέμισε ασφάλεια. Απλή αλήθεια να νιώθεις μέρος ενός συνόλου μεταξύ αγνώστων και γνωστών με τους οποίους σε δένει μυστικά ο κοινός θαυμασμός για την ομορφιά της ώρας, αυτής που επιζητάς μέσα από την ησυχία της,  να μεταβείς γαλήνια στην εξέλιξη της ημέρας κι επιτρέπεις να σου διακόψουν την ειρήνη μέσα σου μόνο οι μύστες της.

Όταν κάποια πράγματα φαίνονται σύνθετα κι άλυτα η απάντηση μπορεί να είναι ευθεία στην ανατολή και καμιά φορά την βρίσκεις εσύ, καμιά φορά εκείνη σου επιβάλλεται εκείνη ή μπορεί να ΄ναι και πλάνη γιατί εσύ θες να μην πλανάσαι  αλλά δεν αρνήθηκες ποτέ τη σαγήνη του ήλιου του ασφαλούς που δε σε καίει αλλά σε γεμίζει ενέργεια ή έστω σου καλύπτει το κενό που σ΄ άλλη πλάνη σ΄ άλλο χρόνο σου ΄τυχε  και δε μπόρεσες να το γεμίσεις.

Κι ευτυχώς όταν ο ήλιος κάπου δύει και βυθίζεται κάπου αλλού ξεκινά μια καινούρια μέρα κι αναδύεται κι ευτυχώς μπορούμε να μιμηθούμε τη φύση και να ξεκινήσουμε από την αρχή, προσπαθώντας κάθε μέρα μέσα στην ίδια ρουτίνα να προσφέρουμε κάτι διαφορετικό, ένα μικρό θαύμα σαν αυτό της ανατολής.

Φωτό Ν: Πεσματζόγλου